♥☻♥☻♥ ديوان اشعار محتشم كاشاني ♥☻♥☻♥

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای گوهر نام تو تاج سر دیوان‌ها
ذکر تو به صد عنوان آرایش عنوان‌ها

در ورطه‌ی کفر افتد انس و ملک ار نبود
از حفظ تو تعویضی در گردن ایمانها

ای کعبه‌ی مشتاقان دریاب که بر ناید
مقصود من گم ره از طی بیابان‌ها

جان رخش طرب تازد چون ولوله اندازد
غارت گر عشق تو رد قافله‌ی جان‌ها

شد در ره او جسمم با آن که ز خوبان بود
این کشتی بی‌لنگر پرورده‌ی طوفان‌ها

آن ابر کرم کز فیض مشتاق خطا شوئیست
حاشا که بود در هم ز آلایش دامان‌ها

چون محتشم از دردش می‌کاهم و می‌خواهم
رنجوری خود در خود مهجوری درمان‌ها

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فرمود مرا سجده‌ی خویش آن بت رعنا
در سجده فتادم که سمعنا واطعنا

ما دخل به خود در می‌دیدار نگردیم
ما حل له شارعنا فیه شرعنا

بودیم ز ذرات به خورشید رخش نی
الفرع رئینا والی الاصل رجعنا

روزی که دل از عین تعلق به تو بستیم
من غیرک یاقرة عینی و قطعنا

در زاریم از ضعف عمل پیش تو صد ره
ضعف الفرغ الاکبر و یارب فزعنا

در دار شفایت مرضی دفع نکردیم
لکن کسل الروح من الروح و قعنا

گر محتشم از غم علم عین نگون کرد
انا علم البهجة بالهم رفعنا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حوصله کو که دل دهم عشق جنون فزای را
سلسله بگسلم ز پا عقل گریزپای را

کو دلی و دلیرئی کز پی رونق جنون
شحنه‌ی ملک دل کنم عشق ستیزه رای را

کو جگری و جراتی کز پی شور دل دگر
باعث فتنه‌ای کنم دیده‌ی فتنه زای را

کوتهی و تهوری تا شده همنشین غیر
سیر کنم ز صحبت آن هم دم دل‌ربای را

در المم ز بی‌غمی کو گل تازه‌ای کزو
لاله‌ی داغ دل کنم داغ الم زدایرا

تلخی عشق چون دگر پیش دلم نموده خوش
باز بوی چشمانم این زهر شکر نمای را

دیده به ترک عافیت بر رخ ترکی افکنم
در ستمش سزا دهم جان ستم سزای را

از دل خویش بوی این می‌شنوم که دلبری
دام رهم کند دگر جعد عبیر سای را

مفتی عشقم اردهد رخصت سجده‌ی بتی
شکرکنان زبان زبان سجده کنم خدای را

صبر نماند وقت کز همه کس برآورد
گریه‌های های من ناله‌ی وای وای را

باز فتاده در جهان شور که کرده محتشم
بلبل باغ عاشقی طبع غزل سرای را

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای نگهت تیغ تیز غمزه‌ی غماز را
پشت به چشم تو گرم قافله‌ی ناز را

روز جزا تا رود شور قیامت به عرش
رخصت یک عشوه ده چشم فسون ساز را

نرگس مردم کشت ننگرد از گوشه‌ای
تا نستاند به ناز جان نظر باز را

شعله‌ی بازار قتل پست شود گر کنی
نایب ترکان چشم صد قدر انداز را

حسن تو در گل نهاد پای ملک بر فلک
بس که نهادی بلند پایه‌ی اعجاز را

چشم سخنگوی کرد کار زبان چون رقیب
منع نمود از سخن آن بت طناز را

دید که خاصان تمام آفت جان منند
داد به پیک نظر قاصدی راز را

یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص خویش
دیده که جوینده بود عشوه‌ی ممتاز را

تیز نگاهی به بزم پرده برافکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نشانده شام غمت گرد دل سپاهی را
که دست نیست بدان هیچ پادشاهی را

