آیة نور
پیوند و ارتباط این آیه با آیات گذشته از این نظر است که در آیات پیشین سخن از
مسألة پاکدامنی و مبارزه با فحشا با استفاده از راه ها و وسایل گوناگون بود، از آنجا
که ضامن انجام تمام احکام إلهی به خصوص کنترل غرایز سرکش و غریزة جنسی که
نیرومند ترینِ آنهاست بدون استفاده از پشتوانه ایمان ممکن نیست، سرانجام بحث را
به ایمان و اثر نیرومند آن می کشانَد
و می فرماید: ((خداوند نور آسمانها و زمین است.))
«اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ »
اگر بخواهیم برای ذات پاک خدا تشبیه و تمثیلی از موجودات حسّیِ این جهان انتخاب کنیم،
گرچه مقام با عظمت او از هر شبیه و نظیر برتر است، آیا جز از واژه (نور)
می توان استفاده کرد؟ همان خدایی که پدید آورنده جهان هستی است، روشنی
بخش عالم آفرینش است، همه موجودات به برکت فرمان او زنده اند و همه مخلوقات بر
سر خوان نعمت او نشسته اند که اگر لحظه ای لطف خود را از آنان باز گیرد همگی در
ظلمت فنا و نیستی فرو می روند.
جالب اینکه هر موجودی به هر نسبت با او ارتباط دارد و به همان اندازه نورانیّت و روشنایی
کسب می کند:
قرآن نور است چون کلام اوست.
اسلام نور است چون آیین اوست.
پیامبران نورند چون فرستادگان اویند.
امامان معصوم نورند چون حافظان آیین او پس از پیامبرانند.
ایمان نور است چون رمز پیوند با اوست.
علم نور است چون سبب آشنایی با اوست.
بنابراین« اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ».
اگر نور را به معنی وسیع کلمه به کار ببریم، یعنی هر چیزی که ذاتش آشکار و خود
ظاهر کننده غیر باشد، در این صورت به کار بردن کلمه نور در ذات پاک او جنبة تشبیه هم
نخواهد داشت، چراکه چیزی در عالم خلقت از او آشکار تر نیست تمام آنچه غیر اوست از
برکت وجود او آشکار است. به این ترتیب تمام انوار هستی از نور او مایه می گیرند و به نور
ذات پاک او منتهی می شوند.