داروی درد خودبینی

[خادمه زینب کبری(س)]

داروی درد خودبینی

نخوت و خودبینى از اوصاف و خوى هایى است كه عامه مردم و توده جمعیت به آن مبتلا و گرفتارند. بلكه اگر گفته شود انسان به طور كلى و بدون هیچ استثناء از آن عارى و خالى نبوده و همه بندگان خدا از آن مستثنى نبوده و كسى پیدا نمى شود كه متصف به این صفت زشت و قبیح نبوده باشد، كلام اغراق آمیزى نزده و حرف صحیح و سخن درست گفته ایم.
از این جهت اگر این گونه امراض معالجه نشود و در میان جامعه هاى بشرى به ویژه در بین مسلمانان شدت پیدا كند، فوق العاده و بیش از حد متعارف و معمول خطر دارد و توده هاى مختلف مردم را به نیستى تهدید كرده عاقبت و سرانجام ، آنان را به روز سیاه خواهد نشاند. از این لحاظ بر همه فرض و لازم است كه هر چه سریعتر و زودتر به فكر و اندیشه و معالجه این مرض ‍ مهلک و بیمارى خطرناک بیفتند، تا خویشتن را از این درد و مرض سهمناک و خطرناک نجات داده و از زحمت و ناراحتى آن در هر دو جهان رها و آزاد گردند.
نیازمندى به دارو:

البته بر صاحبان علم و دانش و افراد روشن ضمیر و كسانى كه داراى عقل و خرد مى باشند، پنهان نیست كه : معالجه این گونه امراض تنها با لیت و لعل (كاشكى و شاید) و آرزوهاى خشک و خالى ، صورت نگرفته و محقق نمى گردد، بلكه احتیاج به دارو و درمان حقیقى دارد تا به واسطه آن ریشه درد و اصل آن قطع گردد.
داروى این بیمارى دو چیز است :

آن چه از مجموع و روى هم رفته آیات شریفه و اخبار و احادیث كه از رهبران اسلامى و سفراى الهى و جانشینان واقعى منقول است ، استفاده مى شود، این است كه معالجه این ناخوشى با دو چیز میسر و امكان پذیر است :
1 - نخست تفكر در خلقت: بشر پى به عظمت خالق و آفریننده خود و سایر خلایق و موجودات برده و به عجز و ناتوانى خویش آگاه گردد.
2 - و پس از آن به علم و دانش خود عمل نماید. در این صورت انسان یقینا از این بیمارى شفا یافته و از مهالک و گرفتارى هاى آن رها خواهد شد. زیرا هنگامى كه آفریدگارش را شناخت و به عظمت و كبریایى وى پى برد و عجز و ناتوانى خود را به دست آورد و فهمید كه او پست تر و خوارتر از هر ذلیل مى باشد، آن وقت قهرا اعتراف و اقرار خواهد كرد كه : جز خداى توانا كسى سزاوار مجد و شرف نبوده و نخواهد بود.
و از این جهت دانشمندان عالم و خردمندان جهان گفته اند: تواضع و فروتنى هر انسانى به اندازه معرفت و شناسایى او به نفس خویشتن و پروردگارش مى باشد. هر مقدار علم و دانایى انسان به آن دو بیشتر بوده باشد؛ همان قدر شكسته نفسى او افزوده شده و علاوه مى گردد. 1

منبع مجموعه گفتارهای علوی ، مجموعه سخنرانى هاى سید مهدى علوى

محمدی_گروه دین و اندیشه تبیان