تو كه فصلى بنام عشق خواندى
چرا در كوچه هاى عقل ماندى
چرا روى ضريح چشمهايت
كبوترهاى چاهى را پراندى
چه مى شد با نگاه مهربانى
مرا در قاب چشمت مى نشاندى
چه مى شد تا گذرگاه شهيدان
تن صد پاره ام را مى رساندى
مرا شرم حضورت سوختن بود
كجا خاكسترم را مى فشاندى
اگر چه لحظه هاى آتش و خون
تو بر بالاى نعش من نماندى
ولى در برزخ سرخ گلويم
تمام بغضهايم را تكاندى