ديوان اشعار امام خميني(ره)

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

الا يــــا ايها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها
كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشــكلها

بــــــه مــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل
كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها

اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن
كه اين ميخانه هــرگز نيست جز ماواى بيدلها

تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى
بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها

چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم ديدى
جـــدا گشتى ز بــاغ دوست درياها و ساحلها

تــــــــو راه جنت و فردوس را در پيش خود ديدى
جـــدا گشتى ز راه حـق و پيوستى به باطلها

اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر
به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

گـــــرچه از هر دو جهان هيچ نشد حاصل ما
غــــم نباشد، چـــــــو بـــــود مهر تو اندر دل م

حاصل كونْ و مكان، جمله ز عكس رخ توست
پس همين بس كه همه كوْن و مكانْ حاصل م

جملـــــــه اسرار نهان است درونِ لب دوست
لب گشا! پـــــــرده بــــــــرانداز ازين مشكل م

يـــــــــــا بكش يــا برَهان زين قفس تنگ، مرا
يا بــــــــرون ساز ز دل، ايـــــن هــوس باطل م

لايـــــق طوْف حــــــــــريم تو نبـــــــــوديم اگر
از چــــــه رو پس ز مــــحبت بسرشتى گِل ما؟

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

اى خوب رخ كه پـــــرده نشينى و بى‏حجاب
اى صـــــــــدهزار جلـــــــوه‏گـر و باز در نقاب


اى آفتــــــــــابِ نيمــــه شب، اى ماهِ نيمروز
اى نجم دوربين كـــــه نـــه ماهى، نه آفتاب


كيهان طلايه دارت و خــــــورشيد ســـايه‏ات
گيســـــــــوى حــــــور خيمــه ناز تو را طناب


جانهاى قدسيــان همه در حسرتت به سوز
دلهــــــاى حوريـــــــان همـه در فرقتت كباب


انمـــــــوذج جمــــالى و اسطــــــوره جــلال
درياى بيكــــــــرانى و عالـــــم همــــه سراب


آيــــــا شــــود كه نيم نظر ســـــــوى ما كنى
تا پــــــــر گشــــــوده كوچ نماييم از اين قِباب


اى جلــــــــوه ات جمـــــــــالْ دهِ هرچه خوبرو
اى غمزه ات هلاكْ كنِ هر چه شيخ و شاب


چشـــــم خرابِ دوست خــــرابم نموده است
آبــــــــــادى دو كـــــــوْن به قربـــان اين خراب

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

ألا یا أیُّها السّاقی‌! ز می‌ پر ساز جامم را
که از جانم فرو ریزد هوای‌ ننگ و نامم را

از آن می‌ ریز در جامم که جانم را فنا سازد
برون سازد ز هستی‌ هسته‌ی‌ نیرنگ و دامم را

از آن می‌ ده جانم را، ز قید خود رها سازد
به خود گیرم زمامم را، فرو ریزد مقامم را

از آن می‌ ده که در خلوتگه رندان بی‌حرمت
به هم کوبد سجودم را، به هم ریزد قیامم را

نبودی‌ در حریمِ قدسِ گلرویان میخانه
که از هر روزنی‌ آیم، گلی‌ گیرد لجامم را

روم در جرگه‌ی‌ پیران از خود بی‌خبر، شاید
برون سازند از جانم به می‌ افکار خامم را

تو ای‌ پیک سبکباران دریای‌ عدم! از من
به دریادارِ آن وادی‌ رسان مدح و سلامم را

به ساغر ختم کردم این عدم اندر عدم‌نامه
به پیر صومعه برگو: ببین حُسن ختامم را!

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

بـــــــر ســــــر كوى تو اى مى زده، ديوانه شدم
عقل را رانـــــدم و وابستــــه ميخانه شدم

دور آن شمــــع دل افـــــــــــــروز چو پروانه شدم
بـــــه هــواى شكن گيسوى تو شانه شدم

درد دل را بــــــه كـــــــــــه گويم كه دوايى بدهد


مــن كـــــــه درويشم، ميخانه بود منزل من
دوستــــــــىّ رُخش آميختـــــــه انــــــدر گِل من

از همـــه مُلك جهان، ميكده شد حاصل من
حــــــق ســــــــرافكنــــده شود در قِبَل باطل من

كــــاش ميخــانه به اين تشنه صفايى بدهد


مـــــــــژده اى ســـــــــاكن بتخانه كه پيروز تويى
يـــــارِ آتشكــــــده مستِ جهـــــانسوز تويى

خـــــــــادم صـــــــــــومعه فتنــــــــه برافروز تويى
واقفِ ســـــــرّ صنمخـــــــانه مـــــرموز تويى

شــــــــايد آن شــــــاه، نــــوايى به گدايى بدهد


ســـــر و سرّى است مرا با صنم باده فروش
گفت و گويــــى است كه نايش برسد بر دل گوش

