دنیا دو روز است... ( از آیت الله بهجت)

[ملکوت* گامی تارهایی *]

راحتى در آخرت است، «وَ النَّاسُ یَطْلُبُونَها فِى الدُّنْیا فَلا یَجِدُونَهُ.»(1)؛ (و مردم آن را در دنیا جست و جو مى كنند و نمى یابند.) اگر خوشى ها و بدى ها یك جا دیده شود، مى بینیم كه دنیا دو روز است:
«أَلدَّهْرُ یَوْمانِ: یَوْمٌ لَكَ وَ یَوْمٌ عَلَیْكَ.»(2) روزگار دو روز است: روزى به نفع تو، و روزى بر ضرر تو. سروصدا و گریه ى اطرافیان نفعى به حال شخصى كه در حال احتضار و جان كندن است ندارد، بلكه خلوت(3) و گفتن تهلیل «لا إِلهَ إِلاَّ اللّه » براى طرفین نافع است.(4)
شاید اگر مُحْتَضَر توجه داشته باشد، و جایش خوب باشد، از گریه كردن و اظهار ناراحتى آن ها ناراحت گردد. در روایت آمده است كه: «مؤمن و كافر، فردا از تأخیر مرگ حسرت مى خورند و آرزو مى كنند كه اى كاش زودتر مرده بودم! مؤمن براى این كه زودتر به مقامات و تنعم برسد، و كافر براى تخفیف در عذاب به واسطه ى كمى عمرش.»






1. ر.ك: مستدرك الوسائل، ج 12، ص 173؛ بحارالانوار، ج 75، ص 453؛ عدّة الداعى، ص 179؛ عوالى اللّئالى، ج 4، ص 61.
2. نهج البلاغه، ص 462 و 546؛ بحارالانوار، ج 33، ص 498؛ ج 70، ص 81 و 135؛ ج 74، ص 422؛ ج 75، ص 13 و 84.
3. خلوت ظاهرى و عدم حضور افراد گریه كننده در كنار محتضر و نیز خلوت و توجّه باطنى به حضرت حقّ سبحانه. 4. ر.ك: وسائل الشیعة، ج 2، ص 454؛ مستدرك الوسائل، ج 2، ص 121.


نقل از سایت آیت الله بهجت