╫╫♥♥╫╫انسان های خدایی چگونه اند؟!╫╫♥♥╫╫

[شكوه انتظار]

انسان های خدایی چگونه اند؟!

خدا باوران همواره خداوند را در رفتارهای شخصی و اجتماعی خویش در نظر می گیرند و در دایره بایدها و نبایدهای الهی با کمال دقت راه را می پیمایند . مقصد آنها رضا و رضوان الهی است و خداوند ،
قطب نمای تنظیم کارها و رفتارآنها می باشد .

باید به این نکته توجه کرد که خداباوری به معنی دوری گزیدن از نعمت های الهی و رهبانیت و گوشه گیری نیست ،
بلکه اباحه گری و بی قیدی نیز از جلوه های دین داری و خدا محوری نیست و این هر دو ،
راه به بی راهه خواهند برد .
خدا محوران ، همیشه حضور پروردگار را در ژرفای وجود خویش احساس می کنند :
خداجویان ، دلی را که با یاد خداوند می تپد و با ذکر فراوان آرام می گیرد :
«وَاذْكُرُواْ اللّهَ كَثِیرًا؛ خدا را بسیار یاد کنید .»
(انفال ، 45) ،
به بیگانگان نمی سپارند.

[شكوه انتظار]

سامان یافتن رفتارهای شخصی

خداباوران در عمل ، بندگی را از دل و جان می پذیرند و تکالیف الهی را به انجام می رسانند و نیک می دانند که :
«تِلْكَ حُدُودُ اللّهِ وَمَن یُطِعِ اللّهَ وَرَسُولَهُ یُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا وَذَلِكَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ؛
اینها حدود الهی است و هر کس از خدا و پیامبر او اطاعت کند ، وی را به باغ هایی در آورد که از زیر(درختان) آن ، نهرها روان است. در آن جاودانند و این، همان کام یابی بزرگ است.» (نساء ، 13)
ایمان و یقین به خدا ، در جان خدامحوران حالتی پدید می آورد که رفتارشان را کنترل می کند و آنان را از لغزش و گناه باز می دارد ، آنان در حقیقت
« وَالْحَافِظُونَ لِحُدُودِ اللّهِ ؛
کسانی هستند که حدود الهی را رعایت می کنند .» (توبه ،112 )
ایشان بر این باورند که خدا همواره برکارهای آنان حاضر و ناظر و از ظاهر و باطن آنان آگاه است که :
«أَلَمْ یَعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ یَعْلَمُ سِرَّهُمْ وَنَجْوَاهُمْ ؛
آیا نمی دانند خداوند از باطن آنها و سخنان سری ایشان آگاه است .»
(توبه ، 78)
آنان با علم به این حضوری، از دست زدن به گناه و تجاوز به حدود الهی همواره هراسناکند و خود را برای فردا آماده می سازند ، روزی که نه مال و نه فرزند ، هیچ کدام به کار انسان نمی آید و تنها قلب سلیم و عمل صالح ، توشه آخرت است . از این رو ، با دقت و وسواس به کارهای خود می پردازند که :
« وَلْتَنظُرْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ لِغَدٍ ؛ و هر نفس بنگرد برای فردا (قیامت) چه عملی پیش می فرستد.»
(حشر ،18)
دنیا وسیله ای بیش نیست !

سعادت مندی و عاقبت به خیری ، هشیاری و برنامه ریزی می طلبد. خدا محور می داند که زندگی دنیا ، مرحله دیگری از حیات آدمی است که باید روزی از این مرحله نیز گذر کند . از این رو ، دلبستگی به آن را تباه کننده ارزش ها و فضیلت ها می داند و این آیه نورانی را فرا روی خود می نهد که :
« إَنَّ الَّذِینَ لاَ یَرْجُونَ لِقَاءنَا وَرَضُواْ بِالْحَیاةِ الدُّنْیَا وَاطْمَأَنُّواْ بِهَا وَالَّذِینَ هُمْ عَنْ آیَاتِنَا غَافِلُونَ ، أُوْلَـئِكَ مَأْوَاهُمُ النُّارُ بِمَا كَانُواْ یَكْسِبُونَ ؛
آنان که به دیدار ما (بازگشت به خداوند) امید و باور ندارند و به زندگی این جهان خشنود شدند و به آن رضایت دادند و کسانی که از نشانه های ما غافلند ، اینان جایگاهشان ، به سزای آنچه می کردند ، آتش دوزخ است.» (یونس ، 7 و 8)
به عبارتی می توان گفت که :
هدف مؤمن ، آخرت است نه دنیا که :
« الدنیا مزرعه الاخرة »1 آری ،
دل بستگی ، عشق به دنیا و دنیامداری ،
سرچشمه دوری از خدا و ایستایی است . البته بهره بردن از دنیا برای رسیدن به ارزش ها و شکوفایی استعداد ها ، نه تنها نکوهیده نیست ، بلکه شایسته و ستودنی می باشد .

