‍۩~*~۩طنين ناله هاي قلم (اشعاري در رثاي امام جواد (ع)‍۩~*~۩

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

دل من را چه مبتلا کرده

جلوه هايي که دم به دم داري
حضرت عشق! حضرت باران!
در دل خسته ام حرم داري

در هواي زيارت حرمت
در به در مي شويم مثل نسيم
السلام عليک يابن رئوف
السلام عليک يابن کريم

دل به آفاق جود مي بندد
هر کسي آمد و اسيرت شد
در جواني دل شکسته‌ی ما
سرو قامت خميده پيرت شد

حجره ات کربلا شده آقا
گريه هاي من اختياري نيست
جاي شکرش هنوز هم باقيست
در کنار تو نيزه داري نيست

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

میان حجره چنان ناله از جفا میزد
که سوز نالهاش آتش به ما سِوا میزد

شرار زهر ز یک‌سوی و سوز غم یک‌سو
به جان و پیکرش آتش جدا جدا میزد

نداشت شکوه ز بیگانگان به لب، دم مرگ
و لیک داد ز بیداد آشنا میزد

برون حجره همه پای‌کوب و دست افشان
درون حجره یکی بود، دست و پا میزد

ستاده بود و جوادالائمه جان میداد
ز او بپرس که زخم زبان چرا میزد؟!

علی انسانی

[شهاب منتظر]

وقت دریا شدن و موسم باران شده است

روضه ات شکر دوباره به من احسان شده است

هر کسی گریه کند غربت بی مثل تو را

هم نفس با نفس شاه خراسان شده است

من بمیرم که به جان دادن تو می خندند

اثر زهر به جسمت چو نمایان شده است

یک طرف زهر هلاهل طرفی هلهله ها

چِقَدَر بر جگرت زخم، فراوان شده است

سهم آب تو زمین خورد؛ لبت خورد ترک

آب از خشکی لب های تو گریان شده است

تا سر بام کشیدند تنت را به زمین

بی سبب نیست که گیسوت پریشان شده است

شکر، گیسوی تو را پنجه ی دشمن نکشید

دشمنت پیرهن کهنه ات از تن نکشید

محسن حنیفی

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

در میان حجره یارب کیست غوغا مى ‏کند
شکوه زیر لب ز بى رحمى دنیا مى‏ کند

ز آتش زهر جفا چون شعله مى‏ پیچد به خود
دود آهش روز را چون شام یلدا مى ‏کند

خاک عالم بر سرم گویى جواد ابن الرضاست
کز عطش مى ‏سوزد و خون، قلب زهرا مى ‏کند

آب را مى‏ریزد آن بیدادگر روى زمین
هر چه آب آن تشنه لب از او تمنا مى‏ کند

در سنین نوجوانى همچو زهرا مادرش
جان شیرین را به راه دوست اهدا مى‏ کند

تا بپرسد حال آن پهلو شکسته در جنان
از پى دیدار او خود را مهیا مى‏ کند

تشنه لب با قلب سوزان جان به جانان مى ‏دهد
قاتلش جان دادن او را تماشا مى‏ کند

شد دل (ژولیده) خون از داغ جان فرساى او
کز غمش اشعار او خون در دل ما مى ‏کند