مردان حق را با مردن چه کار؟؟؟
مردان حق را با مردن چه کار؟؟؟
خبر تلخ و شیرین درگذشت عالم دانای راز، عارف خدای آشنا، رهنمای راه یافته، عاشق باریافته و پیرو دلباخته اهل بیت علیهم السلام، زخمی جانگزا بر نهاد دلها نهاده انبوهی را در سوگی سترگ نشاند.
باور کثیری از مردمان این بود و هست که او درگذشت، رفت و تمام شد.
باوری سخت شکننده و به همان اندازه دور از صواب.
چنین شخصیتی اگرچه مرغ جان از قفس جسم رها ساخت اما به یقین نمرد و نمی میرد و اساسا مردان حق را با مردن چه کار؟
باید گفت وفات کرده اما نه، رحلت، ارتحال و بالاتر از همه شهادت یافته است.
آری شهادت!
حق دارید بپرسید چرا؟
و اینکه از کجا چنین می گویم؟
البته بر این گفته، سندی مستند و حجتی موجه دارم؛ از کسانی که سالهاست با وی دمساز و مانوسند و اکنون بیش از همیشه.
روایتی درربار از امام عارفان و امیر مؤمنان علیه السلام بشنوید که می فرماید:
«والمیت من شیعتنا صدیق شهید؛ صدق بامرنا و احب فینا و ابغض فینا یرید بذلک الله عز و جل (تاویل الآیات الظاهرة، ص 642)
مرده شیعه ما صدیق و شهید است از آن رو که امر ما را تصدیق و به خاطر ما دوستی و دشمنی نموده است و از این کار خود، خدای عز و جل را اراده کرده است.»
سندی دیگر نیز از فرمایشات گرانبار رسول مهر و رحمت، حضرت ختمی مرتبت نیز برایتان می آورم:
"هر كس با محبت آل محمد بمیرد، شهید مرده است، آمرزیده مى شود، با توبه و ایمان كامل مى میرد، فرشته مرگ او را به بهشت مژده مى دهد و قبرش زیارت گاه رحمت الهى مى شود..."( محدّثى، برگ و بار، ص 59.)
این را همه شنیده ایم و می دانیم که ایشان در طول حیات بهجت زای خود پیوسته سر ارادت بر آستان اهل بیت علیهم السلام داشت و دست توسل به دامنشان در می زد.
می گفت و عمیقا به این گفته باور داشت که:
« از محبّت اهل بیت (علیهم السلام) نباید دست برداشت، همه چیز توی محبّت است، اگر چیزی داریم از محبّت است ». [به سوی محبوب:122]
در خانه دلش جز محبت خدا و اهل بیت علیهم السلام راه نداشت.
این را هر صبح و شام از خدا تمنا می کرد:
«خدا کند این توجه و ارادت و محبت به اهل بیت (علیهم السلام) در دلهای ما باقی بماند و با محبت آنها از دنیا برویم ». [در محضر بهجت:1/334]
و می بینیم که تیر این تمنا و دعا اینک به نیکویی به هدف اجابت نشسته است.
« محبّت صادقانه این است که محبّتِ مخالف در آن نباشد. هر کس به هر کدام از این چهارده معصوم (علیهم السلام) محبّت داشته باشد، کارش تمام است. فقط شرطش این است که محبّتش راست باشد ».[نکته های ناب: 74]
او با این کهولت عمر،هر روز با نهایت ادب به محضر مقدس حضرت معصومه علیهاالسّلام شرفیاب مى گردید و با خضوع فراوان در برابر ضریح مطهر مى ایستاد و زیارت عاشوراى حضرت ابا عبد الله الحسین علیه السّلام را بر لب زمزمه می‌کرد.
ضمیر ایشان با ولایت امیرالمؤ منین علیه السلام عجین بود و قلبش با ولای اولادشان خو گرفته.
زیارت عاشورى هر روزه، برپایی مجلس سوگواری امام حسین علیه السلام در هر جمعه، حتّى در ایّام كسالت و بیماری،زیارت پر رمز و راز بعد از طلوعین در مرقد و بارگاه امام رئوف، حضرت ثامن الحجج، علیه السلام، در ایام تابستان و...گواه روشن این مدعاست.
پس دریافتیم که ایشان مخاطب و مصداق بارز این گونه روایتهاست.
حال اگر آن کریمه نورانی را فرا یاد بیاورید که درباره شهداء می فرماید:
«... َاحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یرْزَقُونَ »( آنان زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.) آل عمران/169
آنگاه تصدیق می کنید که ایشان اگر چه از این سرای خاکی رخت بر بسته و به سرای ابدیت پیوسته است اما اینک از هر زنده ای زنده تر است.
----------------------------------------------------
نوشته‌ی: شکوری_گروه دین و اندیشه تبیان
نقل قول
