در پی تاسیس رژیم اسرائیل، ارتش های مصر، سوریه، اردن، لبنان و عراق به یکدیگر ملحق شدند و جنگ مشترکی را علیه اسرائیل به راه انداختند و به این ترتیب مرحله دوم از جنگ های اعراب و اسرائیل آغاز شد. پیشروی لبنان، عراق و سوریه از شمال تقریبا در نزدیکی مرز متوقف شد. حمله اردنی ها از شرق باعث تصرف شرق اورشلیم و محاصره بخش غربی آن توسط ارتش این کشور شد.
اگرچه هاگانا موفق شد جلوی پیشروی آنها را بگیرد و در جبهه جنوبی نیز نیروهای ایرگون موفق به عقب راندن نیروهای مصری شدند. سازمان ملل در ابتدای ژوئن آتش بسی را برقرار کرد و در طول مدت همین آتش بس نیروی های رزمی اسرائیل شکل گرفتند. پس از چند ماه جنگ مجدد، آتش بس دیگری در سال ۱۹۴۹ شکل گرفت و مرزهای اولیه ای موسوم به خط سبز تعیین شد.
به این ترتیب اسرائیل توانست ۲۶درصد دیگر از منطقه غرب رودخانه اردن را تصرف کند. اردن نیز بخش هایی از جمله کوهستان های وسیع جودیا و سمیرا را در اختیار گرفت که کرانه باختری نامیده شد. مصر نیز کنترل ناحیه باریکی از ساحل مدیترانه را در اختیار گرفته که با نام نوار غزه شناخته می شود. طی جنگ، دیوید بن گوریون که اولین نخست وزیر کشور تازه تاسیس اسرائیل شده بود سعی در انحلال شاخه نظامی هاگانا و گروه های ایرگان و لهی(Lehi) و ادغام آنها در ارتش کرد. این دو گروه شاخه های تروری مخفی تشکیل داده بودند و مسوول قتل یک دیپلمات سوئدی بودند.
پس از آن جمعیت زیادی از اعراب از سرزمین های به اشغال درآمده یهودی رانده شدند. تعداد این آورگان بین ۶۰۰ تا ۹۰۰ هزار نفر تخمین زده می شود و رقم رسمی سازمان ملل در این رابطه ۷۱۱ هزار نفر است و تا به امروز نیز برخلاف نظر جامعه بین الملل و قطعنامه های متعدد سازمان ملل اجازه بازگشت به آنان داده نشده است. در طول یک سال پس از اعلان استقلال اسرائیل بازماندگان هولوکاست و یهودیان رانده شده از کشورهای عربی به این کشور مهاجرت کردند و در طول یک سال جمعیت این کشور بیش از ۶۰۰ هزار نفر افزایش یافت.
نام اسرائیل زیر پوتین های دلاوران نیروی زمینی ارتش
ملکوت