غریب الغربا{ویژه نامه شهادت مظلومانه آقا امام رضا علیه السلام}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

▓彡♥۩♥彡▓ غریب الغربا ▓彡♥۩♥彡▓
ویژه نامه شهادت مظلومانه آقا امام رضا علیه السلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قالَ علی بن موسی الرضاعليه السلام :

الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ يَعْدِلُ سَبْعينَ حَسَنَةٍ، وَالْمُذيعُ بِالسَّيِّئَةِ
مَخْذُولٌ، وَالْمُسْتَتِرُ بِالسَّيِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ.

امام علی بن موسی الرضا علیه السلام فرموده اند :

انجام دادن حسنه و كار نيك به صورت مخفى ، معادل هفتاد
حسنه است ؛ و آشكار ساختن گناه و خطا موجب خوارى و پستى مى گردد
و پوشاندن و آشكار نكردن خطا و گناه موجب آمرزش آن خواهد بود.

وسائل الشّيعة : ج 16، ص 63، ح 20990.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیکر نحیف غم، روبه روى سقاخانه «از اشک جارى»،
لحظه اى از سوختن باز نمى ایستد.

چین هاى ماتم، بر جبین مسجد «بالاسر»
و چهره محزون «گوهرشاد»در همسایگى سوز،
همه و همه حکایت از فراق خورشید دارند.

امروز، عمارت بلند آوازه توس، غربت است
و بر بالاى این بناى شهیر، کبوترى نیست که نالان نباشد.

بر بالاى این بناى غریب،
آسمان نیز به اشک ریزى ابرها تن داده است.

مشهد، شعرهاى «دعبل» را به همراه دارد
که هم صدا با رشته هاى روشن باران مى گرید.

محفلى از مرثیه است و حرم،با تن پوشى از
رنگ هاى عزلت،هم زبان غزل هاى اندوه زاست.

در «بست»ها، جز مقام پرپر عاشقى،
تصویر دیگرى چشم ها را پر نمى کند.

در قاب امروز، توس را مى بینیم که زهر،
چونان تیغ وحشى بر اندامش وارد آمده است.

عصیان آشکار انگور است
و به داغ نشاندن سینه چاکان مسیر رأفت.

اُف بر این دنیا که حبّه هاى زهرآلود را کنار امام روشنى ها آورد!
آه، اى رقت خراسانى تبار؛ اى توس سر کرده با عشق!
اى انگورهاى نرفته از خاطر!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مرد سماوات زمین خورده است
کعبه حاجات زمین خورده است

سلسله جنبان خدا دوستان
لرزه گرفته است چرا دوستان؟

حبّه انگور چه با تاک کرد؟
مستی ما را ز چه در خاک کرد؟

برق چرا خانه الله سوخت؟
وز همه حجاج حرم ، راه سوخت

حضرت خورشید ز خود شسته دست
حجره توحید به حجره نشست

وای از این موی پریشان شده
روایت سلسله جنبان شده

رنگ خدا را ز چه نشناختند؟
قافیه را مثل حنا باختند

چند قدم رفت و زمین گیر شد
از سفر این مه به صفر سیر شد

جان دو عالم به لبش جان رسید
لرزه ز زانو لب و دندان رسید

زلف شد و پیچ شد و تاب شد
قامت او طاقی ز محراب شد

رفت و ملاقات ، ور افتاده بوده
کوه خدا از کمر افتاده بود

خالی از اندیشه محراب ها
چفت شد و بسته شد از باب ها

در کف دستش دل خود را گرفت
دل که نگو، حاصل خود را گرفت

نم نمک، از گریه چو لبریز شد
ای پسرم گفت لبش خود به خود

این پسر کیست که ماه آمده؟
یا که به خورشید گواه آمده

او جگر مرد جگر دار ماست
او پسر دلبر عیّار ماست

آمده لب ترکند از جام او
گریه کند بر غم فرجام او

غسل کرامت به دستان اوست
دفن بلّیات به دستان اوست

سر به سر از درد چه حالی شده؟
جان پدر نعل سوالی شده

بر سر دامن سر بابا گرفت
باز گریزی به فغان پا گرفت

روز حسین از همه جا سخت تر
اکبر لیلا شده خوش بخت تر

دامن خورشید به بر ماه داشت
بنده به بالین خود الله داشت

محمد سهرابی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهــادت جانگداز سلطان ملک طـوس ، امـام انس و جـان
والا مـرد میدان معنویت ، ضـامن آهــو ، اختـرفـروزان
آسمان عصمت و طهـارت، گنجینه علـوم الهی، ترجمـان
کتاب وحی الهی و اقیـانوس بیکـران هـدایت ، هشتمین
سکاندار کشتی امامت،ابالحسن آقاعلی بن موسی الرضا
علیـه السلام برسـوگـواران آن امـام همـام تسليـت بـاد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ویژه نامه سالهای گذشته



