کعبه آمال مسلمین {ویژه نامه روز جهانی قدس }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

●*^*● کعبه آمال مسلمین ●*^*●
{ ویژه نامه روز جهانی قدس }

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زیتون سرخ

ستاره های آسمونو بردار
ستاره رو پرچمو بریز دور

سکه ماهو رو سرت بچرخون
تا چشم هر چی دشمنه بشه کور

اشکاتو به شاخه زیتون ببند
بده به کفترای روی شونه ت

خاک زمینو فرش زیر پات کن
آبی آسمونو سقف خونه ت

یه عمره توی جنگ نابرابر
گلوله می شه سنگای تو مشتت

گلوله های سربی دشمنات
گل می کنه تو چشمای درشتت

عروسکای بچه هات سنگیه
عروسکایی که می شن ابابیل

پرنده هایی که می خوان بجنگن
به خاطر خدا با لشکر فیل

ستاره های اشکاتون یه روزی
ماه می شه تو شب سیاه نفرین

یه روزی بارون می شه این هم خون
تو نقشه باز گل می کنه فلسطین

عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز جهانی بیداری

آشوبِ فریاد بر بیداد در جهان ِ سکوت های ابدی، حادثه است.
روز جهانی تو هم حادثه است؛ وقتی که روز به نام شب به رسمیت شناخته شود

و مردمانی با کلاه های سیاه بلند، هر شب
در گوش خواب آلود زمین، افسانه هولوکاست بخوانند.

هنوز عقربه هایی هستند که هیچ مُسَکِّنی نمی تواند درد را از خاطرشان محو کند
و حرکت را در بازوان قطورشان به خاک بسپارد.

نه قرص های خواب آور و نه تزریق های پی در پی، سینما، صدا،
عکس های دروغ، و نه هیچ سرکوب آرامی نمی تواند
بر شکوفایی عقربه های حماسی پرده بکشد.

می رویند؛ چنان که آتش در دل مادران داغ دیده،
و رگ های قرمز در چشم های بی خواب پدر؛

چنان که کابوس در خوابِ ناآرام کودکی در غزه
و حسرت در دست های کوچک دخترکِ چادرنشین.

در اقصی نقاط جهان می رویند؛ همچون موج شبیه چین های پیشانی جوانِ فلسطینی،
همچون زخم؛ چنان که سیم خاردارها بر جمجمه قدس ...

و روز جهانی بیداری طلوع می کند.
روز تو، روز زخم عمیقی است که تمامی نقاط زمین،
از درد آن به جوش می آیند.

روز تو، حادثه است در جهان ِ دهان های یخ زده،
در جهان دادخواهی و شمشیرهای در نیام آرمیده.

صدایت باید پرده های سکوت عمدی را کنار بزند!
صدایت باید پرنده شود و شاخه های به تاراج رفته زیتون را
از چنگال بلدوزرهای صهیونیستی بیرون بکشد!

این روز تولد هر ساله توست که در آن،
جهان، شمع های خیال بافی یهود را در شمعدان ِ عنکبوتی شکلشان
فوت می کندو در آستانه عید بزرگ اسلام، جشن بیداری می گیرد

محمدعلی کعبی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امام خمینی (ره)

روز قدس، روز اسلام است. روز قدس، روز حیات اسلام است.
روز قدس، روزی است که اسلام را باید احیا کرد.

روز قدس ، روزی است که باید سرنوشت ملت های مستضعف معلوم شود. روز قدس، یک روزجهانی است؛
روزی نیست که فقط اختصاص به قدس داشته باشد، روز مقابله مستضعفین با مستکبرین است.

روز قدس که هم جوار شب قدر است ، لازم است که در بین مسلمانان احیا شود و مبدأ بیداری و هشیاری آنان باشد.
مسلمانان جهان باید روز قدس را روز همه مسلمین، بلکه مستضعفین بدانند.

روز قدس که [در] آخرین روزهای شهر الله اعظم [واقع]است، سزاوار [آن] است که همه مسلمانان جهان،
از قید اسارت و بردگی شیاطین بزرگ و ابرقدرت ها رهاشده و [به] قدرت لایزال الله بپیوندند».

