**♥♥♥*حکمت نامه بسیج*♥♥♥**

[عهد آسمانى]

سه. جهاد در راه خدا

سومين ويژگى ياوران راستين اسلام كه نشانه ديگرى از ايمان و محبّت حقيقى به خداوند متعال، و دوستى با دوستان او و دشمنى با دشمنان اوست، جهاد در راه خداست:
يُجَاهِدُونَ فِى سَبِيلِ اللَّهِ.
در راه خدا جهاد مى‏كنند.
جهاد در راه خدا، در واقع به معناى به‏كارگيرى همه توان در پيكار با همه ضد ارزشهاى اعتقادى، اخلاقى و عملى با هدف ايجاد حكومت بزرگ اسلامى و در جهت رشد و تكامل جامعه انسانى است.
امام خمينى‏قدس سره، نه تنها بسيجيان ايران، بلكه بسيجيان جهان اسلام را به آماده شدن براى چنين جهادى توصيه مى‏كند:
بايد بسيجيان جهان اسلام در فكر ايجاد حكومت بزرگ اسلامى باشند و اين شدنى است؛ چرا كه بسيج، منحصر به ايران اسلامى نيست. بايد هسته‏هاى مقاومت را در تمامى جهان به وجود آورد و در مقابل شرق و غرب ايستاد.(11)

[عهد آسمانى]

چهار. مقاومت در برابر تهاجم تبليغاتى

چهارمين و آخرين خصوصيات برجسته بسيجيان راستين - كه نشانه ديگرى از محبّت آنان به خدا و ارزشهاى دينى است - نهراسيدن از دشمنان و عقب‏نشينى نكردن در برابر تهاجم تبليغاتى آنان است:


وَلَايَخَافُونَ لَوْمَةَ لاَئمٍ .
و از سرزنش هيچ ملامتگرى نمى‏هراسند.
تهاجم تبليغاتى، مقدّمه نبرد تسليحاتى است. كسى كه در جنگ تبليغاتى عقب‏نشينى مى‏كند، بى ترديد نمى‏تواند در صحنه نبرد مسلّحانه، مدافع اسلام و ارزشهاى دينى باشد.

[عهد آسمانى]

اصول حكمتنامه بسيج

آنچه تاكنون در تبيين ويژگيهاى ياوران راستين اسلام ذكر شد، در واقعْ اصول حكمتنامه بسيج است.
به سخن ديگر، آنچه در اين كتاب درباره جايگاه بسيج، بايسته‏ها، مسئوليتها و راز موفّقيت اين نهاد مقدّس آمده، به گونه‏اى با اين ويژگيها و اين اصول در ارتباطاند. يا از پيشْ‏ نيازهاى وصول به اين اصول‏اند و يا از لوازم و آثار آن.

[عهد آسمانى]

جايگاه قرآنى بسيج

بسيج، هنگامى در جايگاه قرآنىِ خود - كه در فصل اوّل اين حكمتنامه آمده - قرار مى‏گيرد و بسيجى، هنگامى پيروِ پيامبران بزرگ الهى، برادرِ خاتم پيامبران در آخر الزّمان، ارجمندتر از يارانِ پيامبر اسلام در بَدر و اُحد و در نهايت، زمينه‏ساز حكومت جهانى اسلام به رهبرى مهدى آل محمدصلى الله عليه وآله است‏(12) كه جانش لبريز از عشق خدا باشد؛
عشقِ پيامبرانه، نه عشقِ صوفيانه. محبّتى كه او را در برابر دوستان خدا، فروتن، و در برابر دشمنان او سرفراز مى‏دارد؛ عشقى كه عاشق را براى استقرار آرمانها و ارزشهاى الهى و انسانى در جهان به پيكار وا دارد، و «اذان شهادت و رشادت سردادن» و استوارى در برابر تهاجم تبليغاتى دشمنان خدا، گواه صداقت عاشق در دعوى محبّت است.

[عهد آسمانى]

بايسته‏هاى بسيج

دارا بودن آگاهيهاى دينى، آگاهيهاى سياسى، اخلاق شايسته و دورى از صفات نكوهيده، به شرحى كه در فصل دوم حكمتنامه آمده، مقدّمه و پيش‏نيازِ دستيابى به قلّه شكوهمند بسيج است.