کوچ غریبانه { ویژه نامه شهادت مظلومانه آقا امام رضا علیه السلام } ( سال 91)
ویژه نامه شهادت شمس الشموس آقا علی ابن موسی الرضا علیه السلام (سال 90)
مسموم زهر جفا ۩ ويژه نامه شهادت ثامن الحجج ۩ آقام امام رضا (ع) (سال 89)



فعالیتهای فرهنگی - ادبی- صوتی و تصویری




دانلود مداحی و روضه خوانی در سوگ شمس الشموس آقا امام رضا (ع)
مرد سماوات زمین خورده است...{اشعار شهادت امام رضا علیه السلام}
چشمامو می بندمو... "تقدیم به دلدادگان امام رضاعلیه السلام(صوتی)
پیامک تسلیت شهادت جانگداز ثامن الحجج علی بن موسی الرضا(ع)
گالری تصاویر ویژه شهادت امام علی بن موسی الرضا (ع)
ܓ✿چهل حكمت رضوىܓ✿ به صورت شعر


مقالات و سایر مطالب مرتبط



توصیه‌هایی از مرحوم آیة الله العظمی بهجت در باب زیارت امام رضا
گزیده احادیث حضرت علی ابن موسی الرضا(علیه السلام)
کودکان حرم { ویژه نامه شهادت امام رضا علیه السلام }
شاگردان مکتب اقيانوس علم الهي ٬‌ ثامن الحج عليه السلام
چه شعری بر سنگ مرقد امام رضا(ع) نوشته شده است؟
نظر شيعه درباره علت شهادت امام رضا(علیه السلام)
چهل حديث گهربار منتخب از امام رضا علیه السلام
ده نکته آموزنده از حضرت امام رضا علیه السلام
اهميت زيارت حضرت علي بن موسي الرضا(ع)
علی بن موسی الرضا علیه السلام دژ محکم الهی
داستان هایی از سیرت حضرت امام رضا (ع)
پرتوي از سيما و سيره امام رضا عليه السلام
چرا امام رضا ولایتعهدی مامون را پذیرفت ؟
امام ‏شناسی از دیدگاه امام هشتم ‏علیه السلام
آراء مختلف در مورد شهادت امام رضا (ع)
بازتاب انوار وحي در گفتار پيشواي هشتم
مشهورترین لقب امام رضا علیه السلام؟!
امامت علی بن موسی الرضا علیه ‌السلام
چرا به امام هشتم «قبله هفتم» می‌گویند
زیارت هفت حدیث حرم مطهر رضوی
امام رضا(علیه السلام) در کلام خویش
عبادت و تقواي امام رضا عليه السلام
امام رضا علیه السلام نماد فضیلت ها
یاران ایرانی امام رضا علیه السلام
هشت درس و پيام از هشتمين امام
صد سخن گهربار از امام رضا
قرآن دربینش امام رضا (ع)

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

داغداری خورشید توس

امروز، رواق ها بوی غم گرفته اند. کاینات، هم صدا با صحن، سینه می زنند.
مفاتیح ها، غربتْ خوان نگاهی از ضریح توانَد.

زخم ها از جلوی چشمان تاریخ می گذرند.
به خاطراتِ زهرآگین شب نفرین! به دست های آلوده شورش لعنت!

امروز، تقویم ها با دیده های پرسوگ، برای دل ها آتش می سرایند.
ای گوشه نشین غریب توس! ما گریه می کنیم برای تنهایی خراسانی ات.

هر چه هست، به مرحمت همین اشک هاست که
سیاهی ها به آیین سپیدی درمی آیند.به لطف این
مراثی ست که دل ازهر چه غبار گناه، خانه تکانی می شود.

امروز و در این عزا، قلب هر کدام از دوستدارانت، زیارت نامه ای
است که در مشهد تو معطر می شود.

