واگذارى امور به خداوند
باب هشتاد و ششم : واگذارى امور به خداوند
امام صادق (ع) فرمود:
آن كه كار خويش به خدا واگذارد، در آسايش ابدى وعيش وخوشى دايم باشد وكسى به حقيقت ، داراى اين صفت است كه برترين مقصد او خدا باشد.
اميرمؤمنان (ع) [با اشاره به اين معنا] مى فرمايد:
به آنچه كه خداى نصيبم كرد راضى شدم
وامر خويش به آفريدگارم وانهادم چنان كه خدا گذشته ام را نيك آورد
همان سان ، آينده ام را نيك آورد
وخداى - عزّ وجلّ - درباره مؤمن آل فرعون چنين فرمود: ((وامر خويش به خداى واگذار، كه خداوند نسبت به بندگان بيناست . پس ، خداوند او را از نقشه هاى سوء آنان نگاه داشت و عذابى شديد بر آل فرعون وارد شد)).
وكلمه تفويض (واگذارى كار خويش به خدا) پنج حرف باشد و هر حرفى را حكمى است . پس آن كس كه احكام آن را مراعات كند، به مرتبه تفويض رسيده است :
1- حرف ((تاء)) ترك تدبير [امور] دنيا باشد؛
2- ((فاء)) فناى هر مقصودى كه به غير خدا معطوف كند؛
3- ((واو)) وفاى به عهد و صدق وعد است ؛
4- ((ياء)) تو را از خود ماءيوس و به پروردگارت موقن كند؛
5- ((ضاد)) ضمير و باطنى را فراهم مى آورد كه براى خداوند، خالص وپاك باشد و ضرورت را در پيوستن به حق ببيند.
شخص مفوّض شبى را صبح نكند، مگر آن كه از همه آفات سالم باشد وصبحى را شام نكند، مگر آن كه دين او به سلامت باشد.
نقل قول
