۞|*|۩|*|۞سرهاي قدسيان همه برزانوي غم است...۞اشعار عاشورايي۞|*|۩|*|۞

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جلوگاه حق

تا ابد جلوه گه حقّ و حقيقت سر ِ تست

معنى مكتب تفويض، على اكبر تست

اى حسينى كه تويى مظهر آيات خداى

اين صفت از پدر و جدّ تو در جوهر تست

درس آزادگى عبّاس به عالم آموخت

زآن كه شد مست از آن باده كه در ساغر تست

طفل شش ماهه تبسّم نكند، پس چه كند؟!

آن كه بر مرگ زند خنده على اصغر تست

اى كه در كرب و بلا بى كس و ياور گشتى

چشم بگشا و ببين خلق جهان ياور تست

خواهر غمزده ات ديده سرت بر نى و گفت:

آن كه بايد به اسيرى برود خواهر تست

اى حسينى كه به هر كوى عزاى تو به پاست

عاشقان را نظرى در دَم جانپرور تست

خواست «مهران» بزند بوسه سراپاى تو را

ديد هرجا اثر تير ز پا تا سر تست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وداع آتشين

زين وداع آتشين ، کز شهر قرآن می‌کنی

آستان وحی را ، بی تاب و حيران می‌کنی

ای که با جمعی پريشان ، از مدينه می‌روی

قلب زهرا را ، ز حال خود پريشان می‌کنی

تا ابد بنياد غم ، از غصه ات ماند بپا

کاخ شادی را چرا با خاک يکسان می‌کنی ؟

ای که مصباح هدايت هستی و فلک نجات

از چه با اين اشکها ايجاد طوفان می‌کنی ؟

با عزيزان می‌روي و ، زادگاه خويش را

پيش چشم فاطمه ، خالی ز جانان می کنی

سينه بشکسته او ، رفت از يادش دگر

با دلی بشکسته هجران را چو عنوان می‌کنی

مصطفي را قصه پيراهنت مدهوش کرد

زينب از اين پيرهن بردن ، پشيمان می‌کنی

اي ذبيح کربلا ، جانها فدای حج تو

ای که خود را در منای عشق ، قربان می‌کنی

در طوافت کعبه بر گرد تو می گردد حسين

کآمدی ، در بيت حق ، تجديد پيمان می کنی

اشک بيت الله می‌جوشد ، ز چشم زمزمش

از حرم ، ثارالها ، تا قصد هجران می‌کنی

کعبه بگرفته ست دامانت ، که برگرد ای حسين

اين حرم را ، ز فراقت ، جسم بی جان می‌کني

مروه گردد بی فروغ و ، بی صفا گردد صفا

کربلا خوش باد ، کآنجا را گلستان می‌کني

نهضت خونين تو ، سرمشق آزادی بود

بهترين تعليم را ، از درس قرآن می‌کنی

جان فدای تربت تو ، اي طبيب جسم و جان

درد عالم را به درد خويش درمان می‌کنی

ابر رحمت می شود ، اين چشمه اشکت (حسان)

ز آن ، تاريک قبرت ، نور باران می‌کنی

حبیب چایچیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام من به محرم محرم گل زهرا