[عهد آسمانى]

مسئوليتهاى بسيجى

همچنين انجام دادن مسئوليتهاى فردى، اجتماعى، فرهنگى و نظامى كه در فصل سوم حكمتنامه بدان پرداخته‏ايم و نيز آنچه در فصل چهارم رازِ موفّقيت بسيجى شناخته شده است، آثار و لوازم دستيابى به اين جايگاه بلند است.

[عهد آسمانى]

بسيجيان نمونه

در فصل پنجم حكمتنامه، دو نمونه از پيشتازان وصول به قلّه جايگاه بسيج، معرّفى شده‏اند:
نمونه اوّل، شمارى از يارانِ امير مؤمنان‏اند كه «شُرطة الخميس(نيروهاى ويژه)» ناميده مى‏شدند و با آن حضرت، پيمان جانبازى بسته بودند و على‏عليه السلام در سوگشان از عمق جان آه مى‏كشيد.
نمونه دوم، ياران سالار شهيدان، امام حسين‏عليه السلام هستند كه حضرت آنان را بهترينِ ياوران خوانده است.
عصر ما، از نگاه امام خمينى‏قدس سره، دوران ظهور سومين نمونه از اين دست بسيجيان است؛ آنانى كه امام‏رحمهم الله به خلوص و صفايشان غبطه مى‏خورَد و بسيجى بودن را مايه افتخار خود در دنيا مى‏داند و از خدا مى‏خواهد تا او را در قيامت، در صف آنان محشور نمايد:
من همواره به خلوص و صفاى بسيجيان غبطه مى‏خورم و از خدا مى‏خواهم تا با بسيجيانم محشور گرداند؛ چرا كه در اين دنيا افتخارم اين است كه خود، بسيجى‏ام.(13)
بدان اميد كه ادامه‏دهندگان راه امام بتوانند با تقويت نهاد نورانى بسيج و تربيت هرچه بيشتر بسيجيان نمونه، مقدّمات تحقّق كامل پيشگوييهاى قرآن را فراهم سازند و بدين‏سان، انقلاب اسلامى ايران را به انقلاب جهانىِ اسلام به رهبرى امام عصر - أرواحنا فداه و عجّل اللَّه فرجه - پيوند دهند.

[عهد آسمانى]

فصل يكم: جايگاه بسيجى

[عهد آسمانى]

1 - پيشگويى قرآن

قرآن :

اى مؤمنان! هر كس از شما از دينش (اسلام) برگردد، (بداند كه )خداوند به‏زودى گروهى را خواهد آورد كه آنان را دوست دارد و آنان نيز او را دوست دارند. (اينان) با مؤمنان، مهربان و فروتن‏اند و با كافران سختگيرند، در راه خدا جهاد مى‏كنند و از سرزنش هيچ ملامتگرى نمى‏هراسند. اين، فضل الهى است كه به هر كس بخواهد، مى‏دهد، و خداوند، گشايشگرِ داناست.

اى مردم! اگر (خدا) بخواهد همه شما را از ميان مى‏بَرد و گروه ديگرى پديد مى‏آورد؛ و خداوند، همواره بر اين كار تواناست.

و اگر (از دين او) روى برتابيد، به جاى شما گروه ديگرى را مى‏آورد. آن‏گاه، آنها مانند شما نخواهند بود.
حديث :
1. پيامبر خداصلى الله عليه وآله - در پاسخ به سؤال از اين آيه: «اى مؤمنان هر كس از


شما از دينش (اسلام) برگردد، (بداند كه) خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد كه آنان را دوست دارد و آنان نيز او را دوست دارند...» -: در حالى كه به شانه سلمان مى‏زد، فرمود: «(آنان )اين مرد و هموطنان اويند». سپس فرمود: «اگر دين به ثريّا آويخته باشد، هرآينه، مردانى از ايرانيان به آن دست يابند».
2. امام صادق عليه السلام - درباره آيه «خداوند، خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد كه آنان را دوست دارد و آنان نيز او را دوست دارند...»: مقصود، آزاد شدگان (ايرانى) است.

