همه خوبی ها در این 3 کار است

[محامین * یالثارات الحسین *]

امير المؤمنين علی(علیه السلام) فرمود:


همه ی خير در سه چيز فراهم آمده است:

1- نگاه كردن

2- سکوت

3- سخن گفتن


پس هر نگاهى كه عبرت انگيز نباشد، خطا است.

هر سکوتی كه بى ‏تفكر باشد، غفلت است.

هر سخنى كه خدا را به ياد نياورد، بيهوده است.


خوش به حال کسی كه نگاهش عبرت، سکوتش فكر، و سخنش ذكر باشد. و مردم از شرّش در امان باشند.




منبع: خصال شیخ صدوق، باب الثلاثة

[مولاتی یا فاطمه الزهرا(س)]

«کسانی که در همه حال در خیر و خوبی خواهند بود »

متن حدیث:



قالَ الإمام الكاظم عليه السلام :
الْمُؤْمِنُ بِعَرْضِ كُلِّ خَيْر،
لَوْ قُطِّعَ أنْمِلَةً أنْمِلَةً كانَ خَيْراً لَهُ،
وَ لَوْ وَلّي شَرْقَها وَ غَرْبَها كانَ خَيْراً لَهُ.




حضرت امام موسي كاظم عليه السلام فرمودند:
مؤمن هميشه، در همه حالات در معرض خير و سعادت خواهد بود،
چنانچه در سختي قرار گيرد و بندهاي بدنش قطعه قطعه گردد
برايش خير و خوشبختي است؛
و اگر هم تمام شرق و غرب دنيا در اختيارش قرار گيرد،
نيز برايش خير و سعادت است.





«كتاب التمحيص، صفحه 55،حدیث 109»

[فاطر]

اين چنين رواياتي كه بيان ميشود به عنوان شاه كليد است، ويا بهتر بگوئيم كد است، شما با داشتن يك كد ميتوانيد چندين شماره را بگيريد وتماس برقرار كنيد، اين چنين روايات هم براي آن بيان شده است.

مثل اين روايات كه از علي عليه السلام بيان شده است كه ميفرمايد:

ملاك كل خير طاعة اللّه سبحانه‏[1] در اين جا ملاك كل خير را بيان مي‌كند كه اطاعت خدا ملاك كل خير است

العلم أصل كل خير[2] اينجا اصل هر خير را بيان ميكند، كه اگر انسان علم داشته باشد همه خير را دارد، وقتي گناهي انسان انجام ميدهد از روي ناداني است

العفّة رأس كلّ خير.[3] عفّت يعنى بازداشتن خود از آنچه حلال نباشد يا خصوص عفّت بطن و فرج كه استعمال عفّت در خصوص آن شايع شده سر هر خيرى است يعنى هيچ خيرى بى‏آن يافت نتواند شد
چنانكه حيوان بى‏سر نباشد يا اين كه ركن مقدّم هر خيرى است چنانكه سر هر چيز جزء مقدّم آن است و بر هر تقدير غرض مبالغه در امر بآن است و اين كه هيچ خيرى بى‏آن كامل نباشد پس گويا جزء اعظم همه خيرات است.[4]

---

[1] آقا جمال خوانسارى، محمد بن حسين، شرح آقا جمال خوانسارى بر غرر الحكم و درر الكلم - تهران، چاپ: چهارم، 1366ش. ج‏7 ؛ ص220

[2] همان ج‏7 ؛ ص264

[3] همان ج‏1 ؛ ص306

[4] همان ج‏1 ؛ ص306