۩●^●۩ لاله خفته به کنج خرابه *ویژه نامه شهادت حضرت رقیه(س) * ۩●^●۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فعالیتهای فرهنگی ویژه شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها

۩ ╬♥╬ ۩ ويژه نامه لاله پرپرشده بوستان حسيني٬حضرت رقيه (س)۩ ╬♥╬ ۩ ( سال گذشته )
◄*♥*►اشعار ودلنوشته ها وپیامک های تسلیت درسوگ شهادت حضرت رقيه(س)◄*♥*►
۩ ╬♥╬ ۩ حضرت رقیه سلام الله علیها در قاب تصویر ۩ ╬♥╬ ۩
۩*۩ ذکر مصیبت سه ساله شهیده بنت الحسین (ع) ۩*۩
(*●●* ) پژوهشی در هویت تاریخی حضرت رقیه علیها السلام (* ●●*)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

صدای دخترسه سالۀ حسین به گریه بلندمی شود. گریه ای نه مثل همیشه.گریه ای وحشتزده، گریه ای به سان مارگزیده. گریه کسی که تازه داغ دیده. دیگران به سراغش می روند ودرآغوشش می گیرند وتوگمان می کنی که هم الان آرام می گیرد وصبرمی کنی.

بچه،بغل به بغل ودست به دست می شوداما آرام نمی گیرد.

پیش ازاین هم رقیه هرگز آرام نبوده است ازخودکربلا تاهمین خرابه لحظه ای نبوده که آرام گرفته باشد،لحظه ای نبوده که بهانۀ پدرنگرفته باشد،لحظه ای نبوده که اشکش خشک شده باشد،لحظه ای نبوده که بازبان کودکانه اش مرثیه نخوانده باشد.

انگارکه داغ رقیه،برخلاف سن وسالش،ازهمه بزرگتربوده است.

به همین دلیل درتمام طول راه،وهمۀ منازل بین راه،همه ملاحظه اوراکرده اند،به دلش راه آمده اند،درآغوشش گرفته اند، دلداریش داده اند،به تسلایش نشسته اند ویا لااقل پابه پای اوگریسته اند.هربارکه گفته است:«کجاست پدرم؟کجاست حمایت گرم؟کجاست پناهگاهم؟»

همه بااوگریسته اند ووعده مراجعت پدر ازسفر رابه اوداده اند.

هربارکه گفته است:«سکینه جان!دل وجگرم ازتکانهای شترآب شد.» دل وجگرهمه برای اوآب شده است.

هربارکه گفته است:«عمه جان! ازساربان بپرس که کی به منزل می رسیم.» همه تلاش کرده اندکه بانوازش او،باسخن گفتن بااو وبادادن وعده های شیرین به او،رنج سفر رابرایش کم کنند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اما امشب انگارماجرا فرق می کند.این گریه باگریۀ همیشه متفاوت است.این گریه،گریه ای نیست که به سادگی آرام بگیرد وبه زودی پایان بپذیرد.

انگارنه خرابه،که شهرشام رابرسرش گذاشته است این دختر سه ساله.فقط خودش که گریه نمی کند،بامویه های کودکانه اش،همه رابه گریه می اندازد وضجه همه رابلندمی کند.

توهنوز برسرسجاده ای که ازسربریده حسین می شنوی که می گوید: «خواهرم! دخترم راآرام کن.»

توناگهان ازسجاده کنده می شوی وبه سمت سجادمی دوی.اورقیه رادرآغوش گرفته است، برسینه چسبانده است ومدام برسر وروی اوبوسه می زند وتلاش می کندکه بالحن شیرین پدرانه وبرادرانه آرامش کنداما موفق نمی شود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

توبچه راازآغوشش می گیری وبه سینه می چسبانی وازداغی سوزندۀ تن کودک وحشت می کنی.

-رقیه جان!رقیه جان!دخترم! نورچشمم!به من بگو چه شده عزیزدلم!بگو که درخواب چه دیده ای! تورابه جان باباحرف بزن.