3. تفسير القمي: - در تفسير سخن خداوند متعال: «اى مؤمنان! هر كس از شما از دينش (اسلام) برگردد، (بداند كه) خداوند به‏زودى گروهى را خواهد آورد كه آنان را دوست دارد و آنان نيز او را دوست دارند. (اينان) با مؤمنان، مهربان و فروتن‏اند و با كافران، سختگيرند، در راه خدا جهاد مى‏كنند و از سرزنش هيچ ملامتگرى نمى‏هراسند» -: (اين آيه )درباره قائم (عج) و يارانش است كه در راه خدا جهاد مى‏كنند و از سرزنش هيچ ملامتگرى نمى ‏هراسند.

4. مجمع البيان - درباره سخن خداى تعالى: «اگر (خدا )بخواهد، همه شما را از ميان مى‏بَرد» -: يعنى اگر خدا بخواهد، شما را هلاك مى ‏كند، اى مردم، و نابودتان مى‏ گرداند. به قولى در اين آيه، كلمه‏اى محذوف در تقدير است؛ يعنى: اگر بخواهد شما را ببرد، مى‏ برد، اى مردم، و عدّه‏اى ديگر را مى‏ آورد؛ يعنى مردم ديگرى غير از شما را مى‏آورد كه پيامبرش را يارى مى ‏رسانند. روايت شده است كه وقتى اين آيه نازل شد، پيامبرصلى الله عليه وآله دستش را به پشت سلمان زد و فرمود: «آنان، هموطنان اين مرد هستند، يعنى ايرانيان».

5. امام صادق‏ عليه السلام - به يعقوب بن قيس: اى پسر قيس! «واگر روى برتابيد، (خدا )جاى شما را به مردمى غير از شما خواهد داد كه مانند شما نخواهند بود»، مقصودش فرزندانِ آزاد شدگان (ايرانى )است.

6. سنن الترمذي - به نقل از ابو هريره -: گروهى از ياران پيامبر خدا گفتند: اين قومى كه خداوند فرموده در صورت روى گرداندن ما، به جايمان خواهند آمد و چون ما نخواهند بود، كيان ‏اند؟

راوى مى‏ گويد: سلمان در كنار پيامبرصلى الله عليه وآله بود. ايشان بر پاى او زد و فرمود: «اين و قومش. سوگند به آن‏كه جانم به دست اوست، اگر ايمان از ستاره ثريّا هم آويخته بود، مردانى از فارس به آن دست مى يافتند».

7. امام باقرعليه السلام: روزى پيامبر خدا در حالى كه گروهى از ياران در نزدش بودند، دوبار فرمود: «خدايا! مرا به ديدار برادرانم برسان». فردى از يارانش گفت: اى پيامبر خدا! آيا ما برادرانت نيستيم؟ فرمود: «خير. شما ياران منيد و برادران من، مردمانى ‏اند در آخرالزمان كه مرا نديده‏ اند؛ امّا ايمان آورده‏اند... براى هر كدامشان پايدارى در دين، از با دست خُرد كردن خار مغيلان در شب تيره، سخت‏تر است يا همچون كسى است كه اخگر شوره ‏گز را در كف نگه دارد. اينان، چراغهاى تابان در دل تاريكى ‏اند. خداوند، آنان را از هر فتنه غبارآلود و شبگون، نجات مى‏بخشد».

8. امام صادق‏عليه السلام: پيامبر خدا فرمود: «پس از شما مردمى خواهند آمد كه مردى از آنان، پاداش پنجاه نفر از شما را دارد». گفتند: اى پيامبر خدا! ما در بدر و اُحد و حنين با شما بوديم و قرآن در ميان ما نازل شد! فرمود: «اگر آنچه بر سر ايشان مى ‏آيد، به سر شما بيايد، مانند آنان صبر و شكيبايى نمى‏ كنيد».

