چگونه خدا را بشناسيم

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

ما نياز به الگويی جديد داريم ، طرح ساده و سه قسمتی كه آورده ام ، جوابگوی عقل سليم ما در برابر ديدگاه ما از خداست . اين طرح كه بر مبنای واقعيت تنظيم يافته به اين شرح است:



اين طرح رد لايه فوقانی و زيرين خود چيز تازه اي ندارد . در اين الگو هم ، خدا ورای جهان مادی و جدا از آن است . خدا ورای ما است ، وگرنه ما مثل كتاب آفرينش او را می ديديم كه دراطراف ما قدم می زند . فقط مرحله ميانی الگوی ما ، كه مرحله گذار نام دارد جديد يا نامتعارف است . مرحله گذار به طور ضمني به ملاقات خدا و انسان در زمينه مشتركی اشاره دارد . معجزه های به وقوع پيوسته در بينش معنوی ، فرشتگان ، روشن بينی و شنيدن ندای الهي ، همه پديده هايی خارق العاده و درواقع پلی بين اين دو جهان اند . اگر چه همه اينها واقعيت دارند ، ولی در عين حال جزئی از نظام علت و معلول به شمار نمی روند . برای وجود معجزات و فرشتگان هيچ دليل آشكاری نيست ، حتی بينش های معنوی هم ممكن است در هر مقطعی و بنا به دلايلی تأييد نشوند . ذهن منطقی ، سرسختانه و بر درك خود از بعد مادی جهان پای می فشارد.



تصور نمی كنم ، قديسان و عارفان تفاوت چندانی با مردمان عادی داشته باشند . وقتی به فضای ملموس و واقعی كه درآن قرار داريم دقت كنيم ، مرحله گذار ذهنی به نظر می رسد ، اين مرحله ای است كه حضور الهی حس يا مشاهده می شود . هر رويداد ذهنی بايد در مغز رخ دهد ، چون براي هر تجربه ذهنی ميليون ها سلول عصبی مغز فعاليت می كنند.



اينك جستجوی ما وارد مرحله اي شده است كه وعده كرده بوديم:



واكنش الهی : نور و حضور الهی هنگامی واقعيت می يابد كه آن را به پاسخی ذهنی تبديل كنيم. من اين مرحله را « واكنش الهی » می نامم . بينش معنوی ، الهام و مكاشفه ای اتفاقی نيست. اينها به هفت رويدادی كه در مغز رخ می دهد مربوط می شوند . اين واكنش ها بسيار بيشتر از باورهای شما وجود دارند ، اما همه آنها باعث ارتقای باورهای شما می شوند و مانند پلی ميان جهان مادی و ماورای طبيعی ، كه ماده هستی خود را از دست ميدهد و روح پديدار می شود ، قرار مي گيرد.



واكنش جنگ يا گريز : واكنشی است كه باعث می شود ما درمواجهه با خطر جان سالم به در ببريم . اين واكنش به خداوند مربوط می شود ، زيرا می خواهد از ما محافظت كند . ما نيز به خداوند ايمان می آوريم چون می خواهيم باقی بمانيم.



واكنش فعال : اين واكنش ابتكار مغز براي كسب هویت فردی است . علاوه بر ميل به بقا ، هر فردی در پی نيازهای « من ، مال من » است . اين واكنش ، غريزی است و از اين جا است كه خدای جديدی به وجود می آيد ، خدايی كه توانا و قادر است و قوانين و اصول در دست اوست . ما به اين خدا روی می آوريم چون به كسب كردن ، رسيدن و رقابت نياز داريم.

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

واكنش آگاهی غير فعال : ذهن در حال فعاليت و استراحت ، وقتی به آرامش نياز داشته باشد ، واكنش آگاهی غير فعال را بروز مي دهد . تمام بخش های مغز به طور متناوب در حال كار و آرامش است . جانشين آسمانی آن خدايی است كه به ما آرامش می بخشد . او در لابه لای همه كارها و امور دنيايی به ما آرامش می بخشد ، ما را متوجه خدا ميكند ، چون می خواهيم امور دنيای مادی « در اين گيرو دار و كشاكش بی پايان » ما را غافل نكنند.