به لطمه های ملائك به ماتم گل زهرا

سلام من به محرم به تشنگی عجیبش

به بوی سیب زمین و غم حسین غریبش

سلام من به محرم به غصه و غم مهدی

به چشم كاسه خون و به شال ماتم مهدی

سلام من به محرم به كربلا و جلالش

به لحظه های پر از حزن و غرق درد و ملالش

سلام من به محرم به حال خسته زینب

به بینهایت داغ دل شكسته زینب

سلام من به محرم به دست و مشك ابوالفضل

به ناامیدی سقا به سوز و اشك ابوالفضل

سلام من به محرم به قد و قامت اكبر

به خشك اذان گوی زیر نیزه و خنجر

سلام من به محرم به دست و بازوی قاسم

به شوق شهد شهادت حنای گیسوی قاسم

سلام من به محرم به گهواره اصغر

به اشك خجلت شاه و گلوی پاره اصغر

سلام من به محرم به احترام سكینه

به آن ملیكه كه رویش ندیده چشم مدینه

سلام من به محرم به عاشقی زهیرش

به بازگشتن حر خروج ختم به خیرش

سلام من به محرم به مسلم و به حبیبش

به رو سپیدی عون و بوی عطر عجیبش

سلام من به محرم به زنگ محمل زینب

به پاره پاره تن بی سر مقابل زینب

سلام من به محرم به انتظار رقیه

به پای آبله بسته به چشم تار رقیه

سلام من به محرم به شور و حال عیانش

سلام من به حسین و به اشك سینه زنانش

سلام من به محرم به حزن نغمه هایش

به پرچم و به سیاهی به خیمه های عزایش

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مهرت به کاينات برابر نمي شود
داغي زماتم تو فزونترنمي شود

از داغ جانگداز تو اي گوهر وجود
سنگ است هر دلي که مکدّر نمي شود

ظلمي که بر تو رفت زبيداد اهل ظلم
بر صفحه خيال مصوّر نمي شود

تنها جنازه تو شد آماج تيرکين
يک ره شد اين جنايت و ديگر نمي شود

بي بهره از فروغ ولاي تو يا حسن
مشمول اين حديث پيمبر نمي شود

فرمود ديده اي که کند گريه بر حسن
آن ديده کور وارد محشر نمي شود

دارم اميد بوسه قبر تو در بقيع
امّا چه مي توان که ميسرّ نمي شود

با اين ستم که بر تو و بر مدفنت رسيد
ويران چرا بناي ستمگر نمي شود

آن را چه دوستي است " موّيد " که ديده اش
از خون دل ز داغ حسن، تر نمي شود

"سيد رضا مويد "

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کنار دل و دست و دریا، اباالفضل!
تو را دیده ام بارها؛ یا اباالفضل!

تو، از آب، می آمدی، مشک بر دوش-
و من، در تو، غرق تماشا؛ اباالفضل!

اگر دست می داد، دل می بریدم
به دست تو، از هر دو دنیا، اباالفضل!

دل از کودکی از فرات، آب می خورد
و تکلیف شب:" آب، بابا، اباالفضل."

تو لب تشنه پرپرشدی، شبنم اشک
به پای تو می ریزم، اما، اباالفضل!

فدک، مادری می کند کربلا را؛
غریبی، تو هم مثل زهرا، اباالفضل!

تو را هر که دارد، زغم، بی نیاز است؛
وفابعد از این نیست تنها، اباالفضل!

تو با غیرت و، آب و، دست بریده:
قیامت، به پا می کنی؛ یا اباالفضل!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز طوفانی شده دریای دل
موج سر بر ساحل غم میزند

باز هم خورشید رنگ خون گرفت
بر زمین نقشی ز ماتم میزند

باز جام دیده ها لبریز شد
باز زخم سینه ها سر باز کرد

در میان ناله و اندوه و اشک
حنجرم فریادها آغاز کرد

می نویسم شرح این غم نامه را
داستان مشک و اشک و تیر را

می نویسم از سری کز عشق دوست
کرد حیران تیغه شمشیر را

گوئیا با آن همه بیگانگی
آب هم با تشنگان بیگانه بود

در میان آن همه نامردمی
اشک آب و دیده ها پیمانه بود

تیغ ناپاکان برآمد از نیام
خون پاکی دشت را سیراب کرد

خون خورشید است بر روی زمین
کآسمان تشنه را سیراب کرد

می شود خورشید را انکار کرد؟
زیر سم اسبها در خاک کرد؟

می شود آیا که نقش عشق را
از درون سینه هامان پاک کرد؟

گر نشان عشق را گم کرده ایم
در میان آتش آن خیمه هاست

گر به دنبال حقیقت میرویم
حق همینجا حق به روی نیزه هاست

گریه ها بر حال خود باید کنیم
او که خندان رفت چون آزاد شد

ما سکوت مرگباری کرده ایم
....او برای قرنها فریاد شد

بازهم در ماتم روی حسین
باز هم در سوگ آن آلاله ایم

یادتان باشد حیات عشق را
وامدار خون سرخ لاله ایم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلامم بر این پیکر بی کفن
بر این نعش صد چاک و بی پیرهن

