چرا عزاداری می کنیم؟!

[بلاغ مبین]

عزاداری، احیای خط خون و شهادت و رساندن صدای مظلومیت آل علی به گوش تاریخ است و عزاداران حسینی همچون پروانگان شیفته نورند و عزاداری بر امام حسین(ع) از زمان شهادت ایشان بوده است. در عصر ائمه معصومین(ع) و پیامبر اكرم(ص) نیز برگزاری تعزیه برای شهدا و درگذشتگان امری رایج بوده است كه می‌توان به: برگزاری مراسم عزاداری برای حمزه سیدالشهدا توسط زنان مدینه، برگزاری مراسم عزاداری برای امام حسین(ع) توسط كاروان اسیران به مدت سه روز در شام و پس از برگشتن از شام بر سر قبر مطهر امام حسین(ع) در كربلا و سپس در مدینه اشاره نمود. حتی امامان معصوم(ع) برای عزاداری جدشان هر ساله تشكیل مراسم عزاداری می‌دادند(صفویه از ظهور تا زوال، رسول جعفریان، ص 237)

یكی از عوامل مهم عزاداری بیشتر برای امام حسین(ع) گفتار و رفتار معصومان(ع) می‏باشد.معصومان(ع) به جهت نقشی كه احیا و زنده نگهداشتن نام و یاد و قیام حسین در حفظ دین و ارزش‏های دین داشت، هم خود عزاداری می‏كردند و هم دیگران را به برگزاری عزاداری سفارش می‏نمودند.چون زنده نگهداشتن یاد امام اهمیّت بسیاری دارد و برای ترغیب و روی آوری مردم به سوی آن، روایات بسیاری در بیان ثواب و پاداش عزاداری و گریه بر امام حسین(ع) از طرف امامان معصوم نقل شده است تا روند عزاداری مردم را بیشتر نموده و آن را نهادینه كنند.
امام سجّاد- علیه السّلام- بهشت را پاداش عزاداری بیان می كند و می فرماید: اَیُّما مُؤ مِنٍ دَمِعَتْ عَیْناهُ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ وَ مَنْ مَعَه حَتّى یَسیلَ عَلى خَدَّیْهِ بَوَّاءَهُ اللّهُ فىِ الْجَنَّةِ غُرَفاً.
هر مؤ منى كه چشمانش براى كشته شدن حسین بن على علیه السّلام و همراهانش اشكبار شود و اشك بر صورتش جارى گردد، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد.(ینابیع الموده ، ص429).