تورا من چشم در راهم .....(( ادبيات انتظار ٬نجوا بامولاي منتظران))

[درگاه محبوب]

سلام بر تو اى سرور من سلام مخلصانه من به تو در ولايت و پيرويت

گواهى دهم كه تويى آن پيشواى راه يافته چه در گفتار و چه در كردار و تويى آن بزرگوارى كه زمين را پر از عدل و داد كنى پس آنكه پر از ستم و بيدادگرى شده باشد پس از خدا خواهم كه شتاب كند در فرج تو و راه آمدنت را هموار و زمان ظهورت را نزديك و يار و ياورت را بسيار گرداند

اللهم عجل لولیک الفرج

[بهاره]

خبر آمد خبری در راه است

سرخوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید...شاید

پرده از چهره گشاید...شاید

دست افشان...پای کوبان می روم

بر در سلطان خوبان می روم

می روم بار دگر مستم کند

بی سر و بی پا و بی دستم کند

می روم کز خویشتن بیرون شوم

در پی لیلا رخی مجنون شوم

هر که نشناسد امام خویش را

بر که بسپارد زمان خویش را

با همه لحظه خوش آواییم

در به در کوچه ی تنهاییم

ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر

نغمه ی تو از همه پر شور تر

کاش که این فاصله را کم کنی

محنت این قافله را کم کنی

کاش که همسایه ی ما می شدی

مایه ی آسایه ی ما می شدی

هر که به دیدار تو نایل شود

یک شبه حلال مسائل شود

دوش مرا حال خوشی دست داد

سینه ی ما را عطشی دست داد

نام تو بردم لبم آتش گرفت

شعله به دامان سیاوش گرفت

نام تو آرامه ی جان من است

نامه ی تو خط اوان من است

ای نگهت خاست گه آفتاب

در من ظلمت زده یک شب بتاب

پرده برانداز ز چشم ترم

تا بتوانم به رخت بنگرم

ای نفست یارومدد کار ما

کی و کجا وعده ی دیدار ما

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد

به هوای دیدن تو هوس حجاز دارد

به مکه آمدم ای عشق تا تو را بینم

تویی که نقطه ی عطفی به اوج آیینم

کدام گوشه ی مشعر

کدام گوشه ی منا

به شوق وصل تو در انتظار بنشینم

ای زلیخا دست از دامان یوسف بازکش

تاصبا پیراهنش را سوی کنعان آورد

ببوسم خاک پاک جمکران را

تجلی خانه ی پیغمبران را

خبر آمد خبری در راه است

سر خوش آن دل که ار آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید...شاید

پرده از چهره گشاید...

شاید...

[خادمه زینب کبری(س)]

به نام تو ای قرار هستی

در انتظارت اي صنم ديوانه ام، ديوانه ام
مست از شرابت مي شوم پر كن تو اين پيمانه ام
بازآ ز كعبه يك شبي، آدينه را آيينه كن
شمعي، گلي، بيدل شوم در وصل تو پروانه ام
دردي زهجرانت كشم، با ياد درمانت خوشم
همچون مسيحا زنده كن، دستي بزن بر شانه ام
جايي ندارم سر زنم، بالي نمانده پر زنم
چشمان بر در مانده ام ديگر بيا در خانه ام
اي صبح بيداري ما، اكسير هوشياري ما
مست از شرابت مي شوم اي ساغر ميخانه

[نوای عشق]