تویی ماه تابان آل عبا
تو تصویری از آیه انما

منم زینب غم کشیده ،حسین
ببین رنگم از رخ پریده ،حسین

برادر گلویت بوسیده ام
به گرد ت چو پروانه چرخیده ام

بحق دل خسته مادرم
به هر جا تو شو مونس و یاورم

هلا ای شهیدی که صد پاره ای
مگو خواهر از چیست آواره ای

چو در خیمه ها آتش افروختند
دلم را در آن شعله ها سوختند

همه کودکانت به صحرا شدند
اسیر ان اندوه و غمها شدند

غریبانه و تشنه بی سر شدی
به گودالی از خون ، شناور شدی

حسین عزیزم همه هستی ام
به نام تو این شور و سرمستی ام

شوم من به قربان زخم تنت
ببین زینب آمد پی دیدنت

برادر تو از راه لطف و وفا
نگاهی کن ای یار تشنه به ما

تو و این شهیدان بی سر چرا ؟
من واین یتیمان مضطر چرا ؟

تو و تیغ و شمشیر و دشنه چرا ؟
من و اینهمه طفل تشنه چرا ؟

تو و حنجر و خنجر کین چرا ؟
من و اینهمه داغ سنگین چرا ؟

تو و پرپر آلاله هایت چرا ؟
من و اشک و سوز و عزایت چرا ؟

تو و نیزه و صوت قرآن چرا ؟
من و سوز خار مغیلان چرا ؟

تو و سینه و نیزه دیگر چرا ؟
من و تازیانه مکرر چرا ؟

تو و از قفا سربریدن چرا ؟
من و کشته اینگونه دیدن چرا ؟

تو و قتلگاهی همه عطر سیب
من و سینه خسته و بس غریب

تو و قصه سنگ وپیشانی ات
من و صوت زیبای قر آنی ات

تو و داستان شگفت تنور
من و صوت زیبای آیات نور

دعا کن برای یتیمان ،حسین
شنو اینهمه آه و افغان ،حسین

چه غم گر که گردد فدایت سرم
امید من و یار و همسنگرم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ماه بني هاشم

کیست این کز لب دیوار من آویخته زلف
تاک­وش، شیشه به دست، از همه سو ریخته زلف

کیست این راز پریشانی من، در موهاش
تکیه­گاه سر شوریده من، بازوهاش

کیست این عطر غزل می­وزد از پیرهنش
ای صبا مرحمتی کن بشناسان به منش

این که می­خندد و می­خواند و می­رقصد و مست
می­رود بوی خوش پیرهنش دست به دست

نازپرداز همه ناز فروشان زمین
ساقی اما، ز همه تشنه ­لبان تشنه ­ترین

نشأت افزای دل و جان خماران مستیش
دستگیر همه خسته­ دلان بی‌ دستیش

کیست این سروقدِ تشنه ­لبِ مشک به دوش؟
این‌که بی ­اوست چراغ شب مستان خاموش

این‌که آتش لب و دریا دل و مشکین کُلَه است
کیست این شب همه شب ماه شب چارده است؟

گره وا کردن از آن زلف سیه، لازم نیست
حتم دارم که به جز ماه بنی­ هاشم نیست

"دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام زار و پریشان که مپرس"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدانگهدارت

