اوست اول و آخر
خداوند به داوود فرمود: ای داوود راه ما بر بندگان ما روشن دار و دوستی ما در دل ایشان افکن
و نعمت ما به یاد ایشان ده و سخنان ما را در دل ایشان شیرین کن
و بگوی که من آن خداوندم که با وجودم بخل نیست
و با علمم جهلی نیست و با صبرم عجزی نیست و با غضبم ذجری نیست ..........
و اگر بنده تقصیر کند و حق کرامت حق را نشناسد و شکر نعمت نگذارد خداوند او را عتاب کند.
چنانکه به نقل از امیرالمومنین که خداوند می فرماید : ای بنده من !
انصاف ده من با تو به نعمتها دوستی کنم و تو به معصیتها با من دشمنی !
نیکی من پیوسته بر تو فرود آید و بدی تو همواره به سوی من اوج می گیرد.