◄*♥*►اشعاري درمدح دهمين امير قافله امامت٬امام هادي(ع)◄*♥*►

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

گلــی از گلشن طــه به جهان رو کرده
که جهــان را ز صفا جنّت رضوان کرده

نور چشمان جواد است، بُوَدْ نام علی
که خدایش ز شرف، ناطق قرآن کرده

ای دوســت بیــا که وقت شادی آمد
هــم عـــزت و هـــم نــور الهـی آمد

بر خــلق خــدا رحمـت حق نازل شد
فــــرزنــــد تــقـــی امــام هادی آمد

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

امشب همه نورانی ز ماه شب عشقند
امشب همه ی حور و ملک در تب عشقند

امشب همه ی حور و ملک قطره به قطره
چون جام طهورای جنان در لب عشقند

امشب چه شده مرکب عشقم شده پا کوب
امشب همه ی ماه رخان کوکب عشقند

امشب چه شده ماه جواد آمده دنیا
امشب همگی جمع به دور رب عشقند

امشب همه گی مست ز جام علویّ اند
انگار تماشاگر بر رویّ علیّ اند

سروده جعفر ابوالفتحی

[صافات]

خورشید دهم...




خورشید دهم، افق، مدینه، نور
آوای فرشتگان، دف و تنبور

امشب، دف ماه؛ در دو دست عشق
امشب، هستی؛ سیاهْ مستِ عشق


امشب، هستی؛ رکوع خواهد کرد
خورشید دهم طلوع خواهد کرد


جدّ گل نرگس است این مولود
یاری ده مفلس است این مولود

نور ازلی ست این که می‌آید
از نسل علی علیه السلام ست این که می‌آید

می آید تا امامِ جان باشد
هادی علیه السلام هدایت جهان باشد

می آید آسمان شود دین را
پرواز دهد تُرَنگِ آمین را

او در دل جهل، نور خواهد کاشت
شب از دل او هراس خواهد داشت

جهلی که از آن جهان به زنجیر است
در پرتو علم او زمین گیر است

نوری ست که ریشه کن کند ظلمت
می آید تا کفن کند ظلمت

حیران شده خاندانِ عباسی
انگشت به لب، کسانِ عباسی:




ـ کاین نورِ شگفت، از کجا آمد؟!
انگار که از دلِ خدا آمد

کم مانده از او تَلَف شود ظلمت!
قربانیِ نور و دف شود ظلمت!

پاییز دلِ خلیفه شد ویران!
از جلوه این بهارِ بی پایان

این کیست که نور مُطلقش یار است؟!
یاری بکنید! ظلم، بر دار است!

گفتند؛ ولی نور؛ تلاطم کرد
ظلمت، سر و جانِ خویش را گم کرد

شب، باطل شد، دلِ جهان آمد
خورشیدِ دهم از آسمان آمد

او آمد و جانِ خانه روشن شد
چشمِ پدر و «سمانه» روشن شد.

«امشب، شبِ تهنیت، شبِ شادی»
امشب، شبِ ارتقای آزادی



روزبه فروتن پی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آن نازنين كه وصف جمالش خدا كند
امشب خدا كند كه نگاهى به ما كند

آن دلنواز از دل و از جان عزيزتر
باشد كه درد جان و دل ما دوا كند

آن بى نياز از همه غير خدا خوش است
ما را گره ز كار فرو بسته وا كند

آن محو ذات خالق و بى اعتنا به خلق
شايد بما شكسته دلان اعتنا كند

آن چشمه دعا كه دعا مستجاب از اوست
چون مى‏ شود به حالت ما هم دعا كند

پيوند خورده زندگى ما به مهر او
اين رشته را كس نتواند جدا كند

عالم به خوان رحمت او ميهمان ولى
يك تن نشد كه حق نمك را ادا كند

خواهد كند ثناى كسى را اگر كسى
بهتر همين كه مدحت ابن الرضا كند

ابن الرضاى دوم و چارم ابوالحسن
كه امشب جهان را ز رخش با صفا كند

چارم على ز عترت و نور دل جواد
كو چون جواد لطف نمايد عطا كند

گويى على به روى محمد كند نگاه
چون اين پسر بروى پدر ديده وا كند

هادى دهم امام كه در روزگار خويش
جابر سرير معدلت مرتضى كند

ديدار او كدورت دل را جلا دهد
ايماى او حوائج مردم روا كند

بايد رضا خاطر او آورد بدست
خواهد ز خود هر آنكه خدا را رضا كند

آنكو كند فصيح تكلم به هر زبان
كى از جواب راز دل ما ابا كند

كار خدا به امر خدا مى ‏كند بلى
من عاجزم از اين كه بگويم چها كند

ابن السبيلك چون زابن الرضا سوال
از راز بعثت سه تن از انبياء كند

گيرد جوان خويش و نشيند ز پا و باز
يحيى ابن اكثم از پى او ادعا كند

او نيز مفتضح ز سوال و جواب خويش
اقرار بر فضيلت آن مقتدا كند

اى هر چه هست عالم و آدم فداى او
در حفظ دين چو هستى خود را فدا كند

در راه سر بلندى قرآن كند درنگ
بر او هر آنقدر متوكل جفا كند

از جور و ظلم دشمن و تبعيد و حبس و قتل
راضى بهر چه حكمت حق اقتضا كند

با سعى و صبر خويش بگرد حريم دين
هر جا حصار محكمى از نو بنا كند

نور خدا كجا و بساط شراب آه
خصم سياه دل ز خدا كى حيا كند

كى آيد از ولى خدا خواندن سرود
خواند ولى چنانچه سرورش عزا كند

او مايه‏ ى حيات جهان است واى دريغ
دشمن و را شهيد بزهر جفا كند

اى يادگار آل محمد خدا بما
لطفى اگر كند ز طفيل شما كند

صاحبدلى كجاست كه چون ابن مهزيار
بر ديده خاك پاى تو را توتيا كند

اى زاده‏ى جواد و بسان پدر جواد
مهرت نشد كه قهر به سوى گدا كند

افتاده‏ ام بدام بلا يا ابالحسن
غير از تو كيست؟ آنكه ز دامم رها كند

دست گدايى من و دامان تو بلى
جز سوى تو گداى تو رو در كجا كند

من بنده ذليلم و تو خسرو جليل
چونت ثنا كنم كه خدايت ثنا كند

خواهم كه بيش مدح تو آرم ولى ز عجز
اين طبع نارسا به همين اكتفا كند

باشد كه حق بخاطر تو يا ابالحسن
ايمان كاملى به مويد عطا كند
رضا مويد