به نام پناه بی پناهان

بي سرو ساماني

اي خدا آگهي از بي سر و ساماني ما
از غم روز و شب و درد و پريشاني ما


اي خدا رحم نما بر غم و بدبختي ما
صبح كن اين شب طولاني و ظلماني ما


صاحب كن فيكون امر نما از كرمت
تا دمد صبح و رود اين شب طولاني ما


گشته ايم همچو گله طعمه ي گرگان پليد
لطف كن باز فرست صاحب رياني ما


غرقه در دامن طوفان حوادث شده ايم
نوح ما را بفرست در شب طوفاني ما


همه جا آتش نمرود بپا گشته خدا
كو خليلت كه كند ختم پريشاني ما


قبطيان در همه جا تخت خدايي زده اند
اي خدا باز فرست موسي عمراني ما


همچو موريم لگد مال سپاه دشمن
كو آن ياور پر مهر سليماني ما


از يهود آتش فتنه است بپا در عالم
بار ديگر بفرست عيسي روحاني ما


جاهليت به جهان بار دگر برگشته
منتي كن بنما رهبر قرآني ما


ما همه معترفيم برستم وغفلت خويش
بپذير از كرمت عُذر و پشيماني ما


ديگر از ديدن عصيان و ستم خسته شديم
بهر ياري بفرست «مهدي» نوراني ما


قلب انوار بود در طپش ديدن او
ديگر اظهار نما ياور پنهاني ما

[درگاه محبوب]

گلایه‎ام ز دلی هست كه بی تو مضطر نیست
دو چشم بی هنری كه بدون تو، تَر نیست
گلایه‎ام ز زبانی كه بی حیا گشته
و گوش‎ها كه برای گناه‎ها كَر نیست
گلایه‎ام ز محبین مدعی چو من است
كه با زیادی ما، غربت تو كمتر نیست!
هزار داد زدیم ادعای حب تو را
به پیش تیغ ولی یك خبر ز حنجر نیست
همیشه بانگ بلا، هر زمان چو كرب و بلا
و اقتدای جوانی‎مان به اكبر نیست
عجیب نیست چرا پشت پرده‎ای آقا
ز دشمنان چه بنالی چو دوست یاور نیست
اگر كه غیبتتان گشته است طولانی
گلایه‎ام ز دلم هست كه بی تو مضطر نیست

[خادمه زینب کبری(س)]

به نام تو ای قرارهستی

زمزم پنهان

اي باغبـــان در گلستان ، گل را چــــــرا پنهان كني
چـــــون مااسير آن گليم ، از ما چـرا پنهان كنــــي
آن گــــل دهد بــــوي خدا ، از ما چــــراباشد جـــدا
بـــــــوي خدا را اي خدا ، ديگر چـــــرا پنهان كنـــي
در انتــظارش عالمي ،حيـــران ســــرگردان هـــمي
آن آيــــت مخزون را ، ديگـــر چـــــرا پنهــــان كـــني
ظلــــم ستم غـــوغـــا كند ، دنيـا پـــــر از بلوا كنــــد
درپرده ي غيبت دگر ، منجي چـــرا پنهــــان كنــــي
اي آگـــه از ســـــر وعلن ، اي خالق لــــــوح قلــــم
عمرم به پايان شد دگــر ، مهــدي چرا پنهان كنـــي
مستضعفان داده اي ، خـــود وعده ي مــلك زميـــن
آن وعده ي مستضعفان ، ديگر چـــــرا پنهان كنـــي
شد نيمه ي شعبان ز نــو ، دل انتظار مــــــاه نـــــو
اين ماه را در پشت ابــر ، ديگر چــــرا پنهان كنــــي
او مكه هست و او مـنا ، هم سعي باشد هم صفا
اوزم زمــــزم بي انتها ، زمـــــزم چرا پنهـان كنــــي
هر جمعه ندبه ســر دهيم ، با ياد مهدي سـردهيم
هستيم بي مـــولا خدا ، مـــولا چرا پنهان كنــــي
شعر از :
عبد الكريم افكار آزاد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تو مي آيي
مي دانم كه مي آيي . . .
تو را ديشب من از لحن عجيب بغض هايم . خوب فهميدم . . .
تو را بي وقفه از باران پاك چشم هايم سير نوشيدم .
تو مي آيي . . . مي دانم كه مي آيي
و بر ابهام يك بودن نگين آبي احساس مي بندي.
و از تكرار پوچ لحظه هاي سرد تنهايي
مرا بر نبض پركار شكفتن مي نشاني . . .
تو مي آيي . . . خوب مي دانم
كه پروانه نشانت را ميان قاصدك ها ديد
ميان قاصدك هايي كه از من تا نهايت دور مي شد . . .
تو مي آيي من از نگاه سرد آيينه . شبيه دختري از جنس يك پرواز .
ميان گرمي دستان پر مهرت دوباره باز مي گيري . . .
تو مي آيي و من اين را
شبيه حجم يك بوييدن مطبوع از آواز اقاقي هاي سر گردان !
شبيه يك قنوت سبز نيلوفر ميان بركه اي عريان دوباره خوب فهميدم !
تو مي آيي مي دانم خوب مي دانم كه مي آيي
و من را در حريم امن چشمانت به آرامش
به فردايي پر از شوق و تپش هايي مقدس ! مي رساني . . .
تو مي آيي
خوب مي دانم
كه مي آيي
تو مي آيي....

