اعتقاد به معاد، اثرات نامطلوب این عوامل سه گانه و عوامل دیگری را که فعلا مجال بازگوئی آنها نیست کاملا خنثی میسازد. زیرا:
اولا در مکتب اعتقاد به خدا و معاد،
دنیا و تمام وسائل زندگی آن، ارزش وسیله ای دارند، نه هدفی
آنها برای انسانها ساخته شده اند نه انسان برای آنها،
بنابر این دلیل ندارد که انسان در خود چنین اشتهای کاذبی را پدید آورد و حرص و آز خود را روزافزون سازد
سپس گرفتار اثرهای نامطلوب و واکنش های روحی آن گردد.
به عبارت دیگر انسان با ایمان، زندگی جهان را معبر و گذرگاهی بیش نمیداند،
اگر در این گذرگاه وسیله لذت بیشتر تأمین نگردد، هرگز ناراحت نمیشود و پیوسته به زندگی جاودانی میاندیشد، نه زندگی موقت.