ღ.• ღ ღ.• ღ اشعار مشهور ღ.• ღ ღ.• ღ

[نازنین رقیه* خادمه گل نرگس*]

بالهاي اشتياقم شعر رفتن می سرود

شعر رويابي شدن،غايي شدن،راهی شدن

--------------------------------------------

حالمان بد نیست غم کم می خوریم

( اگه پيدا كرديد اين شعرو بخونيد لطفا )

چون وجود بی قرارم نا شکیبی می نمود
بالهای اشتیاقم شعر رفتن می سرود

شعر رویایی شدن ، غایی شدن ، راهی شدن
قطره آبی شدن ، جاری و دریایی شدن

آرزوهای بلندم پای را در راه کرد
پای را در راه پر سبز و ره دلخواه کرد

پایم اما مبتلا شد در وجود خاک سرد
ابتلا بر خاک تیره اشتیاقم سردکرد

برگ های اشتیاقم یک به یک پژمرد و مرد
باد بی هنگام سردی برگهایم تند برد

شعر من شعری که از پرواز رویا گفت بود
آرزوهایی که دریا دیده بود و بانگ رود

باز امشب قصد کردم ناشکیبی سر دهم
بالهای اشتیاقم را به رفتن پر دهم

[ملکوت* گامی تارهایی *]

آری رفتن دلیل نبودن نیست

رفتن دلیل نبودن نیست
در آسمان تو پرواز میکنم
عصری غمگین و غروبی غمگین تر در پیش
من بیزار از خود و از از کرده خویش
دل نامهربانم را به دوش میکشم
تا آن سوی مرزهای انزوا پنهانش کنم
در اوج نیزارهای پشیمانی
به ابرهای سیاه و سرگردان که با من از یک طایفه اند سلام میگویم
تو باور نکن اما من عاشقم
رفتن دلیل نبودن نیست
در آسمان تو شاید
در شب خویشتن چگونه بی تو گم شوم
تو را تا فردا تا سپیده خواهم برد
و با یاد تو
و با عشق تو خواهم مرد
تو باور نکن
اما من عاشقم

[ملکوت* گامی تارهایی *]

در سرزمین دیگر و آفاق دیگرم
گویی به ابتدای جهان باز گشته‌ام ...
وین آفتاب تازه در آفاق باختر
تنها تصوری است ز خورشید خاورم ... آه ای دیار دور
ای سرزمین کودکی من
خورشید سرد مغرب بر من حرام باد
تا آفتاب توست در آفاق باورم
ای خاک یادگار
ای لوح جاودانه ی ایام
ای پاک، ای زلال تر از آب و آینه
من، نقش خویش را همه جا در تو دیده‌ام
تا چشم برتو دارم، در خویش ننگرم ...
فانوس یاد توست که در خواب های من
زیر رواق غربت، همواره روشن است
برق خیال توست که گاه گریستن
در بامداد ابری من پرتو افکن است
اینجا، همیشه، روشنی توست رهبرم...
شب گرچه در مقابل من ایستاده است
چشمانم از بلندی طالع به سوی توست
وز پشت قله های مه آلوده‌ی زمین
در آسمان صبح تو پیداست اخترم
ای ملک بی غروب
ای مرز و بوم پیر جوانبختی
ای آشیان کهنه ی سیمرغ
یک روز، ناگهان
چون چشم من ز پنجره افتد به آسمان
می بینم آفتاب تو را در برابرم

[عهد آسمانى]

غمت در نهانخانه دل نشیند
به نازی که لیلی به محمل نشیند

به دنبال محمل چنان زار و گریم
که از گریه ام ناقه در گِل نشیند

بنازم به بزم محبت که آنجا
گدایی به شاهی مقابل نشیند

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
چو برخاست از جای، مشکل نشیند

خلد گر به پا خاری ، آسان برآید
چه سازم به خاری که بر دل نشیند

[شهیده]

مرا پرسی که چونی ؟چونم ای دوست
جگر پر درد و دل پر خونم، ای دوست
حدیث عاشقی بر من رها کن
تو لیلی شو،که من مجنونم ،ای دوست
به فریادم ز تو هر روز ، فریاد
ازین فریاد روز افزونم ، ای دوست
شنیدم عاشقان را می نوازی
مگر من زان میان بیرونم ،ای دوست؟
نگفتی گر بیفتی گیرمت دست؟
از این افتاده تر ، کاکنونم ای دوست؟
غزل های نظامی بر تو خوانم
نگیرد بر تو هیچ،افسونم ای دوست

**نظامی**

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

پر می زند به سمت خدا بال بی پرت
رنگ پرستو آمده جای کبوترت

حالا که فصل لاله گذشته چرا هنوز؟
گل می دهد دوباره گلستان بسترت

یا بین شعله های تبت آب می شوی
یا اینکه آب می رود از دیده ی ترت

سرگرم زخم داری و درد سرت شدی
یعنی که سر نمی زنی دیگر به همسرت

تقصیر تو نبوده عزیزم که چند بار . . .
. . . افتاده است عکس من از چشم لاغرت

اصلا بیا و روسری ات را گره مزن
من رد نمی شوم نظری از برابرت

تو پا به پای چادر خود راه می روی
خیلی مواظبی که نیفتاده از سرت

این نیمه ی شکسته ی تو جوش می خورد
وقتی کمی تکان نخورد نیم دیگرت

[ابوالفضل]

ممنون خیلی زیبا بودن