خدایا گاهی به خوردن فرمان می دهی و گاهی به نخوردن و این هر دو به من می آموزد که روزی دهنده یکی است پس غصّه چرا؟
خدایا گاهی به خوابیدن امر فرمودی و گاهی به نخوابیدن و این هر دو به من می آموزد که فقط در جوار تو می توان آرام گرفت پس دغدغه چرا؟
خدایا گاهی به گفتن فرمان می دهی و گاهی به نگفتن و این دو به این معناست که کلام آنقدر مقدس است که نباید بیهوده این درّ یکتا را تلف کرد.
خدایا گاهی به نگریستن فرمان دادی و گاهی ننگریستن و این دو به من می آموزد که چشم اگر به فرمان نباشد جز به سیاهی و کوری نصیب نمی کند.
خدایا بالاتر از همه آین آموخته ها ،رسم عاشقی است ........... آن را هم تو خودت به من بیاموز.
