مواظب باشیم به حاشیه نرویم!

[بلاغ مبین]

دفتر تاریخ باز هم ورق خورد و صفحه ای را که یاد آور بزرگترین حادثه تاریخ بشرى و تاریک ترین بی حرمتی عده ای مسلمان نما در خود ضبط کرده بود مرور کرد؛ حادثه غم انگیزى که نه تنها دل مسلمانان دین دار را آزرده ساخت بلکه براى همه آزادگان عالم تاسف بار بود.
روزی که آفتاب دین و حقانیت طلوع کرد و با افول خود پرده از چهره زشت کرکس هاى آدم نما برداشت؛ صحنه ای که اشعه روشنی بخش آن نه تنها بر جامعه مسلمین و بر زمان خاصی سایه افکند، بلکه سالیان سال همه ادیان مختلف و آزادگان عالم را مبهوت خود ساخت و بشریت آن را هر گز فراموش نخواهد رد.

عاشورایی که؛ آشناى فطرت هاى بیدار بوده و آهنگ عدالت خواهی و حق طلبی در آن جلوه گری کرد و پرده از چهره پلید و نقاب آلود اسلام دروغین بر چید، و گوش کفر و الحاد را با رعد، برق آسای خود کر کرد.
صفحات تاریخ با بیان های گویایی که دارد هرگز نتوانست آن همه عظمت ها و دلاوری ها را بیان کند، و فقط توانسته شمه ای از مصاف حق و باطل و یا پیکار حق با تزویر و ریا را به تصویر کشد، در مصافی که بی معرفتان از تشخیص حق در مانده شده و باطل با نقاب به صحنه آمده بود تا حق را زمین گیر کرده و با گذشتگان دفن کند.
اما شمع ایزدی مگر خاموش شدنی است و با هر بادی رو به خاموشی می گراید و آینده گان را از وجود خود بی نصیب می گذارد؟! البته که این طور نیست؛همانطور که خدا در قرآن میفرماید: یُریدُونَ أَنْ یُطْفِؤُا نُورَ اللهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ یَأْبَى اللهُ إِلّا أَنْ یُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ؛ آنها مى خواهند نورِ خدا را با دهان خود خاموش کنند؛ ولى خدا جز این نمى خواهد که نور خود را کامل کند، هر چندکافران ناخشنود باشند. (توبه/۳۲)
و آن کج اندیشان با این کار خود تیشه به ریشه خود و نماد کفر و بی دینی زدند و بهره ای جز لعن و نفرین نبردند.
عظمت عاشورا بقدری بود که دوست و دشمن به آن اذعان کردند و حتی دشمنان برخلاف میل باطنی خود به بیان ظرافت های صحنه کربلا و نماد های دین داری عاشورا پرداختند، و عمل و رفتار امام حسین (علیه السلام) را در سخت ترین لحظات زندگی به تصویر کشیدند؛ رفتاری که چون چراغی روشنی بخش راه عاشورائیان شد و رهروان حق تا روز قیامت به وسیله آن بر عالمیان افتخار و مباهات می کنند، و آن برپایی نماز ظهر عاشورا توسط زاده زهرای اطهر است که نماز بندگی و نماز عشق و شهادت بود.
مهیا شدن امام براى نماز در آن لحظه حساس که از هر طرف مورد آماج تیر های دشمن قرار گرفته چه معنایی می تواند داشته باشد؟!
آیا بیان کننده هدفی مهم نیست، که امام در راه رسیدن به آن حتی از قربانی کوچکترین عضو خانواده هم دریغ نمی کند؟!
آنچه باعث شد امام نماز ظهر را در حساس ترین و بحرانى ترین لحظات زندگیشان به تاخیر نیاندازند، چیزی نبود جز این که هدف از قیام خودشان را این گونه نشان دهند و آن داشتن روحیه بندگی و تسلیم شدن امام در برابر معبود خویش؛ و اهمیت دادن به نماز و توجه به نقش و سازندگى آن در زندگی است.
اما یک سری اعتقادات غلط، خرافات و رسوم دست و پا گیر باعث می شود ما پیام عاشورا را به درستی درک نکرده و بیشتر به حاشیه برده شویم و نگاه به عاشورا و قیام امام حسین (علیه السلام) چیزی جز عزاداری صرف و شور و …..نباشد.