پی نوشت

1-کلمات قصار،ص147 و 148.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فعالیتهای فرهنگی ، ادبی ، صوتی و تصویری

قدس ، قلب طپنده اسلام { ویژه نامه روز جهانی قدس } (سال 91)

سرزمين آرزوها {{ويژه نامه گراميداشت روز جهاني قدس}(سال90)

ويژه نامه روز جهاني قدس ( ویژه نامه سال 89)

(مجموعه صوتی سخنرانی ها پیرامون روزجهانی قدس)

در راهپیمائی روز قدس شرکت می کنی ؟ چرا ؟؟؟

راهپیمایی روز قدس از دریچه دوربین

روز جهاني قدس به روايت تصوير




مقالات و سایر مطالب مرتبط




حضرت علی علیه السلام نابودی اسرائیل را پیشگویی کرده است

فلسطین در نگاه رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی(ره)

آيا اگرامام زمان ظهور کند بر اسارت قدس صبرخواهند کرد؟

پديده صهيونيسم در انديشه و آثار امام خميني (ره)

ایا سرزمین فلسطین متعلق به یهودیان است ؟!!

آیا قدس متعلق به یهودیان است یا مسلمانان ؟

روز جهاني قدس و بيداري اسلامي معاصر

مساله فلسطین از نگاه استاد شهید مطهری

ستاره‌ داوود؛ افسانه‌ دروغ‌ صهيونيستي‌

فلسطين، پرچم جهاد جهان اسلام

قدس - مظلومیتی بی مرز

قدس در گذر تاریخ

انتفاضه چیست ...

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اولین قبله

چه فرقی می کند، فلسطین یا ایران؟ قدس از آن ماست؛
این خانه خدا که بوی بهشت را می پراکند در خاک، این قصر
باشکوه آسمانی که خدا به ساکنان زمین هدیه داده است.

قدس از آن ماست. کدام ابرهه، رؤیای ویرانی ات را می پروراند در سر؟
کدام ابلیس، آبادی ات را ویران می خواهد؟
کدام شیطان، سربلندی را سرافکنده و خوار می خواهد؟

به من نگاه کن! در دست هایم، سنگی است که کبوترانه بال می گشاید تا تو.
در مشت من سنگی است که آهنگ رهایی ات را مژده می دهد. باران سنگ می بارد.
ما لشکر «ابابیل» هستیم، می خواهیم بباریم خشم و نفرتمان را برسر ابرهه ها.

بارانی از سنگ می بارد.
دلواپس چه هستی؟

شاخه های زیتونت، تا همیشه پرمیوه خواهد شد.
شمرها می خواهند سر فلسطین را ببرند؟ چه خیال باطلی!

هنوز در نگاه معصوم مسجدالاقصی، رد سبزی است از عبور بهار!
هنوز در کوچه های فلسطین، طنین قدم های پیامبران می پیچد.
ای خاستگاه فطرت های پاک! کابوس تنهایی ات تمام خواهد شد.

شب های بی ستارگی ات، روشنان خورشید را به تماشا
خواهد نشست. امروز روز توست.

با هیچ سیم خارداری نمی توانند تو را به زنجیر بکشند.
سربلندی ات آرزوی من است. ای نخستین سکوی پروازهای عاشقانه انسان!
ای اولین قبله! تاریخ، ورق ورق تکرار می شود.
خانه خدا، خراب شدنی نیست.

فرزندان فرعون، به بیراهه می روند.
امروز، فرزندان فرعون، در کسوت «ابرهه»ها آمدند.
این بار خنجرها فقط با قصد آشامیدن خون گلوی قدس برخاسته است.

ای خانه مقدس! خدا برای رهایی ات لشکری خواهد فرستاد.
ای مرثیه سال ها درد و اندوه!
زخم های همیشه ات سر باز می کنند روزی.

آن روز، آه و ناله هایت به آتش می کشد صهیون را.
ای شناسنامه غربت و درد!

خون های ریخته شده، بر خاکت قد می کشند روزی.
خون های جاری فرزندانت، سیلی خروشان خواهد شد.

