مخمسی از شهریار بر غزل زیبای سعدی

[ملکوت* گامی تارهایی *]

ای که از کلک هنر نقش دل انگيز خدايی.... حيف باشد مه من کاينهمه از مهر جدايی

گفته بودی جگرم خون نکنی باز کجايی ..... «من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفايی

عهد نابستن از آن بهه که ببندی و نپايی»

مدعی طعنه زند در غم عشق تو زيادم ......... وين نداند که من از بهر عشق تو زادم

نغمهء بلبل شيراز نرفته است زيادم .. .... «دوستان عيب کنندم که چرا دل بتو دادم

بايد اول بتو گفتن که چنين خوب چرايی»

تير را قوت پرهيز نباشد ز نشانه ........... مرغ مسکين چه کند گر نرود از پی دانه

پای عشاق نتوان بست به افسون و فسانه ......... « ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه

ما کجائيم در اين بهر تفکر تو کجايی»

تا فکندم بسر کوی وفا رخت اقامت ...... عمر، بی دوست ندامت شد و با دوست غرامت

سر و جان و زر و جاهم همه گو، رو به سلامت ..... «عشق و درويشی و انگشت نمايی و ملامت

همه سهل است تحمل نکنم بار جدايی»

درد بيمار نپرسند به شهر تو طبيبان ........... کس درين شهر ندارد سر تيمار غريبان

نتوان گفت غم از بيم رقيبان به حبيبان ........ «حلقه بر در نتوانم زدن از بيم رقيبان

اين توانم که بيايم سر کويت بگدايی»

[ملکوت* گامی تارهایی *]

گِرد گلزارِ رخ تست غبار خط ريحان ..... چون نگارين خطِ تذهيب بديباچه قرآن

ای لبت آيت رحمت دهنت نطفه ايمان ...«آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پريشان

که دل اهل نظر برد که سريست خدايی»

هر شب هجر بر آنم که اگر وصل بجويم ...... همه چون نی بفغان آيم و چون چنگ بمويم

ليک مدهوش شوم چون سر زلف تو ببويم ...... «گفته بودم چو بيايی غم دل با تو بگويم

چه بگويم که غم از دل برود چون تو بيايی»

چرخ امشب که بکام دل ما خواسته گشتن ...... دامنِ وصل تو نتوان برقيبان تو هشتن

نتوان از تو برای دل همسايه گذشتن ..... «شمع را بايد از اين خانه برون بردن و کشتن

تا که همسايه نداند که تو در خانهء مايی»

سعدی اين گفت و شد ازگفتهِ خود باز پشيمان ....... که مريض تب عشق تو هدر گويد و هذيان

بشب تيره نهفتن نتوان ماه درخشان ..........«کشتن شمع چه حاجت بود از بيم رقيبان

پرتو روی تو گويد که تو در خانهء مايی»

نرگس مست تو مستوری مردم نگزيند........... دست گلچين نرسد تا گلی از شاخ تو چيند

جلوه کن جلوه که خورشيد بخلوت ننشيند........ «پرده بردار که بيگانه خود آن روی نه بيند

تو بزرگی و در آئينهء کوچک ننمايی»

نازم آن سر که چو گيسوی تو در پای تو ريزد ...... نازم آن پای که از کوی وفای تو نخيزد

شهريار آن نه که با لشکر عشق تو ستيزد ......«سعدی آن نيست که هرگز ز کمند تو گريزد

که بدانست که در بند تو خوشتر ز رهايی»





ملکوت