پناه صد دل مجروح گشته کاکل تو
چه پردلی که حمایت کند سپاهی را

جز آن جمال که خال تو نصب کرده‌ی اوست
که داد مرتبه خسروی سیاهی را

به نیم جان چه کنم با نگاه دم‌دمش
گه صدهزار شهید است هر نگاهی را

دلی که جان دو عالم به باد داده‌ی اوست
در او اثر چو بود ناله‌ای و آهی را

مر از وصل بس این سروری که همچو هلال
ز دور سجده کنم گوشه‌ی کلاهی را

برای مهر و وفا کند کوه‌کن صد کوه
ولی نکند ز دیوار هجر کاهی را

رو ای صبا و به آن سرو پاک‌دامن گو
که از برای تو کشتند بی‌گناهی را

جهان ز فتنه‌ی چشمت پرست ز انخم زلف
نما به محتشم ای گل گریز گاهی را

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درهمی گرم غضب کرده نگاه که تو را
شعله‌ای آتشی افروخته آه که تو را

در پیت رخش که گرمست که غرق عرقی
عصمت افکنده در آتش به گناه که تو را

می‌رسی مظطرب از گر دره‌ای یوسف حسن
دهشت آورده دوان از لب چاه که تو را

می‌نماید که به قلبی زده‌ای یک تنه وای
در میان داشته آشوب سپاه که تو را

تیره رنگست رخت یارب از الایش طبع
کرده آئینه‌ی خود رنگ سیاه که تو را

کز پناهت نشدی پاس خدا ای غافل
کوشش هرزه کشیدی به پناه که تو را

گر نه در محتشم آتش زده بی‌راهی تو
شده آه که بلند و زده راه که تو را

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گر به تکلیف لب جام به لب سوده تو را
که به آن شربت آلوده لب آلوده تو را

که به آن مایه‌ی جهل این قدرت کرده دلیر
که ز اندیشه‌ی دل بر حذر آسوده تو را

که دران نشه تو را دست هوس سوده به گل
که به رخ برقع شرم این همه بگشوده تو را

زده آن آب که بر خاک وجودت ای گل
که در خانه‌ی عصمت به گل اندوده تو را

که به فرمودن آن فعل تواضع فرمای
سجده در بزم گدایان تو فرموده تو را

حزم کزدم ز پذیرفتن تکلیف نخست
که ازین بزم نشینی چه غرض بوده تو را

محتشم خوی تو می‌داند و از پند عبث
می‌دهد این همه در سر بیهوده تو را

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شوم هلاک چو غیری خورد خدنگ تو را
که دانم آشتی در قفاست جنگ تو را

که کرده پیش تو اظهار سوز ما امروز
که آتش غضب افروخته است رنگ تو را

مصوران قلم از مو کنند تا نکشند
زیاده از سرموئی دهان تنگ را

زمان کنم افزون جراحت تن خویش
ز بس که بوسه زنم زخمهای سنگ تو را

جریده‌ی گرد من امشب گرت رفیقی نیست
چه باعث است به ره دمبدم درنگ تو را

به مدعی پر و بالی مده که پروازش
بباد بر دهد ای سرو نام و ننگ تو را

ز حرف پر دلی محتشم پرست جهان
ز بس که جای به دل می‌دهد خدنگ تو را

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تا همتم به دست طلب زد در بلا
دربست شد مسخر من کشور بلا

دست قضا به مژده کلاه از سرم ربود
چون می‌نهاد بر سر من افسر بلا

آن دم هنوز قلعه مه‌دم حصار بود
کاورد عشق بر سر من لشکر بلا

بر کوهکن ز رتبه‌ی مقدم نوشته‌اند
نام بلا کشان تو در دفتر بلا

تا بنده بود بی‌تو بدغ جنون اسیر
تابنده بود بر سر او افسر بلا

تا هست کاکل تو بلاجو عجب اگر
کاهد زمانه یک سر مو از سر بلا

مردیست مرد عشق که دایم چو محتشم
در یوزه مراد کند از در بلا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چو افکنده ببیند در خون تنم را
کنید آفرین ترک صید افکنم را

نیاید گر از دیده سیلی دمادم
که شوید ز آلودگی دامنم را

ور از خاک آتش علم برنیاید
که هر شام روشن کند مدفنم را

به فانوس تن گر رسد گرمی دل
بسوزد بر اندام پیراهنم را

زغم چون گریزم که پیوسته دارد
چو پیراهن این فتنه پیرامنم را

مشرف کن ای ماه اوج سعادت
ز مسکین نوازی شبی مسکنم را

ز دمهای بدگو مشو گرم قتلم
بهر بادی آتش مزن خرمنم را

نیم محتشم خالی از ناله چون نی
که خوش دارد او شیوه‌ی شیونم را