هیچ دستی نمی تواند قداست تو را به سخره بگیرد.
تو، قدس عزیز، هماره مقدس و جاودانه خواهی ماند.


خدیجه پنجی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تو ای خلوت وحی پیغمبران
تو ای شاهد سعی دین گستران

تو ای نازنین قدس خونین ما
تو ای قبله اول دین ما

تو ای جلوه گاه عروج نبی
تو ای پای در بند قوم شقی

تو ای شوکت یادگاران دور
تو ای چلچراغ شبستان نور

تو ای مانده در غربتی جانگداز
تو ای مسجدُ اَلاقدس سرفراز

ترا اهرمن های خونخوار و دون
ربوده ز ما با فریب و فسون

ترا بی خدایان دزد و دغل
غنیمت گرفتند با بس حیَل

ترا دست صهیونیان پَلید
به زنجیر و بند اسارت کشید

تو مظلوم دام جفا پیشه ها
تو در محبس تلخ بی ریشه ها

تو در قیل و قال دروغ جُهود
تو در ماتم و داغ بود و نبود

تو در کین صهیونیان شعله ور
تو در مَسلَخ ِ دشمنان بشر

تو در شیون از داغ مردان مرد
تو در تاب و تب از لهیب نبرد

تو زخمی ز تیغ ستمکاره ها
تو نالان ز اندوه بیچاره ها

تو در آرزوی رهایی ز بند
و ما با رهایی تو سربلند

رهایی تو قوّت دین ماست
رهایی تو حکم آیین ماست

رهایی تو بگسلد بندها
شود موسم خوب پیوندها

به یادت تپد قلب تبدار ما
به عشق ات زند نبض بیدار ما

به جان شریف ات رهایت کنیم
به لطف خدا جان فدایت کنیم

چنان دشمن ات را بکوبیم پوز
که یکریز جانش در اُفتد به سوز

به دزدان صهیونی بی حیا
زنیم دشنه ها دشنه ها دشنه ها

رهایی ات ای بیتُ اَلاقدس کنون
کُند تخت صهیونیان واژگون





«سیاوش امیری»

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قبله اشک ها


گرگ ها گرد درخت زیتون می رقصند.
وحشت به عیادتم آمده، آتش روشن کنید!
هم باورانم! تبرهاتان کو؟

بت ها را بنگرید که بر گرد قدس طواف می کنند!
حج باطل نام ها را بنگرید و برگشتن لقب ها را از مکّه.

کجا فراموش کردید عهدهای دیر بسته تان با محمد صلی الله علیه و آله را؟
مادران اشک، فرزندان زخم، بزرگ کرده اند.

شاخه های زیتون، میوه سنگ می دهند.
اینجا کسی به حج نمی رود، حاجیان بیت المقدس، گرد تفنگ
طواف می کنند و با نارنجک احرام می بندند و نعلین برنگشتن می پوشند.

کودکان، زخم دل به موسیقی سنگ خوش کرده اند
و لالایی بولدوزرها را می خوانند.

چقدر کودک خفته؟ چقدر لاله؟!
اینجا قاصدک ها شهید شده اند و کسی خبر نمی آورد.
سال هاست مژدگانی نه داده می شود و نه گرفته می شود.

هم باورانم! بر گیسوان سپیدم نوزید، بر باغچه زخمم نبارید،
دو کشته آن سوتر، کودکی است که هنوز اولین کفش مدرسه اش
را پاره نکرده؛ او را دریابید!

همه خیابان هاتان را قدس بنامید و بنویسید:
«قدس، قبله اشک هاست و مسجد مادران بی فرزند».






حسین امیری

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بوی زیتون



مرگ، بر دیوارهای خانه بوف های کور ضجه می زند.
«اندکی صبر، سحر نزدیک است».

کبوترهای صلح را نمی توان انکار کرد؛
اگر هرچه گلوله بزنندشان. اگر هرچه قفس بسازندشان،
اگرچه هر روز، سقف آرزوهایشان را با سقف
خانه هایشان بر سرشان خراب کنند.

اگرچه آسمانشان را و افق نگاهشان را هر روز کوچک و کوچک تر کنند.
کبوترها انکارنشدنی اند، نمی شود باورشان نکرد؛
خون، پرهایشان را قشنگ تر می کند.