رقیه که ازشدت گریه به سکسکه افتاده است،بریده بریده می گوید:«بابا، سربابا رادرخواب دیدم که درطشت بود ویزید برلب ودندان وصورت اوچوب می زد. باباخودش به من گفت بیا.»

توبا هرزبانی که بلدی وباهرشیوه ای که همیشه اوراآرام می کرده ای،تلاش می کنی که آرامش کنی وازیاد پدرغافلش گردانی، اما نمی شود،این بار،دیگرنمی شود.

گریۀ او،بی تابی او وضجه های اوهمه کودکان وزنان خرابه نشین راوسجاد راآنچنان به گریه می اندازد که خرابه یکپارچه گریه وضجه می شود وصدابه کاخ یزیدمی رسد.

یزیدکه می شنود؛دخترحسین به دنبال سرپدرمی گردد،دستورمی دهدکه سر رابه خرابه بیاورند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ورودسر بریدۀ امام به خرابه،انگار تازه اول مصیبت است. رقیه خود رابه روی سرمی اندازدومثل مرغ پرکنده پیچ وتاب می خورد.می نشیند،برمی خیزد،دورسر می چرخد،به سرنگاه می کند،برسروصورت ودهان خودمی کوبد،خم می شود،زانو می زند؛سر رادرآغوش می کشد،می بوید،می بوسد......

خون سررا بادست وصورت ومژگان خودمی سترد وباخون خودکه ازدهان وگوشه لبها وصورت خودجاری شده درمی آمیزد،اشک می ریزد،ضجه می زند،صیحه می کشد،مویه می کند،روی می خراشد،گریه می کند،می خندد،تاولهای پایش رابه پدرنشان می دهد،شکوه می کند،دلداری می دهد،اعتراض می کند،تسلی می طلبدوخرابه راوجان همه خراباتیان رابه آتش می کشد.

بابا!چه کسی محاسن تورا خونین کرده است؟

بابا!چه کسی رگهای تورابریده است؟

بابا!چه کسی دراین کوچکی مرایتیم کرده است؟

بابا!چه کسی یتیم راپرستاری کندتابزرگ شود؟

بابا!این زنان بی پناه راچه کسی پناه دهد؟

بابا!این چشمهای گریان،این موهای پریشان،این غریبان وبی پناهان راچه کسی دستگیری کند؟

بابا!شبها وقت خواب،چه کسی برایم قرآن بخواند؟چه کسی بادستهایش موهایم راشانه کند؟

چه کسی بالبهایش اشکهایم رابروبد؟

چه کسی بابوسه هایش غصه هایم رابزداید؟

چه کسی سرم رابرزانویش بگذارد؟

چه کسی دلم راآرام کند؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاش مرده بودم بابا!کاش فدای تومیشدم!

کاش زیرخاک بودم!کاش به دنیانمی آمدم!

کاش کورمی شدم وتورادراین حال وروزنمی دیدم.

مگرنگفته اندبه سفرمی روی بابا؟

این چه سفری بود که میان سروبدنت فاصله انداخت؟

این چه سفری بودکه توراازمن گرفت؟

بابای شجاع من!چه کسی جرأت کردبرسینۀ توبنشیند؟

چه کسی جرأت کرد سرت راازتن جداکند؟

چه کسی جرأت کرد دخترت رایتیم کند؟

توکجابودی باباوقتی مارابرشتربی جهازنشاندند؟

توکجابودی باباوقتی به ماسیلی می زدند؟

توکجابودی باباوقتی کاروان را تند می راندند وزهره مان راآب می کردند؟

توکجابودی باباوقتی آب راازمادریغ می کردند؟

توکجابودی باباوقتی وقتی به ماگرسنگی می دادند؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

