حكايتها و داستانها و نكته هاي عرفاني ناب

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در زمان طاغوت که فساد همه جا را گرفته بود، یک شب آقا سید مهدی قوام در بالاشهر تهران منبری می رود، به ایشان پاکتی پر از پول می دهند.در حال رفتن به منزل در مسیر یک زنی را می بیند، وضعیت نامناسبی داشته و و معلوم بود اهل فساد و فحشا
است!

آقا سید مهدی به یک پیرمردی می گوید: برو آن زن را صدا کن بیاید!

آن مرد تعلل می کند و می گوید: وضع آن زن و بی حجابیش مناسب نیست او را صدابزنم. خلاصه با اصرار سید و با کراهت می رود و او را صدا می زند که آن آقا سید باشما کار دارند!

زن می آید! آقا سید مهدی از آن زن می پرسد: این موقع شب ابنجا چه می کنی؟

زن می گوید: احتیاج دارم ، مجبورم! سید آن پاکت پر از پول رااز جیبش در می آورد و به آن زن می دهد و می گوید:

این پول مال امام حسین است، من هم نمی دانم چقدر است، تا این پول را داری از خانه بیرون
نیا!

مدتی از این قضیه می گذرد، سید مشرف می شود کربلا. در آنجا زنی بسیار محجبه را می بیند با شوهرش ایستاده اند. شوهر می آید جلو و دست سید را می بوسد و می گوید: زنم می خواهد به شما سلامی عرض کند!

زن جلو می آید وسلام می کند و می گوید: آقا سید! من همان زنی هستم که آن پاکت پول را در آن شب بهمن دادید، ایشان هم شوهر من است که با هم مشرف شده ایم زیارت، من آدم شدم!(1)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خواجه انبیا(ص) فرمود:در امت من مردی است که به عدد موی گوسفندان ربیعه و مُضَر ،او را در قیامت شفاعت خواهد بود . و چنین گویند که در عرب هیچ قبیله ای را چندان گوسفند نبود که این دو قبیله را.
صحابه گفتند : این که باشد؟
فرمود : بنده ای از بندگان خدای.
گفتند : ماهمه بندگانیم .نامش چه باشد؟
فرمود: اویس .
گفتند : او کجا باشد؟
فرمود : به قرن .
گفتند : او تو را دیده است؟
فرمود: بدیده ظاهر ندیده است.
گفتند : عجب !چنین عاشق تو ، و او به خدمت تو نشتافته است؟
فرمود : از دو سبب ،یکی غلبه حال ،دوم تعظیم شریعت من .که پیر مادری دارد عاجزه ای است ایمان آورده ، به چشم به خلل و به دست و پای سست شده . به روز اویس شتر بانی کند و مزد آن بر هزینه زندگی خود و مادر خود خرج کند.

و روزی هم که با تأیید مادر توانست به مدینه مشرّف شود ، رسول خدا (ص) در مدینه نبودند و اویس به جهت قول به مادر قبل از آمدن رسول الله (ص) برگشت. چون حضرتش به مدینه باز گشت فرمود بوی اویسم را استشمام می کنم !

در یمنی چو با منی پیش منی
پیش من چو بی منی در یمنی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آرامش سنگ یا برگ؟




مردجوانی کنار نهر آب نشسته بود و غمگین و افسرده به سطح آب زل زده بود.

استادی از آنجا می گذشت.
او را دید و متوجه حالت پریشانش شد و کنارش نشست.

مرد جوان وقتی استاد را دید بی اختیار گفت:" عجیب آشفته ام و همه چیز
زندگی ام به هم ریخته است.
به شدت نیازمند آرامش هستم و نمی دانم این آرامش
را کجا پیدا کنم؟"

استاد برگی از شاخه افتاده روی زمین کند
و آن را داخل نهر آب انداخت وگفت:
" به این برگ نگاه کن وقتی داخل آب می افتد خود را به
جریان آن می سپارد وبا آن می رود.


" سپس استاد سنگی بزرگ را از کنار جوی آب برداشت و داخل نهر انداخت .
سنگ به خاطر سنگینی اش داخل نهر فرو رفت و در عمق آن کنار بقیه سنگ ها
قرار گرفت.

استاد گفت:"این سنگ را هم که دیدی.
به خاطر سنگینی اش توانست بر نیروی جریانآب غلبه کند و
درعمق نهر قرار گیرد.حال تو به من بگو آیا آرامش سنگ
را می خواهی یا آرامش برگ را!"

مرد جوان مات و متحیر به استاد نگاه کرد و گفت
:" اما برگ که آرام نیست.
او با هر افت و خیز آب نهر بالا و پائین می رود و الان معلوم نیست کجاست!؟
لااقل سنگ می داند کجا ایستاده و با وجودی که در بالا و اطرافش آب جریان دارد
اما محکم ایستاده و تکان نمی خورد. من آرامش سنگ را ترجیح می دهم!

