شیوه معماری آذری
شیوه آذری، سبکی در معماری اسلامی ایران، منسوب به اذربایجان، مشهور به سبک مغول یا ایرانی - مغول و مقارن با دورهٔ حکومت ایلخانان بر ایران است.
با ورود مغولان (ایلخانی) این شیوه معماری آغاز گردید و تا زمان صفویه ادامه داشته است. چون اولین بناها درتبریز احداث گردید به سبک آذری معروف است.
دورهی حکومت غازان خان را آغاز سبک آذری میدانند. به عبارتی شیوه آذری دارای دو دوره است،دوره نخست از زمان هولاکو و پایتخت شدن مراغه و دوره دوم آن از زمان تیمور و پایتختی سمرقند آغاز می شود.
در دوره دوم بود که معماران بزرگی در خراسان آن زمان به کار گرفته شدند و سازنده ساختمان های بی نظیری در آن جا بودند. در این زمان سعی می شد که ساخت بنا زودتر به پایان برسد.
در این شیوه معماری بیشتر از هندسه در طراحی استفاده می کردند و به این سبب گوناگونی طرح ها در این شیوه بیشتر از همه است.
ساختمان هایی که در این شیوه ساخته می شدند، همچون گنبد سلطانیه و مسجد علیشاه تبریز از اندازه های شاهانه برخوردار بودند.
در زیر به بررسی دوره های سبک آذری پرداخته شده است:
الف: شیوهی اول سبک آذری مربوط به دورهی ایلخانی به مرکزیت مراغه با ویژگیهای زیر:
- ساخت بناهای سترگ و عظیم
- توجه به تناسبات عمودی بنا
- ساخت ایوان با پلان مستطیل شکل
- تنوع در ایوان سازی
- استفاده از تزئیناتی چون گچبری، کاشی زرین فام و کاشی نقش برجسته.
ب: شیوه ی دوم سبک آذری مربوط به دورهی تیموری به مرکزیت سمرقند با ویژگیهای زیر:
- ساخت ساقه (گلوگاه) بین فضای گنبد و گنبد خانه.
- ایجاد سطوح ناصاف در تمامی بنا.
- استفاده از تزئینات کاشی معرق (موزاییک کاری)
دورهی تیموری اوج معماری سبک آذری میباشد.
چند نمونه از بناهای سبک آذری:
منبع
حسنعلی ابراهیمی سعید