چند دفتر پر از ناگفته هاست که تنها در محضر تو خوانده می شود؛
با سوز. گریه ها از سمت بارانی سقاخانه ات می آیند.

سجاده ها از روشن ترین راز شبانه ات می گویند که «وصال» را می خواندی.
تو رفته ای و ما زخم هایی را که بر پیکره قصیده «دعبل»
افتاده است، بازخوانی می کنیم.

قطرات اشک، پیکی می شود به سوی آستانت.
همه ما تشنه جرعه ای عنایتیم.

و من دلم را به پابوسی آستانت، مژده داده ام، تا برود نگاه کند
وقتی که زائران، هنگام نماز، آستین بالا می زنند، چگونه حوض
با خوش بویی اذان حرمت، وضو می گیرد.

برود نگاه کند که شیفتگان کوی معرفت آمده اند و دل ها
را روانه کرده اند قسمت بالای سر.
برای این دل، شاید فرصتی باشد که پیرو آن سپید شود.

السلام علیک یا امام الرئوف!
سلام بر تو که مهربانی هایت از شمار زائران انبوهت بسیار بیشتر است.

امروز، سلام اشکبار ما با سوختن «اباصلت» همراه شده است.
ما و او ـ هر دو ـ داغدار خورشیدی هستیم که غروب می کند.

سلام بر تو ای خورشید تابان خراسان که تمام
انگورها، مرثیه خوان واپسین لحظات توانَد.

محمد کاظم بدرالدین

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خوش آمدی، میهمان غریب من!



سلام، میهمان غریب من! خوش آمدی! صفای قدمت!
خاک رو سیاهم را به بهشت قدم هایت آبرو بخشیدی.

سال هاست که چشم انتظار آمدنت هستم.
سال هاست، که چشم به راه مدینه دوخته ام.

ضامن آهو! فدای قدم هایت؛
منّت نهادی و پا بر چشم هایم گذاشتی!

چشم های بی فروغ توس را روشنی بخشیدی،
آقا! هر چند، این دیار میزبان خوبی برای حضور آسمانی ات نیست!...

هر چند، خاک من برایت غریبه است و بوی مدینه را نمی دهد،
با این حال، آغوش توس، برای رئوف اهل بیت بازِ باز است!

توس، هیچ گاه، میهمانی چون تو نداشته است، هیچ گاه، میزبان
وسعت بی نهایتی چون «ثامن الائمه» نبود.

آقا! خاک مرا، به عطر حضورت، معطّر ساختی! غریبی نکن!
از وقتی که خاک توس، مزار بهشت وجودت شد، قداست
یافت، از غریبی درآمد و شهره تاریخ شد.

حالا هر کس که دلش می گیرد، به خراسان سفر می کند.
از وقتی که گنبد طلای تو زینت توس شده است،
آفتاب، هر صبح، از آسمان خراسان طلوع می کند.

از وقتی که من ـ توس ـ میزبان ضامن آهو شده ام،
پناه گاه دل های شکسته لقب گرفته ام.

توس با حضور تو، قبله دل ها شده است. حالا دیگر مرا هم در شمار
سرزمین های معروف، نام می برند!

لقب قبله هشتم را گرفته ام. حالا دیگر من هم برای خودم برو بیایی دارم.
زایران قبله هشتم، کمتر از زایران کعبه نیستند.

آب سقّاخانه ات، کم از چشمه زمزم نیست!
میهمان عزیز من! میهمان غریب من!

غریبی نکن، که توس، بی حضور تو غریب بود و اینک،
تو ای غریب الغربا!

آشنای هر دلی و مراد هر مرید و نیاز هر سایل.
تو ثامن الحججی و تو میهمان عزیز منی!

خدیجه پنجی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بادهای وفادار، امشب گریه می کنند

هان، ای رضا علیه السلام ! بگیر و بنوش. این جام شوکران،
مُزدِ ولیعهدی توست. انگورهای فاجعه، این بار شرابی دیگرگونه آفریده اند.

مام آسمان، فرزند جگر سوخته خویش را به نام، می خواند؛
پاسخی باید داد. کهکشان آغوش گشوده است.

کدام مظلومیّت از این وسیع تر؟ گناه بزرگ بخشیده نخواهد شد؛
این که خلیفه خداوند را، ولیعهد ابلیس دانستند.