" استاد لبخندی زد و گفت:"
پس چرا از جریان های مخالف و ناملایمات جاریزندگی ات می نالی؟

اگر آرامش سنگ را برگزیده ای پس تاب ناملایمات را هم داشته باش و محکم
هرجایی که هستی آرام و قرار خود را از دست مده.

" استاد این را گفت و بلند شد تا برود.
مرد جوان که آرام شده بود نفس عمیقی کشید
و از جا برخاست و مسافتی با استاد همراه شد.

چند دقیقه که گذشت
موقع خداحافظی مرد جوان ازاستاد پرسید:"
شما اگر جای من بودید آرامش سنگ را انتخاب می کردید یا آرامش برگ را؟"

استاد لبخندی زد و گفت:
" من تمام زندگی ام خودم را با اطمینان به خالق رودخانه هستی به جریان
زندگی سپرده ام و چون می دانم در آغوش رودخانه ای هستم که همه ذرات آن نشان
از حضور یار دارد از افت و خیزهایش هرگز دل آشوب نمی شوم.


من آرامش برگ را می پسندم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قضا و قدر



يكى از فلاسفه اروپا كه معتقد به قضا و قدر بود با يكى از كاردينال ها كه از مخصوصين پاپ بود مباحثه كرد و كاردينال يعنى كشيش بزرگ منكر قضا بود،

فيلسوف گفت : آيا شما معتقد به وجود خدا هستيد؟

كشيش جواب داد: من متوقع هستم كه شما در اعتقاد من ترديد نداشته باشيد.

فيلسوف گفت : شما معتقد هستيد مانند سيسرون و... كه خداوند از آينده خبر دارد؟

كاردينال گفت : البته .

فيلسوف گفت : شما مع ذلك مردم را مختار در عمل خود و مسؤ ول مى دانيد.

كشيش جواب داد: بلى .

فيلسوف گفت : پس عقيده من با شما چه فرق مى كند؟

اما به اين كه با وجود قضا و قدر، اختيار از ما سلب نشده و افعال ما امربين الامرين است - نه جبر و نه تفويض - چنان كه حضرت امام جعفر صادق عليه السلام فرموده نيز بسيارى از فلاسفه اروپا تصريح كرده اند.

بزانو گويد: ((نه اختيار مطلق است و نه قضاى لازم ، بلكه اختيار مقيد است .))(8)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

توبه در آخرين لحظات


معاوية بن وهب گفته است :به سوى مكه رهسپار بوديم كه پيرمردى متاءلّه و متعبّد ما را همراهى مى كرد. ليكن او بر مذهب ما اطلاعى نداشت و (به مذهب اهل جماعت ) نماز را در سفر تمام مى خواند. برادرزاده اش كه شيعه بود، او را در اين سفر همراهى مى كرد. از قضا پيرمرد بيمار شد. برادرزاده اش را گفتم : اگر مذهب شيعه را بر عمويت عرضه بدارى ، اميد است كه او (از عقاب الهى ) رهايى يابد!

همراهان ، همگى گفتند: ((اين پيرمرد را به حال خود واگذاريد؛ چه او بر همان حالى كه هست نيكوست .)) ليك ، برادرزاده طاقت نياورد و او را گفت : ((اى عمو! همه مردم جز اندكى ، پس از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم از دين خارج شدند.

همچنانكه بايد از رسول صلى الله عليه و آله و سلم اطاعت و پيروى مى كرديم ، بايستى از على بن ابى طالب عليه السلام نيز اطاعت و پيروى كنيم ، او و اطاعت از او پس از رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم ، حق است .))

پيرمرد، نفسى كشيد و فرياد برآورد: ((من آن چه را تو گفتى باور كردم .)) و سپس ، جانش از بدن خارج شد.

پس از آن ، خدمت ابوعبدالله (امام صادق ) عليه السلام مشرّف گشتيم . على بن سرّى ، ماجرا را براى حضرت نقل كرد. ابوعبدالله عليه السلام فرمود: ((آن مرد، اهل بهشت است .))

على بن سرّى عرض كرد: ((او جز در همان وقت ، بر چيزى از مذهب شيعه آگاهى نداشت !))

امام فرمود: ((پس جز اين ، از او چه مى خواهيد؟! به خدا سوگند كه او به بهشت رفته است .))

در روايتى ديگر، زراره از حضرت ابوجعفر، امام باقر عليه السلام نقل كرده است :

چون نفس به اين جا رسد - و اشاره به گلوى مباركش فرمود - براى عالم توبه نيست ؛ ليك جاهل را توبه باشد.(165)

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

سنگ سرد

چوپانی عادت داشت تا در یک مکان معین زیر یک درخت بنشیند و گله گوسفندان را برای چرا در اطراف آنجا نگه دارد. زیر درخت سه قطعه سنگ بود که چوپان همیشه از آنها برای آتش درست کردن استفاده می‌کرد و برای خود چای آماده می‌کرد. هر بار که او آتشی میان سنگها می‌افروخت متوجه می‌شد که یکی از سنگها مادامی که آتش روشن است سرد است اما دلیل آن را نمی‌دانست.

