بنمایرُخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشایلب که قندِ فراوانم آرزوست
ای آفتاب حُسن بُرون آ دَمی زِاَبر
کان چهره ی مُشعشع تابانمآرزوست
بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز
باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست
گفتی زِ ناز بیش مَرنجانمرا بُرو
آن گفتنت که بیشمَرنجانم آرزوست
وآن دَفع گفتنت که بُرو شَه به خانه نیست
وآن ناز و باز و تُندی دَربانم آرزوست
در دست هرکی هست زِ خوبی قراضههاست
آنمعدن مَلاحت و آن کانم آرزوست
این نان و آب چرخ چو سیل استبیوفا
من ماهیم نهنگم عَمانمآرزوست
یعقوب وار وا اسفاها هَمی زَنَم
دیدار خوبِ یوسفِ کنعانم آرزوست
والله که شهر بیتو مراحَبس میشود
آوارگی و کوه وبیابانم آرزوست
زِین هَمرهان سُست عناصر دلم گرفت
شیر خدا و رستم دَستانم آرزوست
جانم مَلول گشت زِفرعون و ظلم او
آن نور رویموسی عمرانم آرزوست
زِین خلق پُرشکایت گریان شدم مَلول
آنهای هوی و نَعره مَستانم آرزوست
گویاترم زِبُلبل اما زِ رَشک عام
مُهرستبر دهانم و اَفغانم آرزوست
دِی شیخ با چراغ هَمیگشت گردِ شهر
کَز دیو و دَد مَلولم و انسانمآرزوست
گفتندیافت مینشود جُستهایم ما
گفت آنک یافت مینشود آنم آرزوست
هر چند مُفلسم نپذیرم عقیقخُرد
کان عقیق نادرارزانم آرزوست
پنهان زِ دیدهها و همه دیدهها از اوست
آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست
خود کار منگذشت زِ هر آرزو و آز
از کان و ازمکان پِی اَرکانم آرزوست
گوشم شنید قصه ایمان و مَست شد
کُو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست
یک دستجام باده و یک دست جَعدِ یار
رقصیچُنین میانه ی میدانم آرزوست
میگوید آن رُباب که مُردم زِانتظار
دست و کنار و زَخمه ی عثمانمآرزوست
من هم رُباب عشقم و عشقم ربابیست
وآن لطفهای زَخمه ی رحمانم آرزوست
باقی این غزل راای مُطرب ظریف
زِین سان هَمیشُمارکه زِین سانم آرزوست
بنمای شمس مفخر تبریز رُو زِ شَرق
من هُدهُدم حضورِ سُلیمانم آرزوست