غربت را ای مردم! چگونه معنا می کنید؟ چه کسی خواهد فهمید
که ستاره ای دور افتاده از کهکشان خویش، در تاریکیِ مطلقِ
شبی جان کاه، چگونه جامِ تلخ را نوشیده است!

جاده بازگشت به کهکشان، از عمقِ زهرآگین ترین خوشه های انگور می گذرد.
آه! که این کهکشان، چه جاده جگر سوزی دارد؟!

دیشب چگونه شبی بود؟ اینک که سپیده کاذب برآمده است؛
پسی آیا زین پس، هرگز سپیده ای سر خواهد زد، وقتی که
آفتاب را به خاک سپرده ایم؟

اندیشه های سرگردان، سرم را به یغما می برند. اینک، من
تنها مانده ام در هجومِ سوارانی که از من می گذرند و
نیمه شبان، به سمت خانه ای می تازند که چراغش همواره روشن بوده است.

مردِ منتظر را حس می کنم و کوله باری که بر دوش گرفته است.
جاده ای مفروش از ستارگان، پیش پایش گسترده می شود.

بنوش مولا! وقتِ رفتن است، که هجرتی این گونه، تقدی
ر دیرین پدران و فرزندان توست.این واپسین نفس ها را پنجره ای بگشا،

مولای من! که اینک، تمام بادهای مدینه، با شتاب به سویت می وزند،
تا برای آخرین بار، عطرِ همیشه را از چهره مولای خویش برگیرند.

می وزند، تا خنکایی باشند بر جگری که می سوزد و شرحه شرحه می شود.
می وزند، تا پیکری غریب را بر دوشِ خویش تشییع کنند.

خوب گوش کنید! بادهای وفادار، امشب ناله می کنند.
این واپسین لحظه ها را پنجره ای بگشا، مولای من!
بادهای مدینه، خاطرات کهن را در سرت می آشوبند.

اینک، طعم زهرِ «جعده» را بر جگر پاره پاره
حسن مجتبی علیه السلام ، خوب می فهمی.
خیانت، چه هُرمِ سوزانی دارد!

شبِ کوفه، این بار از خراسان بر آمده است و بار دیگر،
مردی دیگر در محاصره کوفیانِ همیشه.

این جام، آبِ انگور نیست؛ اینک این تیغِ مذابِ
ابن ملجم است که در این جام ریخته اند.

آب انگور نیست؛ دشنه پسرِ «ذی الجوشن» است
که در دستان مأمون زاده شده است.

آب انگور نیست؛ خرمای زهرآلودِ زندانِ هارون الرشید است.
این سنّتِ دیرینی است؛ تا مدینه باشد، کوفه ای نیز خواهد بود.

اینک اگر نیک بنگری، خواهی دید چشمانِ خیسِ زمین
را و پنجره ای که هم چنان گشود مانده است.

مردی لبخند می زند، گاهِ هجرتِ موعود است؛
چشم ها را می بندد و نوری که آرام و کشیده،
از پنجره به سمت کهکشان جاری می شود.

مهدی میچانی فراهانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ای امام رئوف!



سلام بر تو ای عصمت هشتم!
کوچه های توس، هنوز بوی عطرآگین تو را
می دهد و آوای غریب ملایک هنوز در طواف
حریم کبریایی ات به گوش می رسند.

نسیمی که از سمت ضریح تو می آید، زخم های ما را التیام
می بخشد و جوانه های شکفته در زمین را نوازش می کند.

مولا! موج دریای مهر تو، ما را به اوج می برد و ما را
در دریای دوستی تو به این سو و آن سو می کشد.

ای رضای حق و حقیقت، گل بوستان توحید، روح بیداری در تن زمین!
طنین صدای تو بود که پژواک توحید و رستگاری
را در کمال رسایی، بر دل دشت ها و کوه ها نوشت
و شرط ایمان و معنا را به همه گوشزد کرد.

نام تو، برکت جای جای زمین است. از نگاهت، بوی عشق
می تراود و خورشید، با بوسه بر بارگاهت، روز را آغاز
می کند و نور و گرما به جهانیان می بخشد.

مولا! اینک این روح ماست که در صحن و سرای نگاه تو،
از سقاخانه لطفت سیراب می شود. این شکوه آینه های
حرم توست که ما را به سمت نور هدایت می کند.

ای امام رئوف، ای امام غریب!
ما را از قرب خویش مران و از باران
رحمت مدام خویش بی نصیب مگردان.

حمزه کریم خانی