پرواز با بال های زخمی، جلوه دیگری دارد.
حتی اگر چشم ببندیم پرواز را نمی شود انکار کرد.
پرواز را نمی شود از آسمان گرفت؛ همان گونه که آفتاب را.

دیوارهای بلند، نمی توانند بوی زیتون را سد کنند.
عطر زیتون همه جا را گرفته است.

هرچه دیوارها بلندتر شوند، هرچه دیوارها تنگ تر شوند، هرچه
کوچه های تنگ اردوگاه های غم زده از خون شهید رنگین تر شوند، برکت
را نمی توانند از ما بگیرند؛ همان طور که خدا را، همان طور که سنگ نتوانستند.

سلاحمان از سنگ است.
کودکانمان از سنگ زاده می شوند، بزرگ می شوند با هر سنگی.

روزی خواهد آمد که گرمای نفس هایمان و شعله آه هایمان با اشک
کودکانمان و شعله های آتشی که بر باغ های زیتونمان می زنید، در شما
بگیرد و شب های غفلت جهانیان را تا همیشه روشن کند.

روزی که دود آه های مادران شهید داده ما چشم هایتان را کور کند
و خواب غفلت دنیا را دچار نفس تنگی کند، نزدیک است.

روزی که سنگ ها شیشه عمر دیو سیرتتان را خرد کند، نزدیک است.
این روزها در خانه های مان در کوچه ها و خیابان های ویرانه
ما، بوی خدا را نزدیک تر می توان حس کرد.





عباس محمدی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

حماسه ماندگاری




گلوله ها، گلوی خاکت را می فشارند.
بادهای عاصی بر پیکر کودکان و زنانت شلاق می زنند.

تو سال هاست ازپشت پنجره آوارگی،سرزمین بی پناهت را
درهجوم رگبارهای مداوم دیده ای وگریسته ای.

ثانیه ثانیه این سال ها لبریز خاطره هایی سرخ و غبارآلود،
خاطره هایی مجروح و زخم آجین است.
نگاه کن! زیتون زارها استواری ات را به نماز ایستاده اند.

تو خوب می دانی شغال های این حوالی برای تکه تکه کردن
اراده ات، چگونه دندان تیز کرده اند؛

اما تو می ایستی با دست هایی که سال هاست مشق حماسه می کنند
و گام هایی که هر لحظه، شکوه ایمانت را به نمایش می آیند؛ ایمان به رهایی.

من عاشقانه ترین واژه ها را برای مردمی ترانه می کنم که
نیم قرن است در شبانه هایی برفی، به شوق دمیدن آفتاب بهار
آزادی، دشوارترین نبردها را تجربه کرده اند؛

مردمی از تبار آب و آینه، مردمی از جنس سپیده و جنگل.
می دانم روزهای بی پناهی تان را.
می شناسم ستاره های بی سرتان را.

آنان که این روزهای خاکستری را بر روشنای نگاهتان
تحمیل کرده اند، بدانند که ظلم پایدار نمی ماند و خورشید ایمان
شما سرانجام بر ابرهای تیره ستم، غالب خواهد شد.

بدانند که تو همچون چکاوکی عاشق، مسیر درخشان آفتاب را
خواهی یافت و بر فراز درختان شکوفه آذین
آزادی، ترانه آزادگی ات را سرخواهی داد.

آه، ای فلسطین، ای وطن حماسه و عشق، ای سرزمین حادثه و توفان!
تو برخواهی خاست در سپیده دمانی بزرگ؛

آن گونه سربلند که ردپای اشغالگران
نیز از پیکرت پاک شده باشد.

تو نفس خواهی کشید در هوایی معطر و پاکیزه و گازهای
اشک آور، گلوی صهیونیست ستمگران را در خود مچاله خواهد کرد.

برخیز و آخرین پس مانده های ظلم و نفاق را در زباله دان تاریخ دفن کن!
برخیز و حماسه ماندگاری ات را بر بلندترین کوه های دنیا پرچم بکوب!






معصومه داوود آبادی