ܓ✿|♥|♥|ܓ✿کربلای 5 و لحظه شهادت شهدایش ܓ✿|♥|♥|ܓ✿

[نرگس منتظر]

کربلای 5 و لحظه شهادت شهدایش

این عملیات برای من آخرین عملیات خواهد بود. من دیگر بر نمی گردم.
خواب دیدم پرچمی را داده اند به دستم.من پرچم را می برم تا برسانم به دژ، ولی به آن نمی رسم.
می دانم که نرسیده به دژ، شهید و از زندان دنیا رها خواهم شد

آن شب به یاد ماندنی،‌شب وداع، شب عملیات کربلای 5، فرشتگان نیز به تماشای خضوع رزمندگان آمده بودند، حاج قاسم در کنار دریاچه ماهی بچّه ها را همراهی می کند. مهتاب همه جا را روشن کرده بود و تا پشت سیم خاردار دشمن، ستون غواص دیده می شد.
آرامش از دل ها رخت بر بسته بود.
همه دست به دعا برداشتند.
فاطمه زهرا سلام الله علیها را واسطه قرار دادند.
به ناگاه گویا پرده ای مقابل مهتاب گسترده شد و همه جا را تاریک کرد.
عملیات شروع شده و نام کربلای 5 را با تبرّک و تیمّن بر پیشانی خود ثبت نموده است.
ثاراللهیان که داغ کربلای 4 و مغفوری ها را بر جگر دارند، برای رسیدن به هدف بعدی بر ردای شهادت بوسه می زنند و کربلایی می شوند.
بچّه های لشکر ثارالله از کانال ماهی عبور کردند، کاری که تصورش برای کارشناسان نظامی غیر ممکن بود.
شول، هراتی و تاجیک، آن شب بی امان جنگیدند.
ارتش دشمن سر در گم و ناتوان از هر گونه تصمیم گیری، مستأصل شده بود.عملیات با قوت و قدرت به پیش می رفت.
امّا خبر شهادت فرمانده گردان ها یکی پس از دیگری، کمر حاج قاسم را می شکند به طوری که در مواردی دوستان مصلحت می بینند که خبر را از او پنهان کنند.
اما در دل دریایی فرمانده لشکر 41 ثارالله، غوغایی بر پا می شود که هنوز پس از سال ها به آرامش نرسیده است.
قاسم میرحسینی جانشین و میرلشکر، یونس زنگی آبادی و مهدی زندی نیا فرماندهان تیپ، حسین تاجیک،‌رضا قربانزاده، علی ژاله، علی محمّدی، علی بینا، حسن هراتی اسکندری، کیومرث احسانی، ماشاالله رشیدی، علی عابدینی و علی یارشول فرماندهان گردان،‌ذبیح الله دریجانی؛
محمّدگرامی و مهدی تهامی، معاونین ستاد، محمّدعلی ابراهیمی، محمّد مشایخی و رضا اتحادی از مخابرات،‌مهندسی رزمی و بهداری از جمله مسئولین و فرماندهان شهید لشکر ثارالله در کربلای 5 بودند که هر یک در هنگامه ی دعوت، لبیک گویان پر کشیدند.
لشکر ثارالله در این عملیات،41 مفقودالاثر،7 آزاده و 547 شهید تقدیم نمود.
شهدایی که وصف آنها از حوصله ی این مختصرنوشتار، خارج است و قلم را یارا و توان توصیف آنها نیست.

لذا بسنده می کنیم به ذکر جملاتی از برخی شهیدان این عملیات که سراسر پند و اندرز و حکمت است.

[نرگس منتظر]

سردار شهید میر قاسم میرحسینی


به خدا گفته ام که هر کس مرا به شهادت برساند، پیش جدّم فاطمه زهرا سلام الله علیها شفاعتش می کنم.
از خدا اذن می گیرم و شفاعتش می کنم.
پدر و مادرم! تکلیف حسینی اقتضا کرد که در جبهه حضور پیدا کنم. از دست دادن جوان سخت است اما چون رضایت خدا بالاتر از هر چیزی است، شما هم باید راضی باشید به رضای خدا. فرزندتان امانتی بیش نبود، خدا امانتش را از شما گرفت.
خدا مرا به شما داد و حالا از شما گرفته است.
مع ذلک اندوه معنی پیدا نمی کند.
من شرمنده ام، وقتی به سنّی رسیدم که خودم را یافتم،
در کنار شما نبودم تا قسمتی از خدمات بی شمار و زحمات زیادی که در جهت رشد و پرورش من متحمل شدید، ادا کنم.
از تشکر کردن و عذرخواهی کردن بابت زحمات ارزنده تان زبانم عاجز است.

[نرگس منتظر]

سردار شهید حاج یونس زنگی آبادی


خطاب به همسرش:

من و تو با هم حساب داریم، تو به گردن من حق داری همان طور که من به گردن تو حق دارم.
در مورد من تو حقّت را به جا آورده ای، خوب هم به جا آورده ای.
حقّا که زن خوب و با انصافی هستی و من نه تنها از تو گله ای ندارم، که از تو به خاطر صبرت ممنون هم هستم.
از خدا می خواهم به تو اجر بدهد.

مطمئن باش اگر پذیرفته شوم به روز قیامت، اگر خدا اذن دهد، اولین کسی را که شفاعت کنم تویی.

[نرگس منتظر]

سردار شهید حاج علی محمّدی پور


بچه های گردان دور حاج علی جمع شده اند و او دارد سرنوشت بچه ها را بیان می کند:
حسین برادرم ،‌چه بخواهد و چه نخواهد، شهید خواهد شد.

نجمیان، سید کاظم و برادرش، مهدی امراللهی و غلام نهویی هم شهید می شوند.
جواد کامرانی و عباس علیزاده زخمی می شوند.
رضا قربانی، محمود حسن زاده دو دوست با وفا، با هم شهید می شوند.
ثمره نه شهید می شود و نه مجروح.

همه پیش بینی ها ی حاج علی درست از کار در آمد.
او حتی نحوه ی شهادت خودش را هم گفت.

این عملیات برای من آخرین عملیات خواهد بود. من دیگر بر نمی گردم.
خواب دیدم پرچمی را داده اند به دستم.من پرچم را می برم تا برسانم به دژ، ولی به آن نمی رسم.
می دانم که نرسیده به دژ، شهید و از زندان دنیا رها خواهم شد.

[نرگس منتظر]

سردار شهید حاج مهدی زندی نیا

ما پیرو دستوریم. سرباز خمینی و سرباز امام زمان (عج).بگویند حمله کن،‌حمله می کنیم.
گویند نکن، نمی کنیم.
اما و اگر، چند و چون نداره. دوتا بازی کن بوکس را در نظر بگیرید.
برنده اونی نیست که همیشه مشت می زنه، برنده کسی است که تا آخر بازی نفس داره و بازی می کنه.