[شكوه انتظار]

بازتاب ایمان در رفتار اجتماعی
خدامحوران هماره با مردم با گشاده رویی و تبسم سخن می گویند و به فرمان الهی گوش فرا می دهند که:
« وَقُولُواْ لِلنَّاسِ حُسْناً ؛
و با مردم به زبان خوش سخن بگویید.» (بقره ، 83)
جبرئیل امین نزد رسول الله آمد و گفت: «خدای سلامت می رساند و می فرماید: با خلق من(مردم) مدارا کن .» 2
از دیگر کارهای خداپسندانه خداباوران ، تلاش در راه برآوردن نیازهای برادران دینی است. آنان در این راه از هیچ کوششی فروگذار نیستند . امام صادق علیه السلام می فرماید:
«کسی که یکی از نیازهای برادر دینی اش را برآورد ، خدای عزوجل صد هزار حاجت های او را برآورده می سازد که نخستین از آنها ، بهشت است .»3

تسخیر قلب به محبت الهی

محبت ،
در فرهنگ اسلامی معنایی بس والا دارد و شایسته است که محبت خوبان را در قلب خود جای دهیم ؛ چرا که به هرچه محبت پیدا کنیم ،
به تدریج ، با همان چیز ، انس و الفتی ناگسستنی خواهیم یافت.
پیامبر گرامی اسلام می فرماید :
« انسان با کسی است که او را دوست می دارد.»4
البته بالاترین محبت ها ، محبت به خداوند است . در انس و الفت با خداوند ، چنان لذتی نهفته است که هیچ چیز را یارای برابری با آن نیست .
پیامبر گرامی اسلام می فرماید:
« خدا به موسی بن عمران وحی کرد :
مرا دوست بدار و دوستی مرا در دل های دیگران بگستران .
موسی عرض کرد: ای خدا من دوستت دارم ،
ولی چگونه تو را نزد بندگانت محبوب سازم ؟
خدا فرمود: نعمت هایی را که به آنان داده ام ، به ایشان یادآوری کن ، زیرا آنان جز خوبی از من ندیده و به یاد ندارند.»5
امام حسین علیه السلام می فرماید:
بر پایه آیات قرآن ، گروهی از مردم که از عشق خدا بی نصیبند ، کسانی هستند که اموال ، کسب و کار ، فرزند و اقوام و دوستان را در عرض خدا قرار داده اند و در مقابل، مؤمنان و خدامحوران لبریز از عشق پروردگارند و هیچ محبتی را بر محبت خداوند مقدم نمی دارند . خداوند در قرآن مجید از آنان چنین یاد می کند :
«وَالَّذِینَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ ؛ دوستی آنان که ایمان آورده اند به خداوند شدیدتر است.» (بقره ،165)

[شكوه انتظار]

امام سجاد علیه السلام نیز در«مناجات المحبین» می فرماید:
«الهی من ذاالذی ذاق حلاوه محبتک فرام منک بدلا ؛
خدایا کیست که شهد شیرین محبت تو را چشید و غیر تو را به دوستی گرفت ؟
ایشان در مناجاتی دیگر می فرماید:
« خدایا، مرا از آنان قرار ده که ژرفای جانشان را از محبت خود لبریز و آنان را از زلال گوارایت سیراب ساختی . پس در پرتو لطفت به مناجات های لذت بخش دست یافتند. »6
مهرورزی و گذشت در حریم خانه و خانواده

در آیین مقدس اسلام ، کانون خانواده و نظام آن ارزشمند خوانده شده و در این میان شایسته است اعضای خانواده ، بنا بر سفارش دین اسلام ، بیش از دیگر نهادها در استحکام بنای آن بکوشند و همواره با مهر و محبت در حق یکدیگر و گذشت از لغزش های همدیگر ، به کانون خانواده صفا و گرما بخشند . رسول رحمت و مهربانی نیز در سفارشی زیبا این گونه می فرماید:
« احسن الناس ایمانا الطفهم باهله وانا الطفکم باهلی ؛
نیکوترین ایمان را کسی دارد که با خانواده اش مهربان تر باشد و من از همه شما با خانواده ام مهربان تر هستم .»7
و باز آن حضرت می فرماید : «من اتخذ زوجه فلیکر مها ؛ کسی که همسری می گیرد، باید به او احترام بگذارد .»8 ایشان در کنار احترام به همسر ، گرامی داشتن فرزندان را نیز از پیروان خویش درخواست می کرد و می فرمود : « اکرموا اولادکم و احسنوا آدابهم ؛ به فرزندان خود احترام و با آداب و روش پسندیده با آنان معاشرت کنید.»9

[شكوه انتظار]

نتیجه گیری :
خدا محوران به دورن خویش روشنی می دهند و با یاد خدا ، جاده سلامت و سعادت را می پویند و دل آنان لبریز یاد خداست .
آنان جسم و جان را از ناپاکی ها می آلایند و هرگونه اقدامی را با توجه به پی آمدهای اخروی آن به انجام می رسانند.
ایشان اهل مدارا ورزی با مردم هستند و با گشاده رویی با آنان برخورد می کنند و همواره می کوشند نیازهای برادران دینی خود را برآورده سازند .
در دل خدامحوران ، محبت غیرخدا جا ندارد و بیگانگان را در حریم دل که منزلگاه خداست، راه نمی دهند.
مهر و محبت ،
احترام گذاردن به همسر و فرزندان در محیط خانواده ، از ویژگی های خدامحوران است .

پی نوشت ها :
1- محمد بن علی بن ابراهیم الاحسائی (ابن ابی جمهور) عوالی الئالی العزیزیه فی الاحادیث الدینیه ، تحقیق مجتبی عراقی با مقدمه ، آیت الله مرعشی نجفی ، قم 1403، هـ ق
2- همان، ص 194.
3- همان .
4- بحارالانوار ، ج 17، ص 13.
5- محمد جواد محمودی ، ترتیب الامالی ، ص 360.
6-مفاتیح الجنان ، ص 124.
7- اصول کافی ، ج 5 ، ص 320.
8- مستدرک الوسائل ، ج 14 ، ص 250.
9- وسائل الشیعه، ج 15، ص 195.

منبع:
ماهنامه ی طوبی ، ش 25 / مقاله سید حسین اسحاقی