مقدمه
مهمترین نکته دربارهى قرآن، همانا «وحیانیّت» آن است. خداوند، پدیده و شگفتىهاى بسیارى آفریده است، اما در میان همهى آنچه از کارخانهى آفرینش صادر شده است، هیچ مصنوعى به اهمّیّت و ارزشمندى وحى نیست؛ زیرا این پدیدهى مقدس و انسانساز، تنها روزنهاى است که ارتباط بنىآدم را با جهانِ معنا و ماوراءالطبیعه برقرار مىکند. اگر روزى در خانهى خود بنشینیم و دریابیم که همهى ارتباطهاى ما با دنیاى بیرون قطع شده است، چه احساس وحشتناکى به ما دست خواهد داد؟ مثلاً بدانیم که برق قطع شده است، خطهاى تلفن مختل شدهاند، در باز نمىشود و پنجرهها همه بسته خواهند ماند! همسایهاى نداریم و همهى آشنایان و خویشان، ما را فراموش کردهاند! اکنون در اتاقى زندگى مىکنیم که راهى به بیرون ندارد. زندگى در چنین محیط خفقانآور و تنگى، چند روز یا ساعت قابل تحمل است؟
وحى، همچون در و پنجرهاى است که ارتباط ما را با جهانهاى دیگر ممکن مىسازد. انکار یا بىاعتنایى به این عطاى بزرگ الهى، ما را سخت در این جهان تنها و بىکس مىگذارد و جز احساسِ ناامیدى و سرخوردگى، میزبان حس و منشِ دیگرى نخواهیم بود.