روایت شده: «روزی پیامبر(ص) در «مکّه» برای مردم خطبه خواند و فرمود: «ای مردم! خداوند از شما ننگ جاهلیت و تفاخر به پدران و نیاکان را زدود، مردم دو گروه بیش نیستند: یا نیکوکار، با تقوا و ارزشمند نزد خدا، و یا بدکار و شقاوتمند و پست در پیشگاه حق، همه مردم فرزند آدم اند، و خداوند آدم را از خاک آفریده، چنان که میگوید: ای مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم، و شما را تیره ها و قبیله ها قرار دادیم تا شناخته شوید، از همه گرامی تر نزد خداوند کسی است که از همه پرهیزگارتر باشد، خداوند دانا و آگاه است».1
این آیه در پی نفی نژادپرستی است. منطق و استدلالی که خداوند در این آیه آورده است است که همه شما، از پدر و مادری واحد(آدم و حوا) ریشه گرفته اید. پس نژاد همه یکی است. بنابراین هیچ ملت، قبیله یا نژادی حق تفاخر و برتریجویی ندارد. البته نفی نژادپرستی بدان معنا نیست که ملتها، ارزشهای اصیل فرهنگی و اجتماعی خود را به هیچ انگارند بلکه مراد آن است که نژاد ارزش ذاتی ندارد که به آن فخر فروخت.