واكنش شهودی : ذهن در پی كسب آگاهي است ، « هم از درون و هم از بيرون » دانش بيرونی ، عينی است ، اما علم درونی ، شهودی است . خدايی كه به اين واكنش پاسخ می گويد خدايی فهيم و بخشنده است . ما به او نياز داريم تا بر حق بودن دنيای درونی ما گواهی بخشد.



واكنش خلاقه: كه مغز انسان توانايی ابداع چيزهای جديد و كشف واقعيت هاي نوين را دارد . اين نيروي خلاقه در ظاهر منشأ خاصی ندارد ، تنها پديده ای ناشناخته است كه ناگهان منجر به ظهور فكری جديد ، می شود . ما به آن الهام می گوييم و نقطه مقابل آن ، پروردگاری است كه جهان و جهانيان را از نيستی خلق می كند . ما در گريز از سر گشتگی های مان از زيبايی و پيچيدگی های متداول هستی ، به او پناه می بريم.



واكنش اسرارآميز : مغز به طور مستقيم با « بور » ارتباط برقرار می كند . همان شكل ناب آگاهی كه در ما احساس شادمانی و موهبت پديد می آورد . اين پديده به شكلی مرموز متجلی میشود و خالق آن بسيار والا و متعالی است . او شفا می دهد و معجزه می كند . ما به اين بعد خداوندی نياز داريم تا اثبات كنيم ، كه نيروهای ماوراء الطبيعه در كنار واقعيت های ملموس و روزمره مادی ، حضور دارند.



واكنش مقدس : مغز از سلولی بارور شده ، كه هيچ پديده ای چون نغز در آن نبوده و فقط ذره ای از حيات درآن بوده است به وجود آمده . اگر چه ميليادرها سلول عصبي از همان ذره حيات منشأ يافته ، اما از نظر سادگی و بی آلايشی به همان شكل بكر و اوليه بوده اند . در برابر اين واكنش خدايی ناب و خالص حضور دارد كه جز خير نمی خواهد . ما به اونياز داريم ، چون بدون اين سرچشمه پاكی و نيكی ، وجود ما بی پايه و اساس می شود.



اين هفت واكنش در سفربی پايان انسانيت برایمان ضروري و مفيد هستند و بناهای استوار دين را تشكيل می دهند . در مقايسه دو ذهن با يكديگر ، برای مثال موسی و بودا ، مسيح و فرويد ، سن فرانسيس و مائو ، هر كدام از آنها ديدگاهی را نسبت به واقعيت مطرح می كنند وخدايی را متناسب با آن می ستايند ومی پرستند . هيچ كس نمی تواند خدا را فقط مختص به خود بداند . ما به تعداد تجربه های انسانی گوناگون ، انديشه وباور نیاز داريم . بی دينان نياز به خدای خود دارند ، خدايی كه حضور و وجود ندارد، در حالی كه در سوي ديگر پروردگار عرفان قرار دارد ، خدايی كه عشق ناب و نور مطلق است . فقط مغز مي تواند اين دامنه گسترده خدايان را به خود جای دهد . ممكن است بی درنگ بگوييد كه اين ذهن آدمی است كه خدايان مختلفی درست می كند ، نه فقط مغز . من كاملاً با شما موافق ام ، اما در گذر زمان ذهن در خلق تمام اين مفاهيم مقدم بر مغز عمل می كند . در حال حاضر مغز برای ما تنها راه مشخص ورود به ذهن است . در فيلم هاي كارتوني وقتی شخصيت فيلم فكر ، بكری مي كند ، لامپ بالاي سر او روشن مي شود ، اما در زندگی واقعي اين طورنيست . ذهن ، بدون مغز به همان اندازه خدا ناپيدا و ناديدني است.