کعبه محروم شد ز دیدارت
یـابـن زهـرا خدانگهدارت

کربـلا مـی‌روی و یـا کوفه؟
یا به شام اوفتد سر و کارت؟

چه شود ای امام جود و کرم
یک نگاه دگـر کنـی به حرم

ای ز جــام بـلا شــده سـرمست
دست و دل شسته از هرآنچه‌که‌هست

چه شتابان روی به دیدنِِ دوست
جای گل سر گرفته‌ای سر دست

از حریمت برون شدی مولا
عازم حج خـون شدی مولا

هشتِ ذیحجه مردم عالم
همه رو آورند سوی حرم

تو دل شب ز بیت امـن خدا
سر به صحرا نهی قدم به قدم

کعبه تا صبح ناله سر می‌کرد
پســر فاطمــه مــرو برگرد

کعبه با سوز و اشک و ناله و آه
بـر نمـی‌دارد از تـو چشم نگاه

سفر تیر و نیـزه و عطـش است
طفل شش ماهـه را مبـر همراه

از سفیدی حنجرش پیداست
این پسر ذبح سیدالشهداست

نظری کن به غنچه یاست
ثمـر سرخ بـاغ احسـاست

اصغـرت را بگیـر از مـادر
بسپارش به دست عباست

چون صدایت زند جوابش ده
از سـرشک دو دیده آبش ده

نالـه‌ای بـر لـب سـلاله تـوست
کـه شبیـه صـدای نالـه توست

ساربـان را بگــو کـه تنـد مرو
آخر این کودک سه ساله توست

قدری آرام ای هدی‌خوانان!
کمی آهستـه ای شتربانان!

ناقه‌ها ذکر یـا حسین بـه لب
کوه‌هـا نالــه مـی‌زنند امشب

نخل‌ها خم شدند و می‌گویند
السـلام علیـک یا زینب

غم مخور ای فدای چشم ترت!
هیجـده محرمنـد دور سـرت

کاش خورشید واژگون می‌شد
از تن کعبه جان برون می‌شد

کاش از اشـک دیـده حجّـاج
آب زمزم تمام خون مـی‌شد

کعبه ساکت مباش واویلا
گریـه کـن بهر لاله لیلا

ای سکینـه دگر چه غم داری؟
اشک از دیدگان مکـن جـاری

که محوّل شده است بر عباس
مشـک سقایــی و علمـداری

بر سماعش دو دست بالا کن
هر چه دانـی دعا به سقا کن

نالــه دیگــر بـه‌سر نمــی‌گردد
ایـن شبِ غـم، سحـر نمی‌گردد

این مسافر که دل به همره اوست
مـی‌رود، لیـک بـرنمــی‌گردد

عالمـی گشتـه محو اجلالش
چشم «میثم» بوَد به دنبالش

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز
نهضت‌ات مایه الهام جهان است هنوز

بهر ویرانی و نابودی بنیان ستم
خون جوشان تو چون سیل، دمان است هنوز

در فداکاری مردانه‌ات ای رهبر عشق
چشم ایام به حیرت نگران است هنوز

کربلای تو پیام آور خون است و خروش
مکتب‌ات راهنمای همگان است هنوز

تا قیامت ز قیام تو قیامت برپاست
از قیام تو پیام تو عیان است هنوز

همه ماه است محرم، همه جا کرب و بلاست
در جهان موج جهاد تو روان است هنوز

جاودان بینمت استاده به پیکار، دلیر
«لا اری الموت» تو را ورد زبان است هنوز

باغ خشکیده ی دین را تو ز خون دادی آب
نه عجب گر که شکوفا و جوان است هنوز

تربت پاک تو ای اسوه آزادی و عشق
سرمه دیده صاحب نظران است هنوز

خون گرمت زند آتش به سیه خرمن ظلم
که به خون تو دو صد شعله نهان است هنوز

انقلاب تو به ما درس فضیلت آموخت
نقش اخلاص تو سرمشق جهان است هنوز

بر جبین «شفق» این لوحه گلرنگ غروب
هر شب از خون تو صد گونه نشان است هنوز