پيــــر صاحبدل ما گفت: "ازين رمز، خموش !
هـــــــر دو عالــــــم نكشد بــــــــار امانت بر دوش

دست ‏تقــــــدير بـــــه ميخواره نوايى بدهد"


اى گـــل بـــــــــاغ وفـــــــــــــا، درد مرا درمان كن
جـــــرعــــــــه اى ريز و مرا بنده نافرمان كن

راز ميخوارگــــــــى‏ام از همــــــــــه كس پنهان كن
گــــــوشه چشم به حال من بى‏سامان كن

باشد آن شــــــــاهد دلــــــــــــــدار سرايى بدهد


يــــــادگارى كه در آن منزل درويشان است
درد عشــــــــــــــــّاق قلندر به همين درمان است

طـــــــاير قدس بر اين منزلِ دل، دربان است
حضرت روحِ قُدُس منتظــــــر فــــــرمــــــــان است

تــــا كـــــه درويش خـــــرابات صلايى بدهد


پـــــــرده بــــــــــرداشت ز اســــرار ازل، پيـــر مغان
بــــــاز شد در بـــــــرِ رندان، گره فاشِ نهان

راز هستــــــى بگشــــــود از كـــــــــــرم درويشان
غــــــم فـــــــــــرو ريخت ز دامان بلند ايشان

دوست شــــــايد كـــــــــــه به دريوزه ردايى بدهد


ســــــاغر از دست من افتاد، دوايى برسان
راه پيـــــدا نكنــــــم، راهنمــــــايى بــــــرســـــان

گــــــــر وفايـــــى نبود در تو، جفايى برسان
از مــــــن غمــــــــزده بـــــر پير، ندايـــى برسان

كــــه به ايــن مى زده در ميكده جايى بدهد

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

الا يــــا ايها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها
كــه جامت حل نمايد يكسره اسرار مشــكلها

بــــــه مــــى بـــــــر بند راه عقل را از خانقاه دل
كــــه اين دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها

اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن
كه اين ميخانه هــرگز نيست جز ماواى بيدلها

تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آيى
بـــــــرون شـو بيد رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها

چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم ديدى
جـــدا گشتى ز بــاغ دوست درياها و ساحلها

تــــــــو راه جنت و فردوس را در پيش خود ديدى
جـــدا گشتى ز راه حـق و پيوستى به باطلها

اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر
به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

هــــر كجا پا بنهى حسن وى آنجا پيداست
هــــركجــــــــا سر بنهى سجده‏گه آن زيباست

همـــــــه سرگشتـــــه آن زلف چليپاى ويند
در غم هجــر رُخش، اين همه شور و غوغاست

جملــــه خوبــــان برِ حُسن تو سجود آوردند
اين چــه رنجى است كه گنجينه پير و برناست؟

عاشقــــــــــان، صدرنشينانِ جهانِ قدسند
ســــرفــــــراز آنكــــه به درگاه جمال تو گداست

فارغ از ما و من است آنكه به كوى تو خزيد
غافل از هر دو جهان، كى به هواى من و ماست؟

بـــــــر كن اين خرقه آلوده و اين بت بشكن
بــــه در عشق فرود آى كـــه آن قبلـــه نمــــاست

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

ســـــــر زلفت به كنارى زن و رخسارگشا
تا جهان محو شود، خرقه كشد سوى فن

به سر كوى تو اى قبله دل، راهى نيست
ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ "مِنا"

از صفـــاى گل روى تو هر آن كس برخورد
بَـــــــركَند دل ز حريم و نكُند رو به "صفا"

طاق ابروى تو محراب دل و جان من است
مــــــن كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟

ملحد و عارف و درويش و خراباتى و مست
همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرم

خرقــه صوفى و جام مى و شمشير جهاد
قبله‏گاهى تو و اين جمله، همه قبله نم

رَسَـــم آيا به وصـــــال تو كه در جان منى؟
هجر روى تو كه در جان منى، نيست رو

ما همه موج و تو درياى جمالى اى دوست
مــــــوج درياست، عجب آنكه نباشد دري

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

با دل تنگ به سوی تو سفر باید کرد

از سر خویش به بتخانه گذر باید کرد

پیر ما گفت ز میخانه شفا باید جست

از شفا جستن هر خانه حذر باید کرد

آنکه از جلوه ی رخسار چو ماهت پیش است

بی گمان معجزه ی شق قمر باید کرد

گر در میکده را پیر به عشاق گشود

پس از آن آرزوی فتح و ظفر باید کرد

گر دل از نشئه ی می دعوی سرداری داشت

به خود آیید که احساس خطر باید کرد

مژده ای دوست که رندی سر خم را بگشود

باده نوشان لب از این مائده تر باید کرد

در ره جستن آتشکده سر باید باخت

به جفاکاری او سینه سپر باید کرد

سر خم باد سلامت که به دیدار رخش

مست ساغر زده را نیز خبر باید کرد

طره گیسوی دلدار به هر کوی و دری است

پس به هر کوی و در از شوق سفر باید کرد