♥•*♥*•♥ سپید پوش مهربان ♥•*♥*•♥
می آیی و صدای گام هایت، خاطر دردمند بیماران را تسلی بخش است.
از آسمان ها آمده ای؛
سپیدپوش و مهربان.
عطر نفس هایت، سلول های زخمی را مرهم است.
نگاهت، طنین ناله ها را به سمفونی تبسم بدل می کند.
قانون صبوری ات را صفحات زمان، گواهی می دهد.
تو آن آفتابی که خاطر مکدر و سرد این همه بیمار، دست های گرمت را محتاج است.
سرمای فاصله ها را حضور روشن و
شکوهمندت، نوید رسیدن است.
برمی خیزی تا شانه های ناتوان را تکیه گاه امن باشی.
روایت تو در پیچاپیچ این اتاق ها، دهان به دهان می گردد و
قلب های متلاطم، قدم های یاری گرت را به آرامش می نشینند.