يادداشت رهبر انقلاب درباره مناجات شعبانيه

[عمار رهبری]

يادداشت رهبر انقلاب درباره مناجات شعبانيه

بسم الله الرحمن الرحيم
دعا، وسيله مؤمن و ملجأ مضطر و رابطه انسان ضعيف و جاهل با منبع فياض علم و قدرت است، و بشر بي رابطه روحي با خدا و بدون عرض نياز به غني بالذات، در عرصه زندگي سرگشته و درمانده و هدر رفته است؛«قل ما يعبؤا بكم ربيّ لولا دعاؤكم»

بهترين دعا آن است كه از سرمعرفتي عاشقانه به خدا و بصيرتي عارفانه به نيازهاي انسان انشا شده باشد، و اين را فقط در مكتب پيامبر خدا (صلّي اللّه عليه واله وسلّم) و اهل بيت طاهرين او - كه ادعيه علم پيامبر(ص) و وراث حكمت و معرفت اويند - مي توان جست.

ما بحمداللّه ذخيره اي بي پايان از ادعيه مأثوره از اهل بيت (عليهم السّلام) داريم كه انس با آن، صفا و معرفت و كمال و محبت مي بخشد و بشر را از آلايشها پاكيزه مي سازد.

مناجات مأثوره ماه شعبان - كه روايت شده اهل بيت (عليهم السّلام) بر آن مداومت داشتند - يكي از دعاهايي است كه لحن عارفانه و زبان شيواي آن، با مضامين بسيار والا و سرشار از معارف عالي اي همراه است كه نظير آن را در زبانهاي معمولي و محاورات عادي نمي توان يافت و اساساً با آن زبان قابل ادا نيست.

اين مناجات، نمونه كاملي از تضرع و وصف حال برگزيده ترين بندگان صالح خدا با معبود و محبوب خود و ذات مقدس ربوبي است. هم درس معارف است، هم اسوه و الگوي عرض حال و درخواست انسان مؤمن از خدا...............

خداوند به همه توفيق استفاضه و خودسازي به بركت اين كلمات مبارك را عنايت فرمايد.
آمين. 69/10/1

[عمار رهبری]

این دل؛ دیگر دل نیست، عشرتخانه است!

مقام معظم رهبری:
این مناجات شعبانیه را ببینید. من یک وقتى از امام(رضوان‌الله‌علیه) پرسیدم در این دعاهاى مأثورى که وجود دارد، شما کدام دعا را بیشتر از همه خوشتان مى‌آید و دوست دارید. فرمودند: دعاى کمیل و مناجات شعبانیه.

اتفاقاً هر دو دعا هم مال ماه شعبان است؛ دعاى کمیل که مى‌دانید اصلاً ورود اصلى‌اش مال شب نیمه شعبان است، مناجات شعبانیه هم که از ائمه نقل شده، متعلق به ماه شعبان است. لحن این دو دعا به هم نزدیک است؛ هر دو عاشقانه است.
در مناجات شعبانیه: «و ان ادخلتنى النّار اعلمت اهلها انّى احبّک»؛ جهنم هم که من را ببرى، فریاد مى‌کشم تو را دوست دارم.

و در دعاى کمیل: «لان ترکتنى ناطقا لاضجّن الیک بین اهلها ضجیج الاملین و لاصرخنّ الیک صراخ المستصرخین و لابکینّ بکاء الفاقدین»؛ اگر به من در جهنم اجازه بدهى و نطق را از من نگیرى، فریاد مى‌کشم؛ فریادِ امیدواران، فریادِ دلدادگان و فریادِ دلباختگان را.

باید با اینها مأنوس بشویم و قدرى دلمان را نرم کنیم. این دل چیز عجیبى است؛ گاهى اوقات به وسیله‌اى که انسان را به اوج آسمانها و اوج معنویت مى‌برد، تبدیل مى‌شود؛ گاهى هم بالعکس، به سنگ سنگینى تبدیل مى‌شود که بسته شده به پاى انسان و انسان را تا اعماق آب، تا اعماق دره فرو مى‌برد؛ غرق مى‌کند؛ پدر انسان را درمى‌آورد. اگر دل را به پول و به شهوت جنسى و به مقام و به این چیزها دادید، این همان سنگ سنگین است؛ دل دیگر نیست. در آن صورت:
ده بود آن، نه دل که اندر وى
گاو و خر بینى و ضیاع و عقار

آن دلى که انسان در آن عشق اتومبیل فلان‌جور دارد، آن دل نیست، گاراژ است! بنگاه معاملاتى است!
آن دلى که همه‌اش در آن میل جنسى موج مى‌زند، دیگر دل نیست، آن عشرتخانه است.

شاعر، آن زمان که ضیاع و عقار و زمین و ملک و گاو و خر در زندگى نقش داشته، از اینها نام برده و مى‌گوید دلى که اینها در آن باشد، آن‌جا طویله است! ده است! دل، نیست؛ دل جاى خداست؛ جاى نور است.

بیانات در تاریخ 83/07/13 در جمع کارکنان وزارت اطلاعات
دالانی به سوی رمضان! | عمارنامه