[عهد آسمانى]

2 - پيشوايان بسيج

9. امام على‏عليه السلام - در تبيين ويژگى‏هاى پيامبران -: آنان گروهى مستضعف بودند كه خداوند، آنان را با گرسنگى آزموده بود و به سختى گرفتارشان ساخته و با ترس و بيمها آزمايششان كرده بود و از ناملايمات و ناراحتى‏ها پاكشان گردانيده بود. پس خشنودى و خشمِ خدا را به (داشتن يا نداشتن) مال و فرزند مپنداريد، كه اين از سرِ جهل به موارد آزمايش هنگام بى‏نيازى و قدرت است و از اين رو، خداوندِ پاك و بزرگ فرموده است: «آيا گمان مى‏كنند كه مال و فرزندانى كه به آنها مى‏بخشيم، (از آن روست كه) در نيكويى به ايشان، بى‏درنگ و پُرشتابيم؟ (نه،) امّا نمى‏فهمند».
خداوند سبحان، بندگانِ خود را كه خودپسند و مستكبرند، به دوستانش كه در نظر آنان مستضعف و خوار و زبون‏اند، مى‏آزمايد. آنجا كه موسى بن عمران و برادرش هارون‏عليهما السلام، بر فرعون وارد شدند، درحالى كه هر دو لباس پشمين بر تن و عصاى چوبين در دست داشتند و با او شرط كردند كه اگر تسليم دين حق شود، پادشاهى‏اش برجا و عزّتش بادوام باشد؛ امّا او گفت: «از اين دو نفر تعجّب نمى‏كنيد كه با من شرط مى‏كنند كه سرورى‏ام به جا بماند و پادشاهى‏ام برقرار باشد، با آنكه آنان را با اين حال پريشان و زبون مى‏بينيد! پس چرا دستبندهاى طلا به دست آنها آويخته نيست؟»، به دليل آنكه فرعون، طلا و جمع‏آورى آن را مهم مى‏دانست و لباسِ پشمين و پوشيدن آن را پستى و حقارت مى‏پنداشت!
اگر خداوندِ سبحان مى‏خواست، هنگام بعثتِ پيامبرانش درهاىِ گنجهاىِ طلا و معادن زر ناب و باغهايى را كه از هر نوع درخت در آن كاشته شده، بر آنان مى‏گشود، و مرغهاىِ آسمان و جانورانِ زمين را همراه آنان مى‏ساخت. و اگر چنين مى‏كرد، آزمايش از ميان مى‏رفت و پاداش، نادرست مى‏شد و اَخبار الهى (وعده وعيدها) بى‏فايده مى‏شد و براى پذيرندگان دعوت پيامبران، مُزد آزمايش‏شدگان لازم نمى‏آمد؛ و گرويدگان به انبيا، شايسته ثواب نيكوكاران نبودند و نامها با معانى آنها تطبيق نمى‏كرد. امّا خداوند سبحان، پيامبرانش را در اراده و تصميمات خودشان توانا گردانيد، و در آنچه ديده‏ها از ظاهر آنان مى‏بينند، خوار نماياند، با قناعتى كه دلها و چشمها را از بى‏نيازى پُر مى‏دارد و فقر و ضعفِ ظاهرى‏اى كه چشمها و گوشها را بسيار بيازارد.
و اگر پيامبران داراى چنان نيرويى بودند كه كسى خيالِ مخالفت با آنان را نمى‏كرد و قدرت و عزّتى داشتند كه هرگز، ستمى نمى‏كشيدند و سلطنتى داشتند كه همه به سويشان گردن مى‏كشيدند و مردم به قصد ديدارشان بار سفر مى‏بستند، بر مردم آسان‏تر بود كه از قدرت آنان، عبرت پذيرند و راه گردنكشى در پيش نگيرند؛ ليكن در چنين حالى ايمانشان يا از بيم جان بود و يا اميد (به دست آوردن نان و چنان ايمان و كار نيكويى خالص نمى‏نمود)، بلكه نيمى از ترس و نيمى به رغبت بود. امّا خداوند سبحان، چنين خواسته است كه پيروى از پيامبرانِ او و تصديق كتابهاى او، و فروتنى در راه او، و تسليم در مقابل امر او، و گردن نهادن به طاعتِ او، امورى مخصوص به او باشد كه از غيرِ آنها چيزى با آن امورْ آميخته نشود؛ و هرچه آزمايش و امتحان بزرگ‏تر باشد، ثواب و پاداش آن نيز بيشتر است.