[نرگس منتظر]

عُمری گذشت و راه نبُردم به كوی دوست

مجلس تمام گشت و ندیدم روی دوست

گُلشن مُعطّر است سرا پا ز بویِ یار

گشتیم هر كُجا نشنیدیم بوی دوست

هر جا كه می‌روی ز رُخ یار روشن است

خفّاش‌وار راه نبُردیم سوی دوست

میخوارگانِ دلشده ساغر گرفته‌اند

ما را نَمی نصیب نشد از سبوی دوست

گوش من و تو وصف رُخ یار نشنود

ورنه جهان ندارد جُز گفتگوی دوست

با عاقلان بگو كه رُخ یار ظاهر است

كاوش بس است این همه در جستجوی دوست

ساقی ز دست یار به ما باده می‌دهد

برگیر می تو نیز ز دستِ نكویِ دوست

حضرت امام خمینی (رحمت الله علیه)

[خادمه زینب کبری(س)]

به نام توای قرارهستی

افسوس که عمري پي اغيار دويديم

افسوس که عمري پي اغيار دويديم
از يار بمانديم و به مقصد نرسيديم
سرمايه ز کف رفت و تجارت ننموديم
جز حسرت واندوه متاعي نخريديم
بس سعي نموديم که بينيم رخ دوست
جانها به لب آمد رخ دلدار نديديم
ما تشنه لب اندر لب دريا متحير
آبي به جز از خون دل خود نچشيديم
اي بسته به زنجير تو دلهاي محبان
رحمي که در اين باديه بس رنج کشيديم
رخسار تو در پرده نهان است و عيان است
بر هر چه نظر کرديم رخسار تو ديديم
چندن که به ياد تو شب و روز نشستيم
از شام فراقت چو سحر ما ندميديم
تا رشت? طاعت به تو پيوسته نموديم
هر رشته به غير تو ببستيم بريديم
شاها به تولاي تو در مهد غنوديم
بر ياد لب لعل تو ما شير مکيديم
اي حجت حق پرده ز رخسار بر افکن
کز هجر تو ما پيرهن صبر دريديم
ما چشم به راهيم به هر شام و سحرگاه
در راه تو از غير خيال تو رهيديم
اي دست خدا دست برآور که ز دشمن
بس ظلم بديديم و بسي طعنه شنيديم
شمشير کجت راست کند قامت دين را
هم قامت ما را که ز هجر تو خميديم
شاها ز فقيران درت روي مگردان
بر درگهت افتاده به صد گونه اميديم
مرحوم نوقاني

[نوای عشق]

دســت خــالی، پــای خــــسته، رهـــسپار کـوی یارم
یــــــک نـــــیستان نـــالـه در دل، از غــم هــجر نـگارم

درد بــــی درمــــان مـا را نـــام زیــــبای تــــــو درمــان
موج دســـــتانی شــــکسته، بــــاز هم در انـــــتظارم

صحبت از چاه است و یوسف، از دو چشم کور یعقوب
از هـــمان خــــــال ســـیاه و از هــــــمه دار و نــدارم

از دو چــــشم زخــــمی مــَـــه، تا تـــن تبدار خورشید
در پــــی تــــو دل شــــکسته، رس به داد قـــلب زارم

آســـمانم بــی ســـتاره، روزهـــایم چـــون شب تــار
از غــــم هـــجرانت آقـــا، دوســت دارم خـــون بـبارم

دوســـت دارم تــــــا بـــبینم چـــــــهره نــــــورانیت را
بــــعد دیـــــدار رخ تــــــو، آرزویـــــی مـــــن نــــــدارم