توکجابودی باباوقتی وقتی عمه ام راکتک می زدند؟

توکجابودی باباوقتی برادرم سجادرابه زنجیرمی بستند؟

توکجابودی باباوقتی شبهادربیابانهای ترسناک رهایمان می کردند؟

توکجابودی باباوقتی وقتی سایه بانی رادرظل آفتاب ازمامضایقه می کردند؟

توکجابودی باباوقتی مردم به مامی خندیدند؟

توکجابودی باباوقتی که مابر روی شترخواب می رفتیم

وازمرکب می افتادیم وزیردست وپای شترهامی ماندیم؟

توکجابودی باباوقتی مردم ازاسارت ماشادی می کردند وپیش چشمهای گریان مامی رقصیدند؟

توکجابودی باباوقتی بدنهایمان زخم شد وپوست صورتهایمان برآمد؟

توکجابودی باباوقتی عمه ام زینب سجادرا درسایۀ شتر خوابانده بود واوراباد می زدوگریه می کرد؟

توکجابودی باباوقتی عمه ام زینب نمازهای شبش رانشسته می خواند ودورازچشم ماتاصبح گریه می کرد؟

توکجابودی باباوقتی سکینه سرش رابرشانۀ عمه ام زینب می گذاشت وزارزار می گریست؟

توکجابودی باباوقتی از زخمهای غل وزنجیرسجادخون می چکید؟

توکجابودی باباوقتی ماهمه توراصدامی کردیم؟

جان من فدای تو بادبابا که مظلومترین بابای عالمی!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بابا!من این رامی فهمم که توفقط بابای من نیستی،بابای همه جهانی.

پدرهمه عالمی،امام دنیاوآخرتی،نوۀ پیامبری،فرزند علی وفاطمه ای،

پدر سجادی وپدر امامان بعدازخودتی،توبرادرزینبی!

من اینهارامی فهمم ومی فهمم که توبابای همه کودکان جهانی ومیفهمم که همه دنیابه تونیازمنداست.

اما الان من بیش ازهمه به تومحتاجم وبیشترازهمه،فرزند توام،دخترتوام،دردانۀ توام.

هیچ کس به اندازۀ من غربت ویتیمی ونیازبه دستهای تورااحساس نمی کند.

همه ممکن است بدون توهم زندگی کنندولی من بدون تومی میرم.

من ازهمۀ عالم به تومحتاجترم.

بی آب هم اگر بتوانم زندگی کنم،بی تونمی توانم.

تونفس منی بابا!توروح وجان منی.

بی روح،بی نفس،بی جان،چه کسی تا به حال زنده مانده است؟!

بابا!بیا ومراببر.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زینب!زینب!زینب!

اینجا همان جایی است که توبه اضطرار واستیصال می رسی.

اینجا همان جایی است که توزانومی زنی ومرگت راآرزو می کنی.

تویی که درمقابل یزید وابن زیاد،آنچنان استوارایستادی که پشت نخوتشان رابه خاک مالیدی،اکنون،اینجا ودرمقابل این کودک سه ساله احساس عجزمی کنی.

چه کسی می گوید که این رقیه بچه است؟

فهم همۀ بزرگان راباخودحمل می کند.

چه کسی می گوید که این دخترسه ساله است؟

عاطفه همه زنان عالم رادردل می پرورد!

چه کسی می گویدکه این رقیه کودک است؟

زانوان بزرگترین عارفان جهان راباادراک خودمی لرزاند.

نگاه کن!اگر که ساکت شده است،لبهایش رابرلبهای پدرگذاشته است وچهارستون بدنش می لرزد.

اگرصدایش شنیده نمی شود،تنها،گوش شنوای پدر راشایستۀ شنیدن یافته است.

نگاه کن زینب!آرام گرفته است!انگاررقیه آرام گرفت.

دلت ناگهان فرومی ریزد وصدای حسین درگوش جانت می پیچد که رقیه راصدامی زند ومی گوید:«بیا!بیادخترم،که سخت چشم انتظار توبودم»

شنیدن همین ندا،عروج روح رقیه رابرای تومحرز می کند.نیازی نیست که خودت رابه روی رقیه بیندازی،اورادرآغوش بگیری،بدن سردش رالمس کنی وچشمهای بازمانده وبی رقمش راببینی.