چند بار سعی کرد با عوض کردن جای سنگها چیزی دست‌گیرش شود اما همچنان در هر جایی که سنگ را قرار می‌داد سرد بود تا اینکه یک روز وسوسه شد تا از راز این سنگ آگاه شود. تیشه‌ای با خود برد و سنگ را به دو نیم کرد. آه از نهادش بر آمد. میان سنگ موجودی بسیار ریز مانند کرم زندگی می‌کرد. رو به آسمان کرد و خداوند را در حالی که اشک صورتش را پوشانده بود شکر کرد و گفت: «خدایا، ای مهربان، تو که برای کرمی این چنین می‌اندیشی و به فکر آرامش او هستی پس ببین برای من چه کرده‌ای و من هیچگاه سنگ وجودم را نشکستم تا مهر تو را به خود ببینم.»

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

کوه بلندی بود که لانه عقابی با چهار تخم، بر بلندای آن قرار داشت.
یک روز زلزله ای کوه را به لرزه در آورد و باعث شد که یکی از تخم ها از دامنه کوه به پایین بلغزد
برحسب اتفاق آن تخم به مزرعه ای رسید که پر از مرغ و خروس بود.
مرغ و خروس ها می دانستند که باید از این تخم مراقبت کنند و بالاخره هم مرغ پیری داوطلب شد
تا روی آن بنشیند و آن را گرم نگهدارد تا جوجه به دنیا بیاید.
یک روز تخم شکست و جوجه عقاب از آن بیرون آمد.
جوجه عقاب مانند سایر جوجه ها پرورش یافت و طولی نکشید که جوجه عقاب باور کرد
که چیزی جز یک جوجه خروس نیست. او زندگی و خانواده اش را دوست داشت اما چیزی از درون او فریاد می زد که تو بیش از این هستی.
تا این که یک روز که داشت در مزرعه بازی می کرد متوجه چند عقاب شد که در آسمان اوج می گرفتند و پرواز می کردند.
عقاب آهی کشید و گفت: ای کاش من هم می توانستم مانند آنها پرواز کنم.
مرغ و خروس ها شروع کردند به خندیدن و گفتند: تو خروسی و یک خروس هرگز نمی تواند بپرد.
اما عقاب همچنان به خانواده واقعی اش که در آسمان پرواز می کردند خیره شده بود و در آرزوی پرواز به سر می برد.
اما هر موقع که عقاب از رویایش سخن می گفت به او می گفتند که رویای تو به حقیقت نمی پیوندد و عقاب هم کم کم باور کرد.
بعد از مدتی او دیگر به پرواز فکر نکرد و مانند یک خروس به زندگی ادامه داد و بعد از سالها زندگی خروسی، از دنیا رفت.
تو همانی که می اندیشی، هرگاه به این اندیشیدی که تو یک عقابی به دنبال رویا هایت برو و به یاوه های مرغ و خروسهای اطرافت فکر نکن
با خواندن این داستان به یاد این جمله حکیم ارد بزرگ می افتیم که :
اگر پرواز را باور کنی پرو بال خواهی گرفت .

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

عارف و مرید

عارفی معروف به نانوایی رفت و چون لباس درستی نپوشیده بود نانوا به او نان نداد و عابد رفت.

مردی که آنجا بود عابد را شناخت، به نانوا گفت این مرد را می شناسی؟

گفت: نه.

مردگفت: فلان عابدبود.

نانوا گفت: من از مریدان اویم، دوید دنبالش و گفت می خواهم شاگرد شما باشم، عابد قبول نکرد.

نانوا گفت اگر قبول کنی من امشب تمام آبادی را طعام می دهم، عابد قبول کرد.

وقتی همه شام خوردند، نانوا گفت: سرورم دوزخ یعنی چه؟

عابد پاسخ داد : "دوزخ یعنی اینکه تو برای رضای خدا یک نان به بندۀ خدا ندادی ولی برای رضایت دل بندۀ خدا یک آبادی را نان دادی."

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

صبر عن الله

آمده كه جواني از محبين از شبلي راجع به صبر پرسيد و گفت: كدام صبر شديدتر است؟

شبلي گفت: صبر براي خدا ...

جوان گفت: نه.

گفت: صبر همراه با كمك خدا ...

گفت: نه

گفت: صبر بر خدا ....

گفت: نه

گفت: صبر در راه خدا ...

گفت: نه

گفت: صبر با خدا ...

گفت: نه.

شبلي گفت: پس واي بر تو! كدام صبر است؟

جوان گفت: صبر از فراق خدا.

پس شبلي آهي كشيد و بيهوش شد و افتاد.